Nie bójmy się fantastyki, czyli "Belgariada" D. Eddings. I powiększyła się nam rodzina!

   Zacznę od tego, że czytelniczką fantastyki jestem trudną. Przez całe moje ćwierćwiecze przeczytałam sporo książek o czarodziejach, skrzatach, krasnoludach i wróżkach i dotąd pokochałam jedynie trzy serie – ku rozpaczy męża, który fantastykę uwielbia i chciałby dzielić ze mną tę pasję – Harry’ego Pottera, Artemisa Fowl i Belgariadę. Która, co warto zaznaczyć, jest moim odkryciem roku 2017.

   Garion wiedzie spokojne, dość skromne dzieciństwo pod okiem ciotki Pol, która jest może nieco oschła i surowa, ale bezwzględnie kocha chłopca całym sercem. Czas spędza na zabawach z rówieśnikami i rozmowach z wędrownym bajarzem, który od czasu do czasu odwiedza ich miasteczko. Pewnego dnia Garion wyrusza ze starcem w podróż, która całkowicie odmieni nie tylko jego życie, ale i los wszystkich ludzi. I bogów.

   Świat, w którym przyszło żyć Garionowi został całkowicie wymyślony przez autora, Davida Eddings’a w 1982 roku i muszę przyznać, że mi osobiście przypadł do gustu o wiele bardziej niż świat Tolkienowski- fani Tolkiena i Froda, nie palcie mnie na stosie!

   Wszystko, całe dzieje Belgariady zaczęły się w zamierzchłych czasach, gdy świat był jeszcze młody i rządziło nim siedmiu bogów, który nie ukrywali się – jak dzisiaj – przed ludźmi. Każdy z nich, z wyjątkiem Aldura, miał swój lud, który go wielbił i miłował. Aldur zaś, odepchnięty od ludzi, przygarnął zbłąkanego chłopca i pokazał mu wszystkie tajemnice Woli i Słowa, nadając mu imię Belgarath i tworząc z niego czarodzieja. Niedługo później najpiękniejszy z bogów, Torak, zapragnął dla siebie jeszcze większego uwielbiania i wywołał straszną wojnę, która zbudziła góry i wzburzyła morza. Bogowie odeszli w cień, wiedząc, że ich starcie zniszczyłoby świat i podarowali w ręce ludzkiego mężczyzny Klejnot, który zapobiegał władaniu Toraka. Po śmierci ów dzielnego człowieka, kamień miał pozostawać w rękach jego potomków, zapewniają ludzkości pokój. Jednak kilka dziejów później, gdy Garion zaczął dorastać wszystko się zmieniło.

„Świat, jak słyszałem, jest właśnie taki. Mijają stulecia, gdy nic się nie dzieje, a potem w ciągu kilku krótkich lat zdarza się coś tak straszliwie ważnego, że świat już nigdy nie jest taki sam jak przedtem.”

   Chłopiec nagle dowiedział się, że świat jest całkiem inny, niż mu się wydawało, że rana od miecza prawie zawsze jest zabójcza, że maga istnieje naprawdę i że są ludzie, których znało się od maleńkości wcale nie są tymi, za których się ich uważało.

   „Belgariada” jest fantastyczna przede wszystkim dzięki stylowi pisania Eddingsa; dawno już nie czytałam książki napisanej tak płynnie, tak magicznie. Zazwyczaj i najlepszym zdarzają się gorsze, bardziej nudne fragmenty w książkach, ale nie Eddingsowi. Możecie mi uwierzyć – ponad 1300 stron przeczytałam w ciągu tygodnia, a później byłam tak zniesmaczona swoim warsztatem literackim, że nie odważyłam się napisać recenzji. Jeżeli w tym momencie przestraszyliście się ilości stron, to spokojnie – po prostu Prószyński zdecydował się wydać razem pięć tomów całej sagi, którą można oczywiście czytać po kolei. Chociaż sądzę, że jeżeli zaczniecie czytać, to trudno będzie się wam oderwać.

   Cudowna jest postać samego Belgaratha, którego niektórzy porównują z Gandalfem i Dumbledorem- chociaż tylko jeden powstał przed nim. Ja osobiście się z tym nie zgadzam, Gandalf był bardziej stateczny, poważny, Belgarath natomiast był nieco ekscentryczny i diabelnie ironiczny, co mnie w 100% do niego przekonało. Miło było również obserwować Gariona, który – tu muszę przyznać szczerze – w przeciwieństwie do Pottera zachowywał się jak normalny nastolatek, a nie jak wybraniec. Początkowo był pogubiony i zdesperowany, reagował na wiele spraw złością, ale w miarę nabierania doświadczenia i lat na karku, we wspaniały sposób zmienił się w fajnego, dzielnego mężczyznę. I chyba to najbardziej mi się w „Belgariadzie” spodobało – mimo, że jest to fantastyka, ludzie są po prostu ludźmi i mają takie słabości, jakie znamy z życia codziennego.

   Nie brak tam i powiewu miłości, chociaż trudno byłoby nazwać oziębłą i wspaniałą jednocześnie Pol namiętną… jej odrzucanie, a raczej jawne ignorowanie przejawów miłości przystojnego rycerza było tak urocze, że mogłabym przeczytać o nich osobną książkę. Femme fatale w świecie fantastyki, wyborne!

   Jest to również książka bardzo dojrzała i niesie za sobą wiele cennych, mądrych rad, które są przemycane w taki sposób, że nie rażą mnie w oczy. Nie ma wielkich, przejmujących mów – to w zwykłych rozmowach między bohaterami pojawiają się te słowa, które najbardziej trafiają w czytelnika.

„Wszyscy żyjemy tyle, ile potrzeba. Ja akurat mam do zrobienia coś, co zajmuje bardzo dużo czasu.”

   Walka bogów, walka ludzi, walka dobra ze złem, moralności z kłamstwem – w „Belgariadzie” okazuje się, że nie wszystkie bitwy da się pokonać za sprawą miecza i odpowiednich czarów. Czasami, aby pokonać wroga, trzeba najpierw pokonać samego siebie. „Belgariada” to seria dla tych, którzy nie są z fantastyką za pan brat na co dzień, ale którzy lubią poznawać coś innego, zatopić się w świecie, który powstał tylko i wyłącznie w czyjejś głowie. A jest to świat pełen ironii, sarkazmu, magii i przygody – i nawet ja mogłabym w nim żyć!

   PS - Chciałabym przedstawić Wam nowego członka naszej rodziny. Winnie (tak, jak Winnie the Pooh.) Żeby nie było wątpliwości - to kobieta jest (nawet widać po oczach, no), ale że moja rodzicielka wymyślała imię, to można się pomylić. 1,3 kilograma szczęścia.