Małżeństwo.

Inspiracja do dzisiejszego wpisu - możecie włączyć, żeby się wczuć w mój nastrój. 

   Niełatwo jest być małżeństwem. Zapewniają cię o tym wszystkie dostępne w kiosku czasopisma, grzmi o tym w telewizji znana aktorka, która właśnie sfinalizowała trzeci rozwód i powtarza ci to mama, po kolejnej kłótni z twoim ojcem. Na początku wszystko wygląda bajecznie i kolorowo; on jest miły i szarmancki, całuje cię w dłoń na powitanie i zachowuje się niczym idealny mężczyzna prosto z planu komedii romantycznej. Otwiera przed tobą drzwi, śmieje się z twoich nietrafionych żartów, twierdzi, że wyglądasz uroczo w dwóch kucykach i patrzy z pobłażaniem, kiedy próbujesz sama odkręcić słoik z kiszonkami.

   Świetnie dogaduje się z twoim ojcem i obaj żartują, że będzie miał z tobą krzyż pański, bo jesteś rozpuszczona jak dziadowski bicz. Twoja własna matka podczas kłótni, które zdarzają się sporadycznie między wami bierze jego a nie twoją stronę i z uśmiechem mówi do koleżanek na kółku różańcowym, że jej zięć to jest złoty człowiek i że trafiło jej się lepiej, niż komukolwiek innemu we wsi. Nawet twoje upiorna młodsza siostra staje się przy nim słodka jak miód i zdrabnia irytująco jego imię a później w swoim różowym pamiętniku zastanawia się, jak taki wspaniały mężczyzna mógł związać się z taką zołzą jak ty.

   Ale i ty przed ślubem jesteś inna. Bardziej wyrozumiała, reagujesz z entuzjazmem na jego propozycje, nie marszczysz nosa, kiedy on spontaniczne proponuje, żebyście pojechali na dwa dni nad morze; ot tak, dla zabawy. Jego rodzina cię uwielbia, szwagier traktuje cię jak siostrę, której nigdy nie miał a babcia ukochanego włączyła cię do wieczornej modlitwy, żeby i o ciebie Bozia się troszczyła. Teściowa się cieszy, że syn tak dobrze trafił a cioteczny wujek jest dumny, że potrafisz wypić kieliszek wódki bez przepitki, bo takich osób potrzeba w tej rodzinie.

   A potem jest ślub. Wspaniałe, podniosłe wydarzenie, okraszone łzami wzruszenia, śmiechem i uściskami. Ksiądz czy też urzędnik w otoczeniu świadków przyjmują ślubowanie kobiety i mężczyzny, którzy przyrzekają sobie, że co by się nie działo, oni będą stali za sobą murem. W zdrowiu i chorobie, w szczęściu i nieszczęściu, do końca, aż śmierć odbierze im ostatni oddech. Dzień ze wspaniałą muzyką, z życzliwymi odruchami, z pysznym tortem, zimnymi ogniami i fotografem, który na zawsze uwiecznia piękną ją i wspaniałego jego. Aparat zatrzymuje chwile czystego szczęścia, jakby wiedział, że za kilka tygodni nadejdzie codzienność a wraz z nią kłótnie, spory i szarość ludzka.

A później zaczyna się życie. Emocje opadają, obrączka zaczyna się rysować a każda nowa rysa kształtuje wasz związek. On rozrzuca skarpetki, przestaje cię całować po dłoniach, narzeka, że teściowa za często dzwoni a twój ojciec zawsze się powtarza. Nie chce mu się oglądać z tobą filmów, bo jest zmęczony po pracy i woli posłuchać ulubionej muzyki, kompletnie cię ignorując. Ty zaczynasz się czepiać, że za często wychodzi z bratem na piwo i nie podoba ci się, że jego babcia znowu zamówiła mszę w waszej intencji, bo czy jesteście jacyś chorzy, że ciągle trzeba za was msze odprawiać? Przestajesz gotować jego ulubione obiady, bo szybciej jest przyrządzić tosty, poza tym też jesteś zmęczona po całym dniu.

   Później pojawiają się dzieci, które może i są wielką radością, ale ciągle płaczą, domagają się uwagi i obdzierają was z tych resztek romantyzmu, który się niekiedy między wami tlił. Wstydzisz się swoich rozstępów i blizn a on boi się powiedzieć, że wcale ich nie dostrzega, bo naskoczyłabyś na niego, że kłamie i próbuje cię pocieszyć. Przynosi kwiaty, ale to tak nieoczekiwane, że tylko prychasz pogardliwie na ich widok i żyjecie z dnia na dzień.

   Z czasem jednak jest lepiej. Uczycie się swoich nawyków, skarpetki na środku pokoju zaczynają być dla ciebie zwykłym elementem wystroju domu a on polubił tosty, bo dodajesz do nich cebulę, którą on uwielbia. Uczycie się na nowo swojej miłości. Tym razem bardziej dojrzałej, dorosłej, odpowiedzialnej. Wiecie jak ją sobie okazywać, żeby nie sparzyła was za bardzo ani nie sprawiała, że będziecie marznąć będąc obok siebie.

   Pamiętasz, że kiedyś kochałaś go całym swoim ciałem i sercem, ale teraz, kiedy jesteś dorosła wiesz, że prawdziwa miłość to ta, którą czuje się w duszy. Może nie jest tak spektakularna ani tak głośna, ale czujesz, że jest właściwa. Kiedyś powiedziałabyś, że oddałabyś za tego człowieka życie, dzisiaj wiesz, że miłość polega na tym, aby walczyć o to, żeby jak najdłużej chciał i mógł żyć.

Patrzycie jak dorastają wasze dzieci, szukacie w nich cząstek samych siebie i dziwicie się jak dwoje tak niedoskonałych ludzi jak wy, mogło stworzyć kogoś tak doskonałego jak oni. Razem witacie każdy dzień i co noc śpicie obok siebie; nie jest to niczym nadzwyczajnym do momentu, kiedy którejś nocy okaże się, że tej drugiej osoby nie ma obok. Że dzisiaj nie nastawił kawy w ekspresie, że nie ma komu powiedzieć „dobranoc.” I kiedy się tęskni to boli całe ciało, okropnie, nieznużenie, rwąco.

   Małżeństwo jest trudne. Zapewniają cię o tym wszystkie dostępne w kiosku czasopisma, grzmi o tym w telewizji znana aktorka, która właśnie sfinalizowała trzeci rozwód i powtarza ci to mama, po kolejnej kłótni z twoim ojcem. Wiesz o tym i ty sama. Jednak wiesz również, że jest warte walki, codziennych trudności i każdej wylanej łzy. Rozumiesz, że przysięga, którą złożyłaś temu jedynemu w obecności Boga, księdza i tłumu gości, nie jest tylko zlepkiem pustych słów, ale czymś, co na zawsze cię odmieniło. Z czasem zaczniesz rozumieć, że każda kłótnia, każde nieporozumienie było błahe i nieważne w perspektywie całego waszego życia. Bo pod koniec będą liczyć się tylko te rysy na obrączkach i zmarszczki na waszych twarzach. To, że w tym starym człowieku będziesz widziała uśmiechniętego, zestresowanego ukochanego z dnia ślubu. Że w jego trzęsących się dłoniach będzie zatrzymany zlepek waszych wspólnych dni. Wiesz, że mimo, że rzadko mówił, że cię kocha i rzadko całował cię po rękach, śni w nocy właśnie o tobie i tęskni właśnie za tobą, gdy czuje się źle.

   Małżeństwo jest trudne. Jest obietnicą, którą najtrudniej dotrzymać. Ale ma również najsłodszy smak. I najcudowniejsze brzmienie. I warto. Brak w niej morału, brak końcowych napisów. Bo na końcu i tak jesteś tylko ty i on. Żona i mąż. I tyle. Wy jesteście morałem waszej własnej historii. Nic ponad was.