"W kolejce po życie" Katarzyna Archimowicz

   Ewa Czarska to kobieta podobna do tysięcy innych polek; młodo zaszła w ciążę, wyszła za mąż i poświęciła się opiece nad dziećmi, podczas gdy jej mąż, Leszek, wyjeżdżał tirem w długie trasy, by zarobić na utrzymanie rodziny. Wiodło im się całkiem dobrze, bo po kilku latach wybudowali dom i przenieśli się z wielkiego miasta na wieś. Małżeństwo Czarskich z pozoru wyglądało sielankowo; żadnych kłótni, sama słodycz i miód. Patrząc jednak głębiej w ich relacje, to zachowywali się oni raczej jak współtowarzysze niedoli życia, niż jak zakochane, szczęśliwe małżeństwo. W sumie nie ma się co dziwić, skoro widywali się przez kilka dni w miesiącu i z biegiem lat ucichło nawet echo ich rozmów o przyszłości i o tym, jak to będzie kiedyś cudownie być w końcu razem.

   Podczas Bożego Narodzenia, kiedy obaj synowie dawno już wylecieli w gniazda i Czarscy zostali we dwoje, Leszek zaproponował żonie, że po jego kolejnych wojażach wybiorą się na wakacje w jakieś ciepłe miejsce. Niestety, kpiący chichot losu sprawił, że zamiast na piaszczystych plażach Egiptu, Ewa wylądowała w Ciechocińskim szpitalu, przy łóżku nieprzytomnego męża.

   Od momentu kiedy ciężarówka Leszka wywinęła salto na oblodzonym asfalcie, nic w życiu Ewy nie było już takie samo. Przyszło jej się zmierzyć z demonami, o których istnieniu wiedziała jedynie z telewizji i opowieści pokrzywdzonych przez życie starszych ludzi.

   Autorka rzuciła swojej bohaterce koło ratunkowe w postaci Krzysztofa, lekarza, który zajmuje się jej mężem. Z czasem staje się on jej przyjacielem, oparciem, tym bardziej, że sam wiele lat temu stracił tuż przed ślubem swoją ukochaną i od tamtej pory nosi po niej żałobę, nie mogąc pogodzić się z tym, że Bóg zabrał mu najważniejszą osobę. Dzięki własnym doświadczeniom wie, jak okiełznać smutek i rozgoryczenie Ewy, wie, gdzie pogłaskać jej duszę, by ta zasnęła uspokojona.

„Dom, dom, dom, tam gdzie ty spokojnie śpisz.”

   W „W kolejce po życie” namnożonych jest wiele wątków, o których nie sposób opowiedzieć, bo jest ich tyle, że na pewno któryś bym pominęła. Warto wspomnieć o baronowej Konstancji, której trzeźwe, optymistyczne spojrzenie na świat jest przyjemnym przerywnikiem, który odgania czarny nastrój, który zebrał się nad pozostałymi bohaterami. Baronowa, która straciła wielu bliskich, potrafi ciągle cieszyć się z każdego dnia i ani myśli zgorzknieć na stare lata i zatopić się w smutku swoich strat. Zamiast tego woli wyciągać rękę do nowych potrzebujących i wyciągać ich na powierzchnię.

"Może to i lepiej, że tak często towarzyszy nam strach, bo bez niego chodzilibyśmy po wodzie, latali w przestworzach bez skrzydeł, deptali bosą stopą rozżarzone węgle, a wszystko po to, by choć na moment poczuć się szczęśliwymi."

   Powieść odpowiada na kilka ważnych pytań – czy na gruzach dwóch związków, zbyt szybko zakończonych, rozerwanych ręką losu, można zbudować trwałą, prawdziwą więź, która będzie czymś więcej niż ciągłym pocieszeniem? Czy można pokochać kogoś innego nad życie raz jeszcze, mimo że poprzednie „nad życie” znajduje się już w krainie umarłych? I czy człowiek ma w sobie tyle siły, by raz jeszcze rzucić się z rozmachem w ramiona miłości, nie patrząc na to, jakie rany może odnieść i jakich strat może doświadczyć?

   Katarzyna Archimowicz, autorka, to niezwykle mądra kobieta, która wie, że czasami warto zobaczyć coś poza bielą i czernią i że warto głupio skoczyć w przepaść, dla chwili szczęścia. A opatrywać rany będzie się później, w zaciszu własnego domu, z przyjaciółmi, którzy przecież zawsze są obok.

   Jest to pozycja dla tych z was, którym przejadła się miłość w czasach fantastyki, pocałunki pod skrzydłami smoka, uściski na okręgu czerwonych płatków róż. To coś dla tych, którzy chcą na nowo uwierzyć, że istnieje prawdziwa miłość bez fajerwerków, że można kochać w ciszy i że niekiedy sam uścisk dłoni daje więcej niż namiętny pocałunek w tłumie przyjaciół. I to też historia dla tych, którzy stracili swoją miłość w sposób od nich samych niezależny - może ta pozycja będzie dla was światełkiem w tunelu, że warto, że kiedyś to wszystko wróci. 

Za książkę serdecznie dziękuję portalowi