W końcu przeczytałam! "Rywalki"

   Muszę zapamiętać, że jeżeli los uparcie odciąga mnie od jakiejś książki, to robi to dla mojego dobra. Od przeszło dwóch lat polowałam na zachwalane przez większość blogosfery „Rywalki” autorstwa Kiery Cass. Byłam przekonana, że książka mnie zachwyci, zainspiruje, że będę nią po prostu oczarowana. I co? I jedno wielkie guano. Okazało się, że podobnie jak w przypadku „Pięćdziesięciu twarzy Grey’a”, „Hopeless” czy „Ognia i wody”, to co podoba się innym, nie podoba się mi.

   Iléa to państwo, które powstało po okrutnej, czwartej wojnie światowej, która zniszczyła całą znaną nam współczesność. Krajem rządzi król, społeczeństwo zaś podzielone jest na osiem kast – im dalszy numerek, tym ubożej żyją jej przedstawiciele. Główna bohaterka książki, America jest Piątką, a więc zajmuje się szeroko pojętym artyzmem, tak samo jak jej rodzice i rodzeństwo. Uważa się za osobę biedną, chociaż w domu mają telewizor, na przekąskę jadają popcorn a jedynym zbytkiem, którego Ami nie może kupić sobie od razu i na który musi oszczędzać są kosmetyki. Każdy inaczej biedę pojmuje.  

   Tradycja kraju stanowi, że ilekroć książę ukończy stosowny wiek życia, organizowana jest Selekcja, podczas której wybiera mu się żonę idealną. Ma to na celu zdobycie przychylności społeczeństwa, bo wybory organizowane są wśród zwykłego pospólstwa i każdy, chociażby najlichsza Ósemka może się zgłosić i zostać wybrana na królową. Kto dokonuje początkowej selekcji nie wiadomo, jednakże z grona dziesiątek tysięcy dziewcząt, które się zgłaszają, wybierane jest 35 „najwłaściwszych” z nich i umieszczane są one w pałacu, gdzie mają starać się o serce młodego księcia.

   America, wbrew sobie, została jedną z wybranych i oczywiście – czego mogłam się spodziewać już podczas zakupu książki – najbardziej przypadła księciu do gustu. Chociaż wcale tego nie chciała. Oh, i oczywiście uważa się za totalnie przeciętną dziewczynę, gdzie z kolei narrator opisuje ją jako piękną, rudowłosą młodą kobietę. Zauważyliście, że w książkach taka sytuacja występuje bardzo często? Bohaterka uważa się za „przeciętną”, albo nawet „brzydką”, a okazuje się, że wygląda tak oszałamiająco, że nie można oderwać od niej wzroku. Irytujące, doprawdy.

   Zastanawiacie się pewnie, dlaczego nasza słodka bohaterka nie chciała zdobyć książęcego serca, zabezpieczając przyszłość swoją i swoich potomków. Odpowiedź jest nad wyraz prosta – w swoim rodzinnym mieście zostawiła Aspena, chłopaka, którego kochała całym sercem, ale z którym nie mogła być, bo był Szóstką. To znaczy, jej to nie przeszkadzało, po prostu byłaby status niżej w drabinie społecznej, chłopak jednak cierpiał na zdecydowanie zbyt małe ego i co chwilę wypominał Ami, że nie mogą być razem, bo ona nie może go utrzymywać. W przeddzień jej wyjazdu do pałacu definitywnie zakończył ich znajomość a kolejnego dnia machał jej na lotnisku, przytulając się do innej dziewczyny. Ah, ta miłość. Jest taka trwała i tak ciężko jest się pozbierać po jej stracie.

„To było proste i genialne. Czasem, aby coś ukryć, najlepiej robić to na oczach wszystkich.”

   Cóż, dobra, powiedzmy, że byłam gotowa na jakiś miłosny trójkąt w końcu to książka dla nastolatek. Jednak nie byłam gotowa na … brak jakiejkolwiek akcji. Biorąc pod uwagę fakt, że fabuła przypomina współczesne reality show, gdzie grupa dziewczyn bije się o jednego mężczyznę (albo kobietę, pamiętam, było coś takiego!), byłam przygotowana na wszelkiego rodzaju intrygi, awantury, rzucania biustonoszami i bójki. Zamiast tego nie dostałam nic. Dziewczęta żyły spokojnie obok siebie, mało było między nimi interakcji, czasami tylko lekko się spięły i szczerze mówiąc, z tych 34 kandydatek zapamiętałam imiona trzech z nich; reszta była jedynie tłem, a ich główną rolą było „odpadanie” z konkurencji. W tej kwestii autorka mogła sporo zdziałać, miała przeogromne pole do popisu. Niestety, wolała skupić się nad dumaniami Ami, które nic odkrywczego do lektury nie wnosiły. Lekka iskierka nadziei zapaliła się w moim sercu, gdy rozpoczął się wątek rebeliantów, którzy sprzeciwiają się Selekcji i szturmują zamek, jednak już na kolejnej stronie autorka zdecydowanie i ochoczo tą moją nadzieję zdeptała, bowiem rebelianci atakowali zamkowe mury…  zgniłym jedzeniem. Doprawdy, straszna broń, jeszcze książę dostałby w głowę mandarynką i co wtedy? Która chciałaby księcia z guzem, co?

   „Rywalki” jednak, mimo tych minusów, książkę czyta się – o dziwo! – całkiem przyjemnie. Co oznacza, że autorka pisać potrafi, tylko może nie chciało jej się bardziej popracować nad pewnymi aspektami książki, a szkoda, bo wtedy naprawdę byłaby to współczesna opowieść o Kopciuszku. Pomysł miała genialny, wykonanie z kolei jest niestety mało ambitne. A szkoda.  

„Trudno przytulić kogoś nieprawidłowo.”