"Piękny dzień" czyli idealna babska książka.

UWAGA! Recenzja bardzo kobieca, naładowana tematem ślubno-weselnym. Mężczyzn o słabych nerwach uprasza się o opuszczenie strony.

   Prawie każda z nas przynajmniej raz w życiu wyobrażała sobie jak będzie wyglądał ten jeden, idealny, piękny i perfekcyjnie cudowny dzień, w którym poślubimy mężczyznę, z którym będziemy chciały spędzić resztę życia. Kiedy już nasz ukochany zbierze się na odwagę i uklęknie przed nami pytając z emfazą i jąkaniem czy za niego wyjdziemy zaczynamy wybierać idealną salę, piękną suknię, uroczy bukiecik, zgraną kapelę i najlepsze zaproszenia dla gości (a przyszły Pan Młody łapie się za głowę i zastanawia się ile to wszystko, do cholery, będzie kosztowało?!).

   Elin Hilderbrand w swojej książce "Piękny dzień" opisała kilka dni poprzedzających ślub Jenny - najmłodszej z rodzeństwa, która zdecydowała się wziąć ślub na malowniczej wyspie Nantucket a jej wybrankiem jest (oczywiście!) najbardziej idealny mężczyzna na świecie. Autorka, opisując ostatnie 72 godziny panieństwa Jenny, oddała głos kilku bohaterom, jednak ani razu nie uczyniła narratorem Państwa Młodych (może i racja, ich cukierkowa miłość doprowadziłaby do obłędu nie tylko mnie.)

   Całe wesele zaplanowała matka Jenny i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że nie żyje ona od przeszło ośmiu lat. Gdy tylko dowiedziała się, że choruje na raka jajnika, założyła notatnik, w którym przedstawiała wszystkie swoje sugestie, by jej najmłodsze dziecko nie odczuło braku tej najważniejszej kobiety w dniu swojego ślubu (i nieważne, że Jenny nie była wtedy nawet w jakimkolwiek związku.). I byłoby to piękne i patetyczne, gdyby nie to, że mi osobiście zalatuje to lekko desperacją i makabrą. Oczywiście nasza bohaterka planuje ślub według szczegółowych wskazówek mamy (w końcu matka wie najlepiej!) - żabi zielony kolor sukienek dla druhen? - jest. Brak szpinaku w przystawkach, bo zostaje między zębami?- jest. Znajomy ksiądz udzielający ślubu? - jest (ciekawe tylko co by było, gdyby w przeciągu tych 8 lat zmarł także i wskazany przez matkę ksiądz. Chyba nie doszłoby do ceremonii...) Żaden szczegół, nawet tak błahy jak wzorek na serwetkach czy kolor szlaczka na zastawie stołowej, nie może różnić się od tego, co w notatniku napisała matka Jenny. A co się działo, gdy ktoś zasugerował żeby nie brać tak na poważnie tego notatnika... Lincz ze strony całej rodziny. Bo przecież zmarła matka wie najlepiej!

   Na szczęście jest to jedyny mankament książki, bo ogólnie to... boziu, idealne babskie czytadło, w którym mamy całą plejadę różnych postaci miłości; poczynając od tej romantycznej, nadmuchanej słodkimi słówkami, tęczą i jednorożcami, poprzez tą bardziej dojrzałą, gdzie słodkość miesza się z gorzkim smakiem, kończąc na takiej miłości, która jest za mała, by utrzymać przy sobie dwójkę ludzi.

   Kobiety moje kochane! Te młode, które ciągle jeszcze szukają i te młode, które już posiadają. Te, które płaczą na komediach romantycznych i te, które się z nich wyśmiewają. I w końcu te, które wierzą, że każdemu z nas może się przytrafić taka książkowa historia (a może!) i te mniej w to wierzące - sięgnijcie po "Piękny dzień", usiądźcie wygodnie i dajcie się porwać tej całej ślubnej gorączce. Przegońcie faceta, żeby poszedł do kumpla oglądać mecz i nie gderał Wam nad uchem (gdzie znowu schowałaś mu skarpetki?), nalejcie wina do kieliszka, albo herbaty do kubka i pozwólcie sobie na odrobinę marzeń i odpoczynku. I może po tej książce docenicie tego swojego nie-książkowego mężczyznę, który przez lata się już Wam przejadł i zszarzał i znowu w waszym domu zagoszczą jednorożce i tęcza. Tak rzekłam. Amen.