"Niebezpieczny dar" i brak podsumowania

   Ciężko będzie mi dosięgnąć do mojego własnego geniuszu z poprzedniej recenzji (dziękuję za te wszystkie komplementy!), ale cóż.. zaczynajmy.

   Każdy z nas chciałby zapewne mieć jakiś nadnaturalny dar; jedni chcieliby być niewidzialni, drudzy umieć czytać w myślach a trzeci z chęcią przenosiliby się w czasie. W książce Marcusa Sakey'a "Niebezpieczny dar" ludzie posiadają zgoła inne, ale równie przydatne zdolności.

   Wszystko zaczęło się w roku 1980 kiedy to zaczęły rodzić się dzieci z niespotykanymi dotąd zdolnościami. Potrafią odczytywać mowę ciała innych i tym samym przewidywać ich kolejne ruchy; wtopić się w tłum tak, że niezauważeni mogę wkraść się do każdego miejsca na świecie; tworzyć programy komputerowe tak skomplikowane, że nikt nie potrafi ich odtworzyć.
   Takich "obdarzonych" w porównaniu do reszty ludzkości jest niewielu, jednak przez swoje zdolności sprawiali, że spokojnie mogliby zapanować nad światem i przez to stają się celem zaniepokojonych ludzi, którzy uważają, że lepiej ich unieszkodliwić, póki jest to możliwe.
   Wzajemne pretensje między obdarzonymi a resztą ludzkości prowadzą w rezultacie do tego, że jedni i drudzy wyciągają broń, by bronić swoich racji. Wobec tego faktu rząd Stanów Zjednoczonych (a jakby inaczej, w końcu wszystkie problemy mają swój początek i koniec w USA) zdecydował się utworzyć DAR - Departament Analiz i Reagowania, który ma za zadanie kontrolowanie tych wyjątkowych jednostek i pilnowania, by nie zagrażali oni reszcie społeczeństwa. Jednym z agentów jest nasz główny bohater, Nick Cooper, który sam jest obdarzony a przez to łatwiej mu wyśledzić i złapać podobnych do siebie. Kiedy niebezpieczny terrorysta zbiera krwawe żniwo wśród cywilów Cooper decyduje się poświęcić swój honor i dobre imię i udawać, że przeszedł na stronę wroga. Jest świadomy, że tym samym stanie się celem swoich dawnych współpracowników i będzie musiał radzić sobie na własną rękę.

   "Niebezpieczny dar" to thriller z wyższej półki. Wartka akcja, sarkastyczny główny bohater i świat, który nie przypomina hollywoodzkiego snu - pełen brutalności, podłości i fałszu. Pokazanie relacji Coopera ze swoją byłą żoną i dziećmi sprawiło, że książka nabrała głębszego przesłania, głupiej patetyczności, którą tak lubię, mówiącej, że dla dzieci jest się gotowym zrobić wszystko, nawet zginąć. Wątek rodzinny Coopera ogólnie jest dość wyjątkowy; mimo, iż się rozwiódł to z byłą żoną łączy go wzajemny szacunek i zrozumienie dla swoich postępowań. (cóż, trochę Hollywoodu jednak w książce się znalazło.)

   Książka reklamowana jest słowami Gillian Flynn: "Sakey stworzył zdumiewający świat, który wciąga do tego stopnia, że zapominasz kupić mleko, podlać kwiaty, zapominasz nawet o jedzeniu." Cóż, zaczęłam czytać "Niebezpieczny dar" w autobusie i zapomniałam wysiąść na swoim przystanku, więc faktycznie jest coś na rzeczy.

   Jeśli macie bujną wyobraźnię to czytając o przygodach agenta Coopera będziecie się czuli jak na dobrym filmie akcji; jeśli wyobraźnie lekko szwankuje, to i tak będziecie zadowoleni; autor odwalił kawał dobrej roboty i nam, czytelnikom, pozostaje tylko zapaść się w miękki fotel i dać się porwać w ten niebezpieczny świat.

   Za książkę dziękuję serdecznie wydawnictwu 

   A podsumowania w tym miesiącu jako takiego nie będzie, (nie)stety. Pewnie nie pamiętacie jak pod koniec marca pisałam, że muszę poukładać sobie wszystko w swoim życiu. Cóż, staram się układać wszystko na nowo, ale przeszłość nadal depcze mi po piętach... Ale dam radę, kto inny jak nie ja? 

   Jeśli lubicie jednak tą statystykę to krótko i na temat: odwiedzin na moim blogu w tym miesiącu było 5, 672 iii już niedługo dobiję do magicznej liczny 20,000 wejść (i będzie impreza z tej okazji i balony i jednorożce i kwiatki!)

   Co do maja - mam zamiar odpoczywać, bawić się, pracować, uśmiechać, pić wino, biegać boso po trawie, patrzeć w gwiazdy i wznosić toast za szczęście. I mieć cichutką nadzieję, że jakoś to wszystko się ułoży.