#zbliżamy się, czyli „Listy do M 3”.

   Wigilia to taki czas, kiedy chce się mieć przy sobie tylko najbliższe osoby; to kilka godzin wyrwanych z trzystu sześćdziesięciu pięciu dni zmartwień, niepewności, gonitwy, żalów i codzienności, kiedy nie liczy się nic, poza podzieleniem się opłatkiem, wysłuchaniem corocznej opowieści wuja o tym, jak nie zabił karpia, tylko hodował go przez kilka kolejnych miesięcy i wysłuchaniem kolędy, która nieprzerwanie, od kilkunastu lat sprawia, że roztapia się nam serce.

   Kiedyś zapowiedzią nieuchronnie zbliżających się świąt był padający w okolicach połowy grudnia śnieg; zmiany klimatyczne sprawiły, że obecnie w Wigilię mamy pogodę bardziej jesienną, niż zimową, dlatego też ducha świąt zapowiadają nam czekoladowe bałwanki dostępne w każdym supermarkecie, girlandy łańcuchów porozwieszane na mieście i premiera „Listów do M.”

   Czy warto wybrać się na trzecią część tego hitu sprzed kilku lat? Cóż, jeżeli poczytacie trochę recenzji w Internecie to zostaniecie zapewnieni, że absolutnie nie warto. Recenzenci, dziennikarze i publicyści grzmią, że ten film jest zbyt płaski, zbyt idealistyczny, mijający się z tym, co tak naprawdę przedstawia realny świat. Bo przecież nie można zakochać się z nieznajomej osobie, nie można porzucić kilkuletniego oświadczającego się właśnie partnera tylko po to, żeby pocałować chwilę temu poznanego biednego weterynarza. Niemożliwe jest dostać od nieznajomego piękną balową czerwoną suknię, którą widziało się kilka godzin wcześniej fruwającą po niebie. I trudno jest wyobrazić sobie wybaczenie ojcu czterdziestoletniej nieobecności.

   Jak dla mnie – właśnie z powodu tych wszystkich absurdów film ten należy obejrzeć. Bo kiedy, jak nie w święta powinniśmy wierzyć w te wszystkie cuda? Kiedy mamy dać szansę drugiemu człowiekowi, jak nie w dzień, kiedy wybacza się wszystko? Chcę chociaż w ten jeden dzień wierzyć niezachwianie, że można zakochać się tak po prostu, bez analizowania i bez nadmiernego zastanawiania się, czy to właściwe. Chcę na powrót – jak za dziecięcych lat – być przekonaną, że księżniczki i książęta istnieją i że piękne czerwone sukienki tańczą po niebie. I że człowiek jest zdolny do wybaczania i do zapominania.

   W „Listach do M 3” zachwyciła mnie nie tyle gra aktorska, co scenariusz; być może był bajkowy, ale już od samego początku filmu reżyser puszcza do nas oko, jakby chciał przekazać, że wie, że tak nie wygląda świat. Jednak prosi nas żebyśmy na półtorej godziny o tym zapomnieli i żebyśmy dali się porwać w ten wigilijny dzień.

   Co do aktorów, wielka pochwała należy się Wojciechowi Malajkatowi – jak dla mnie to nasz osobisty pan Darcy z „Bridget Jones”. Mimo, że tym razem sam reprezentował na ekranie swoją filmową rodzinę, to czułam niezwykłe ciepło, które buchało z jego związku z Małgorzatą. Co mnie kompletnie rozczuliło to scena z pokoju pełnego prezentów pochowanych w najróżniejszej wielkości pudła, okraszonych karteczkami z kolejnymi latami; to Małgorzata, która wiedziała, że odejdzie, zostawiła prezenty dla swojego męża na wszystkie kolejne Wigilie.  

   Brak było w tej części filmowej Tosi, czyli Julki Wróblewskiej i produkcja - moim zdaniem - tylko na tym zyskała. Osobiście nie przepadam za zachowaniem tej młodej aktorki i wolę pamiętać ją z czasów kiedy była mała i urocza, niż z żartów na temat przejechanego lisa. Trochę gorzej zniosłam brak Macieja Stuhra i Romy Gąsiorowskiej, którzy byli głównym filarem tej opowieści; jednak później doszłam do wniosku, że być może i dobrze się stało, bo brak ich epizodu dał więcej miejsca dla innych. Pojawiły się nowe postacie i nowa historia miłosna - nieco inna, nieco "żwawsza" i nieco mniej rozczulająca, ale przecież każda miłość rządzi się własnymi prawami.

   Epizodyczne role Hanny Śleszyńskiej i Joachima Lamży były wprost fenomenalne i przypominały rodziców Kasi Solskiej z kultowej polskiej komedii „Kogel-mogel”. Nawet i Tomasz Karolak zagrał – po raz pierwszy chyba – poważnie i wyważenie; jasne, wciąż był tym szalonym Melem z poprzednich dwóch części, ale trochę jakby dorósł i zrozumiał, co w życiu jest tak naprawdę ważne. Mały Kazik, który dorasta na oczach widzów, czyli Mateusz Winek, jest przesłodki. Jak kiedyś uparcie powtarzałam, że syna nie chciałabym mieć, to patrząc na niego zmieniam zdanie, bo jednak i chłopcy mogą być uroczy! Zakochałam się w tym maluchu i nawet w jego niezbyt stylowej fryzurce.

   Jedyny mój osobisty minus dla tej ekranizacji to makijaże bohaterek – każda, ale to każda aktorka miała innym kolorem szminki pomalowaną górną wargę a innym dolną. Pamiętam ten trend z początku roku i nie czepiałabym się, gdyby jedna, dwie z niech miały w ten sposób zrobiony make-up, ale żeby nagle wszystkie? Lekko mnie to irytowało. Już prędzej uwierzę w tę sukienkę, niż w to, że kilkanaście kobiet maluje się w ten sam sposób. 

   Podsumowując, „Listy do M 3” to przedsmak zbliżających się świąt i historia, która daje nadzieję, że być może niekiedy cuda się zdarzają. Trzeba tylko dokładnie ich wypatrywać. Jak czerwonej sukienki tańczącej po niebie.

   Naprawdę. Cuda się zdarzają!