Kiedy rodzi się bestia? "Uczeń i śmierć".

   Wyobraźcie sobie spokojne, zimowe popołudnie, takie jakie było wczoraj i pewnie będzie jutro. Zapewne kilkoro z was uda się na lodowisko, bo to przecież iście zimowa rozrywka. Będziecie szusować pomiędzy innymi, ci z was, którzy to potrafią będą kręcić piruety, a reszta będzie próbowała utrzymać się na nogach na tej śliskiej powierzchni. Tak czy siak, będziecie szczęśliwi; sami, odpoczywając w samotności po ciężkiej pracy albo z kimś, dzieląc swój odpoczynek na dwoje.

   Takie właśnie popołudnie spędzali bohaterowie książki „Uczeń i śmierć”. Beztrosko, radośnie, wolno… do momentu, gdy nieznani snajperzy postanowili zakończyć ich życia, strzelając do nich z odległości kilkuset metrów. Zginęli szybko, brutalnie, zakłócając porządek zwyczajnego dnia; młoda łyżwiarka, starszy ginekolog i mężczyzna, który miał właśnie dowiedzieć się, że zostanie ojcem, wydali niespodziewanie ostatnie tchnienie.

   Już w prologu książki autorka informuje nas, że zabójców jest dwóch – mistrz, opanowany i spokojny oraz uczeń, butny i nierozważny. Spełniają swego rodzaju misję, chociaż motywy ich postępowania – które zostają wyjaśnione w dalszej części fabuły – są absurdalne. Chociaż przecież wiele ludzkich decyzji jest absurdalnych i wymyka się wszelkim normom. Do tej sprawy przydzielona została nowojorska policjantka, Eve Dallas – kobieta stanowcza, butna oraz jej partnerka Delia Peabody, będąca jej kompletnym przeciwieństwem. Razem zaczynają podążać każdym możliwym tropem, próbując zapobiec kolejnemu morderstwu. Które jest nieuniknione…

   Ciekawym zabiegiem wykorzystanym w tej książce jest to, że już w 1/3 lektury dowiadujemy się kim są mordercy. Może na pierwszy rzut oka nie brzmi to zachęcająco, że policja już prawie od początku wie, kogo ściga, ale pomyślnie – czy to nie jest odżywcze? Zagadka kryminalna zawsze ciągnie się do ostatniej strony, niekiedy nudząc czytelnika, a tu już od połowy kryminał zamienia się w thriller. Policja zaczyna polować na nieuchwytnych, sprytnych i bardzo niebezpiecznych ludzi, którzy zdają się wyprzedzać ją zawsze o pół kroku. Przyznam szczerze, że chyba po raz pierwszy (albo cierpię na amnezję) spotykam się z takim rozwiązaniem literackim i bardzo mi się on podoba.

   Dla tych, którzy z Eve Dallas spotykają się po raz pierwszy, ciekawostka – fabuła toczy się w latach 60-siątych XXI wieku, więc my w realiach tej książki bylibyśmy o dobre czterdzieści lat starsi. Autorka polepszyła więc technologię (wszak cztery dziesięciolecia to ogromny stok rozwojowy), co sprawia, że lektura nabiera smaczku. Nie jest to żadne sci-fi, spokojnie, autorka po prostu unowocześniła dostępny za naszych czasów sprzęt, albo – co lubię podkreślać – dała swoim bohaterom do dyspozycji wszystkie te cudeńka, które były w „CSI: Miami.”

   Świetny jest duet Dallas- Peabody. Jedna jest zachowawcza i stanowcza, druga spontaniczna i otwarta. Eve chodzi ciągle ubrana na czarno, Delia uwielbia swoje różowe kozaki. Mimo tych wszystkich różnic tworzą zgraną parę w pracy, a napięta niekiedy w książce treść jest rozładowywane przez ich przekomarzania. Dobrze rozpisani są również bohaterowie drugoplanowi; mimo że jest ich wielu, to czytelnik szybko się do nich przyzwyczaja i szybko uczy się ich rozróżniać. Co jest wspaniałe, chcąc poznać wszystkie części przygód Dallas (jest ich naprawdę sporo, ale każdą można czytać bez znajomości poprzednich.)

   „Uczeń i śmierć” zachęca jeszcze do przemyślenia jednej kwestii – od jakiego wieku można zacząć odpowiadać za swoje zachowanie? Kiedy kończy się opinia, że „zrobił źle, bo jest młody, głupi”, a zaczyna „to bestia, niezależnie od tego, ile ma lat.” Przyznam, że ja po tej książce zmieniłam lekko sposób myślenia o tym, kiedy należy nieletniego karać z całą surowością. Bo niekiedy okazuje się, że bestia rodzi się w człowieku na długo przed tym, nim skończy on 18 lat. Bo bestia nie czeka na pełnoletność. Nie drzemie, w oczekiwaniu na dowód osobisty. O czym wielu, niestety, zapomina.

„Jak można złapać zabójcę, wiedząc, gdzie był, skoro z całą pewnością już go tam nie ma?"