"Przekonaj mnie, że to ty" Anna Karpińska

   Czy można żyć po tym, jak straci się ukochaną osobę? Czy nie jest tak, że wraz ze złożeniem ciała najbliższego do zimnej ziemi, która otula go na wieki, składa się tam również własne serce? Czas ponoć leczy rany, jednak ile musi upłynąć czasu, by smutek i żal popuściły trochę swojego imadła i pozwoliły odetchnąć głęboko i poczuć na nowo rytm swojego tętna? Jak obchodzić się z osobą, która pochowała kogoś najważniejszego? Jakich używać słów, gestów, jak milczeć, jak przytulać? Jak pomóc, i czy to jest w ogóle możliwe?

   Urszula przez wiele lat była bardzo szczęśliwa; razem z mężem prowadziła pensjonat i wspólnie wychowywali swoją córkę, Edytę. Mieli wspólne plany na przyszłość, chcieli dożyć momentu, kiedy przestaną gonić za pieniędzmi i będą mogli cieszyć się wspólny życiem. Niestety, nim ich życia doszły do takiego momentu, śmierć zabrała ze sobą Marka, zostawiając Ulę i Edytę same, w nieopisanym żalu.

   Edyta planowała wyjazd do gorącej Hiszpanii, jednak śmierć ojca sprawiła, że musiała zostać i pomóc matce poukładać swoje życie na nowo. Pomagała jej w prowadzeniu pensjonatu i dzielnie słuchała jej narzekań, że jedyna córka, nadzieja jej życia, nie poszła na studia i nie miała zamiaru dalej się edukować. Między kobietami trwał ciągły konflikt, przez który nie mogły się ze sobą dogadać; kochaly się- tak mocno, jak tylko matka i córka mogą się kochać – ale nie potrafiły sobie tego okazać. Za dużo było między nimi różnic, za dużo niesnasków i nieporozumień. Osoba, która była łączącym je pomostem – Marek – umarł i pozostawił po sobie pustkę, której nikt nie potrafił zapełnić.

   Kobiety, zamiast wspierać się w tych ciężkich miesiącach i pomagać sobie w trudnych chwilach, żyły jakby obok siebie, każda zajęta swoimi sprawami i pogrążona w swoim żalu. Bały się rozmawiać, wstydziły się pokazać sobie swój smutek. I ja, jako czytelnik, mogłam tylko obserwować jak coraz bardziej się od siebie oddalają, budując między sobą ogromny mur milczenia i niewypowiedzianych żalów. 

„Kochanie, życzę ci, żebyś nigdy nie przestała marzyć. Jeżeli będziesz pewna swoich marzeń, one się spełnią. I tego ci życzę. Spełnienia.”

   To moje pierwsze spotkanie z Anną Karpińską i muszę przyznać, że było ono bardzo udane; autorka świetnie operuje słowami i emocjami a jako że jej powieść ma dwie narratorki – muszę ocenić także to, jak bardzo „wczuła się” w rolę każdej z nich. Należy przyznać, że rozdziały opisywane przez Ulę były ciekawsze i łatwiej mi się je czytało; natomiast te, gdzie prym wiodła Edyta, może nieco kulały, ale przecież wcielić się w rolę dwudziestolatki nie jest dorosłej kobiecie tak łatwo, bo inaczej ocenia się już wtedy wybory dyktowane przez młodzieńcze serce i rozbuchany umysł.

„Urodziny dziecka to także święto mamy.”

   „Przekonaj mnie, że to ty” to także dwie, diametralnie różne historie miłosne. Ta, którą przeżywa Edyta jest niepewna, dynamiczna i – jak przystało na miłość młodych ludzi – pełna jest iskrzenia i niepewności. Miłość Urszuli jest inna; spokojna, harmonijna i trochę przerażająca, bo główna bohaterka nie wie czy może żądać od losu jeszcze jednej miłości. Martwi się, czy nie powinna zestarzeć się tęskniąc za swoim mężem i z godnością czekać na kres swoich dni, kiedy w końcu zobaczy go po raz drugi.

   Oba uczucia – to dorosłe i to młodzieńcze – mają swoje wzloty i upadki i są  zwyczajne, życiowe, co zdecydowanie jest plusem dla tej powieści. Polecam ją wszystkim kobietom, bo bezsprzecznie jest to książka dla płci pięknej – dla wszystkich córek i matek. „Przekonam mnie, że to ty” może być przestrogą i swego rodzaju poradnikiem jak nauczyć się pokazywać miłość tej najbliższej nam na świecie kobiecie. To także książka, która może pomóc poradzić sobie ze stratą osoby najbliższej - bo autorka doskonale rozumie uczucia, które towarzyszą żałobie. A mało kto potrafi to zrozumieć.