"Dom w głębi lasu" - ulubiony horror.

   Leniwa, wietrzna i zimna wczorajsza niedziela okazała się bardzo przyjemna i niezwykle odprężająca. Po sytym obiedzie i zjedzeniu całego opakowania ciastek (muszę przytyć, żeby sukienka w sobotę na weselu ze mnie nie spadła!) zaległam z moim Drwalem przed laptopem i obejrzeliśmy film, który – ilekroć go oglądam – podoba mi się coraz bardziej. Wytłumaczenie wszystkich horrorów, świeże spojrzenie na produkcje filmowe i cięte, dowcipne dialogi - „Dom w głębi lasu”.

   Zaczyna się typowo i oklepanie – piątka przyjaciół postanawia wyjechać na weekend do lasu, by tam na łonie natury oddawać się typowo nastoletnim rozrywkom, czyli piciu piwa i paleniu nieco innych substancji smolistych. Po drodze mijają zapuszczoną stację benzynową, na której zostają ostrzeżeni przez podpitego sprzedawcę, że czeka ich rychła śmierć. Oczywiście nic sobie z tego nie robią i ciągle wesoło podśpiewując udają się w dalszą drogę.

Czyli wszystko przebiega tak, jak w większości znanych nam horrorów, prawda?

   Jest jednak jeden szkopuł, a raczej dwa, który powoduje, że standardowa historia nabiera innego znaczenia. Szkopułami tymi jest dwóch starszych panów w garniturach, którzy z nowoczesnego, pełnego chromowanej stali i pięćdziesięciocalowych ekranów nadzorują całą wyprawę naszych bohaterów i dążą do tego, by wszyscy zginęli.

   Twórcy filmu, Goddard i Whedon postanowili zabawić się schematami, poprzełamywać je i wyśmiać to, co w horrorach najczęstsze czyli schemat. Jako, że w takich filmach zawsze mamy do czynienia z stereotypową głupią blondynką, to stworzyli taką i w tym filmie, ale w sposób niekonwencjonalny – otóż tajemna organizacja sprawiła, że inteligentna brunetka kupiła taką farbę do włosów o kolorze blond, by po koloryzacji do jej krwiobiegu (poprzez włosy, oczywiście) dostawały się hormony, które będą ją... ogłupiały.

    Gorąca scena seksu? Kiedy dziewczyna nie miała ochoty na numerek w lesie, bo było jej za zimno i za ciemno, to dzięki nowoczesnym technologiom dzisiejszego świata, jeden przycisk z laboratorium sprawił, że temperatura skoczyła o kilka stopni a niewielką polanę zalała poświata księżyca, mimo że niebo było zachmurzone.

   Zastanawiacie się z pewnością co wspólnego ma piątka dzieciaków w lesie i naukowcy, którzy liczą na to, że młodzież zginie śmiercią bolesną i krwawą. Ostrzegam, że teraz czas na SPOJLER, więc w razie gdybyście chcieli dowiedzieć się tego z filmu to zapraszam do kolejnego akapitu – wszystko przez Przedwiecznych – tytanów, którzy zgodzili się żyć pod powierzchnią ziemi w zamian za składane co jakiś czas ofiary z dziwki, sportowca, naukowca, głupka i – opcjonalnie – dziewicy, bo ona akurat mogła przeżyć, jeśli miała na tyle szczęścia i samozaparcia. Owi mężczyźni w eleganckich garniturach mieli za zadanie sprawić, by wszystko przebiegło bez większych przeszkód i by Przedwieczni zostali nakarmieni i zapadli na nowo w sen.

I witam tych, którzy przeskoczyli akapit. Mamy więc piątkę nastolatków, mamy las, mamy śmierć czającą się w ciemnościach, ale brakuje nam jeszcze jednego elementu – potwora. Z tym akurat jest różnie, w zależności od mody jaka panuje w popkulturze i od pomysłów reżyserów; można trafić na film z duchami, wampirami, wilkołakami, lewiatanami, zombiakami i wieloma innymi. Goddard i Whendon zaś mieli taki zamysł, by w swoim filmie umieścić... ich wszystkich. Oczywiście nie narazili swojej piątki bohaterów na walkę z całą ferajną – mieli możliwość potencjalnego wyboru, poprzez wybranie jednego z rekwizytów w zakurzonej piwnicy – nie byli świadomi tego, że otwierając stary notatnik bądź zakładając na szyję naszyjnik dokonują wyboru, wszak to byłoby pójście na łatwiznę. Co mnie rozczarowało w tym filmie to właśnie potwory, które wstępnie miały ich zabić - „wsiowe zombi”. Kurczę, jest tyle dostojniejszych potworów a oni musieli trafić na „wsiowe zombi”.

   Gdyby podejść do tej ekranizacji głębiej, można by doszukać się argumentów, które sugerowałaby, że film ten miał na celu uświadomić nam, że tak naprawdę wszystko kontrolowane jest przez „górę” i już sporne byłoby czy chodzi o Boga czy raczej o rząd. Oczywiście mamy możliwość wyboru, podobnie jak mieli ją nasi bohaterowie słysząc ostrzeżenie na stacji benzynowej, ale ogół kierowany jest przez kogoś innego.

   Pragnąc jednak żyć w przeświadczeniu, że ma władzę nad własnym życiem i że nie jestem w chwili obecnej obserwowana przez tłum mężczyzn w garniturach, pozostanę przy tezie, że „Dom w głębi lasu” to pierwszy inteligentny horror z którym się spotkałam. I po prostu lubię go oglądać i polecam go wam z całego serca, szczególnie teraz, kiedy jest zimno i żal jest wychodzić z ciepłego domu.

   Jeśli zaś razi was to całe "ufabryczenie" filmu, sprowadzenie wszystkiego do nowoczesnych technologii, sprawienie, że kwintesencja horrorów została zastąpiona mdłą poświatą lamp halogenowych z podziemnego laboratorium to pozostaje mi tylko poprosić, żebyście dali szansę tej ekranizacji. 

   Mimo że film w zamyśle ma straszyć, dodatkowo miejscami i bawi świetnymi dialogami i scenami, które wyśmiewają się z tego jakie we współczesnych światach są produkcje filmowe. Z mojej strony należy się wielki ukłon w stronę reżysera i scenarzysty, że stworzyli taką dobrą produkcję, przy której nie da się nudzić.