#Jeżycjada - "Ida sierpniowa" + nowy kolor włosów

   Wiem, wiem, od rana niespokojnie czekacie na kolejną część przygód panien Borejko. Musiały one chwilę poczekać, gdyż wybrałam się do fryzjera z zamiarem poprawienia swojego imagu na bardziej tajemniczy, bardziej kobiecy i bardziej zmysłowy. Teraz wyglądem przypominam samą Idę Borejko, która dzisiaj jest gwiazdą recenzji, bowiem na tapecie mamy „Idę sierpniową.”

   Z tego co kojarzę, to właśnie ta książka jest najczęściej gimnazjalną lekturą i zapewne większość z was będzie wiedziała co w trawie piszczy i czemu idy są sierpniowe a nie marcowe. Zacznijmy jednak od początku.

   W lipcu 1979 roku cała ferajna Borejków postanowiła udać się na wakacje; a jako, że większość pensji, jak zwykle, szła na jedzenie i na książki, wyjazd musiał być nie tyle egzotyczny, co raczej tani. Padło więc na Czeplinek – niewielką miejscowość, która kojarzy się jedynie z wodą i namiotami. Po kilku dniach spania w mokrym śpiworze – akurat tamtego lata aura nie była zbyt przyjazna – Ida Borejko, druga z kolei córka Ignacego i Mili, zdecydowała się samowolnie opuścić wakacje w rodzinnym towarzystwie i wróciła do domu, do Poznania.

   Niestety, organizm ludzki jest nieprzejednany i Ida, choćby nie wiadomo jaką dumą się unosiła, musiała jeść. A na owe jedzenie nie miała pieniędzy.

   Postanowiła więc zatrudnić się jako panna do towarzystwa pewnego starszego pana – w dzisiejszych czasach takie ogłoszenie znalezione w gazecie szybko byłoby sprawdzone przez co bardziej gorliwych policjantów, jednak lat temu prawie trzydzieści nie kojarzyło się to z niczym zdrożnym. I faktycznie, pan Paszkiet okazał się być człowiekiem może dość dołującym, ale sprawiedliwym i uczciwym. Jego córka razem z mężem wyjechali na wycieczkę a jego zostawili z wnukiem, który nigdy nie opuszczał pokoju i z Basią – pomocą domową, która charakterek miała nie gorszy od największej hollywoodzkiej gwiazdy.

   Ida nie była zbytnio przekonana do zabawiania starszego pana, ale w rezultacie przekonały ją dwie kwestie; po pierwsze, mogła jeść specjały pani Basi i zapełniać swój pusty młodzieńczy żołądek, a po drugie, żywo interesował ją owy zamknięty (w sobie i w pokoju) wnuk pana Paszkieta.

  „Seneka uprzytamnia nam (…), że życie ludzkie dzieli się na trzy części: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Przyszłości nie jesteśmy pewni i nic o niej nie wiemy; nad teraźniejszością nie panujemy; a więc tylko przeszłość od nas samych zależy. Żyjąc, należy więc pamiętać, że w każdym momencie nasza teraźniejszość staje się przeszłością. A przeszłość przecież (…) powinna być naszą ostoją, a nie gniazdem wstydu i wyrzutów sumienia. To miałem na myśli mówiąc, że lektura Seneki przyda się zwłaszcza osobie młodej. Moja przeszłość ostatnio zlewa się z teraźniejszością, a przyszłości pozostało niewiele… „

   Po raz kolejny przekonuję się, że nastolatkowie lata temu byli zupełnie inni niż nastolatkowe dzisiaj; pewnie gdyby Ida postanowiła wrócić z wakacji sama w roku 2016, to urządziłaby ogromną imprezę, z domu zrobiłaby spelunę a później zatrudniłaby się przy zbiorze malin, żeby mieć pieniądze na doładowanie swojego smartfona. Ani myślałaby o tym, żeby zająć się czymś pożytecznym i wzniosłym, jak chociażby przeczytaniem książki „Dziwne losy Jane Eyre”i wyjadaniem konfitury prosto ze słoika. Dzisiejsza Ida zamówiłaby pizzę i czytała „Bravo” albo oglądałaby w telewizji kolejny odcinek „Trudnych spraw" (póki nie wyłączyliby jej kablówki.)

„Jak kto się do ciebie uśmiechnie, to ty się cała rozpromieniasz. Tak jakbyś, rozumiesz, tylko na to czekała (…). Ty się tak rozjaśniasz, jakby ci się w środku zapalała żarówka.”

   A mimo że rodziny Borejków w całości powieści, było jak na lekarstwo, bo jednak się porozjeżdżali i mokli przez połowę fabuły pod namiotem – to i w tej części da się odczuć ich ciepło.   Szczególnie wtedy, gdy kilkuletnia Pulpa gryzmoli się na łóżko śpiącej siostry i każe się przytulać. Sielanka.

   A, żeby nie było, że żartuję z tym kolorem i moim oddaniem tej serii, oto dowód (zaznaczam, że nie chciałam takiego koloru. Dodam, że płakałam po powrocie, ale czerwona zapłakana facjata przy tych włosach wygląda tragicznie, więc dla dobra lustra- co by nie pękło - przestałam płakać i wzięłam się w garść. Teraz muszą odrosnąć i dopiero początkiem wakacje będę je ruszała. Teraz po prostu spędzę więcej czasu w domowym zaciszu.) I tak, wiem. Mam brudne lusterko.