"Ten jedyny" - czy istnieje niewłaściwa miłość?

   Miłość nigdy nie wybiera – prawda stara jak świat, jednakże ludzie nadal burzą się, kiedy powstają związki, które powstać nie powinny. Ze względu na wiek partnerów, na ich płeć, korelacje bądź miejsce w społeczeństwie.

   Ludzie zawsze wiedzą lepiej – brzmi druga „prawda” stara jak świat i wspaniale obrazuje to, co dzieje się, gdy powstaje związek który powstać nie powinien. Sąsiedzi, rodzina, przyjaciele – wszyscy wiedzą lepiej, że ta miłość nie ma sensu, że lepiej rozstać się wcześniej niż później, kiedy będzie bardziej bolało.

   Shea nie pochodziła z typowej, amerykańskiej rodziny. Jej rodzice rozeszli się, gdy miała sześć lat i w dodatku jej ojciec odszedł do swojej byłej żony i ich córki, przez co Shea poczuła się odepchnięta i niechciana. Przez całe swoje późniejsze życie przyglądała się rodzinie swojej najlepszej przyjaciółki Lucy, gdzie wszystko było tak, jak w idealnym amerykańskim śnie.

Jej mama, Connie, była kobietą opiekuńczą; taką, która potrafi przytulić w złych chwilach i krzyknąć kiedy widziała że jej dziecko zbliża się do krawędzi, z której może zaraz spaść i mocno obić sobie tyłek. Tata, nazywany przez wszystkich Trenerem, prowadził uczelnianą drużynę futbolu i swojej pracy poświęcał się z całą pasją. Lucy i jej brat, Lewton, dorastali w miłości, dostatku i harmonii a Shea i jej matka ogrzewały się pod skrzydłami swoich rodzinnych przyjaciół.

   Świat Lucy zachwiał się w posadach w momencie, gdy jej mama zmarła na raka. Odeszła szybko, młodo, niepotrzebnie i pozostawiła otwarte rany w sercu każdego mieszkańca ich miasteczka. Nikt nie potrafił zrozumieć co ta pięćdziesięcioletnia kobieta zrobiła Bogu, że tak prędko zabrał ją do siebie. Kilka miesięcy później pomiędzy Sheą a Trenerem – ojcem Lucy – zaczęło się coś dziać. Zaczęło budzić się między nimi absurdalne uczucie, bo kto to widział, żeby ktoś spotykał się z ojcem najlepszej przyjaciółki, ojcem, który niedawno został wdowcem?

   Przeciwko tej dwójce są wszyscy; rodzina, znajomi, przełożeni Shei. Czy ta dwójka będzie miała dość siły, aby przekonać wszystkich, że to co ich łączy jest prawdziwe? Czy Lucy im wybaczy? I czy w ogóle Lucy ma prawo mieć do nich pretensje?

   Tylko raz żywo oburzyłam się przy tej lekturze. Miało to miejsce w momencie, gdy Lucy powiedziała do Shei wprost, że ma wybrać pomiędzy nią a jej ojcem. Nie rozumiem takiego ultimatum i nie mogę go pojąć. To nie wina Shei, że nie zakochała się – jak Lucy – w równolatku. To nie jej wina, że serce podpowiadało jej, że właściwą dla niej osobą jest o dwadzieścia kilka lat starszy Trener, którego znała całe życie. To także nie jego wina, że nagle zakochał się w przyjaciółce swojej córki, że nagle dostrzegł w niej kobietę. Czy można winić kogokolwiek za miłość? Szczególnie, że w tym wypadku ta dwójka nikogo nie zraniła? Nikt na ich miłość przecież nie ucierpiał.

   Specjalnie czytałam książki napisane przez autorkę chronologicznie. Chciałam zobaczyć czy jej styl pisania się zmienił, czy Emily Giffin się rozwijała, czy sięgała po coraz to trudniejsze tematy. Muszę przyznać, że z książki na książkę tematy przez nią poruszane są coraz mniej trywialne. Fakt, ciągle dotyczą one miłości, jednak każda z opisanych przez nią historii jest inna i dotyczy innego spektrum tego uczucia.

   Była miłość potajemna, która zrodziła się w romansie; miłość pomiędzy dwojgiem przyjaciół; miłość między matką a dzieckiem; miłość wybaczająca a teraz- miłość uważana za niewłaściwą. Mogę powiedzieć, że Giffin jest specjalistką od tematyki związków i drzemiących w nich demonów. W dodatku zawsze staje po stronie głównej bohaterki, nie ważne, jaką rolę miałaby ona do odegrania. Jest najlepszym obrońcą swoich postaci i jest w tym tak dobra, że z jednym tylko wyjątkiem zawsze trzymałam kciuki za to, żeby na końcu wszystko dobrze się skończyło.

   Bo czyż nie każdy z nas zasługuje na happy end?