"Beta", która mnie zawiodła i rodzę ósemki. Czyli post o bólu.

  Bywa czasami w życiu tak, że człowiek bardzo czegoś pragnie. Myśli o tym dzień i noc, obiecuje sobie, że kiedy zdobędzie już swojego Świętego Graala to będzie człowiekiem spełnionym i szczęśliwym. Niekiedy jednak później okazuje się, że złoto było pomalowane farbą, która odpryskuje a cała cudowność tej rzeczy była … cóż, niecudowna.

   Ponad rok marzyło mi się, żeby przeczytać książkę Rachel Cohn, „Beta”. Moje marzenie w końcu się spełniło – ba! Miałam okazję przeczytać od razu i kontynuację, ale okazało się, że niektóre marzenia powinny pozostać niespełnione. 

Dzisiejsza recenzja będzie krótka, bo jak coś człowieka boli, to nie warto długo nad tym dywagować. A o bólu to ja coś wiem*

   W świecie jaki wykreowany jest w książce, nic nie jest takie, jakie znamy. Nauka i medycyna rozwinęły się na tyle, aby móc tworzyć klony, służące bogatym ludziom jako pokojówki, służący, kucharze a niekiedy – maskotki. Klony były o tyle „dobre i przyjemne”, że w przeciwieństwie do ludzkich pracowników nie narzekali, nie żądali podwyżek, nie brali urlopów a całą pracę wykonywali z uśmiechem na twarzy i byli na każde zawołanie swojego pana.

Elizja była takim klonem, któremu trafiło się być maskotką bogatej rodziny; właścicielka traktowała ją jako córkę, którą może się pochwalić przed bogatymi koleżankami. Przez pierwsze tygodnie Elizja była klonem idealnym, oddanym całej rodzinie; jedyne co mogło niepokoić ją samą to to, że – w przeciwieństwie do innych klonów – czuła smaki jadanych potraw. Nikomu jednak o tym nie mówiła, bo wie, co dzieje się z klonami, które w jakikolwiek sposób się wyróżniają – są likwidowane.

   Wszystko zmienia się, gdy spotyka Tahira i zaczyna odczuwać ludzkie emocje, które – podobnie jak smak – nie są domeną dla perfekcyjnych klonów. Dziewczyna zaczyna walczyć pomiędzy tym co właściwe a tym co dobre.... tylko co tak naprawdę jest właściwe w tym pokręconym świecie? Dostosowanie się czy walka z tym, co dla nas wydaje się pewną formą niewolnictwa?

   Pewien czas później Elizja dowiaduje się, że posiada duszę i że została wyhodowana z genów Zhary, która nadal żyje; Zhara jest członkinią grupy buntowników, którzy walczą z tym dziwnym światem, na którym przyszło im żyć. Dodatkowo, całkowicie irracjonalnie nienawidzi Elizji, której nawet nie zna i wie o niej tylko tyle, że obie mają ten sam łańcuch DNA. Pierwsza (bo tak ją nazywają) jest dość buntowniczą osóbką a jej charakter daleki jest od spokoju joginów i od opanowania buddyjskich mnichów. Jest wybuchowa, miałam wrażenie, że samej autorce z trudem było ją kontrolować, co niestety jest kolejnym minusem tych książek –  Rachel Cohn dała trochę za dużo swobody swoim bohaterom i w pewnym momencie przestała mieć władzę nad tym co pisze. A może po prostu jej się znudziło i pisała byleby tylko już skończyć?

   O ile tom pierwszy dało się czytać – opornie, bo opornie, ale się dało – to o tyle drugi był zbyt... przytłaczający, zbyt patetyczny, zbyt górnolotny. Dialogi bohaterów odbierałam jako zbyt wzniosłe, ich myśli jako myśli starców a nie nastolatków a ich zachowanie było często niezrozumiałe i nielogiczne.

„- Zrozumiałem, dlaczego akwinowie uprawiają seks tylko wtedy, gdy chcą się związać na całe życie. Czuję się teraz tak blisko z tobą związany. Nie wyobrażam sobie jak dam radę wyjechać do Uni-Milu.”

Ja rozumiem romantyzm, naprawdę. Ja nawet lubię romantyzm, ale gdybym usłyszała taki tekst od narzeczonego to chyba wybuchnęłabym nieposkromionym śmiechem a później zaczęłabym szukać śladu po wkłuciu, bo ktoś musiałby go nieźle odurzyć.

Niestety cała akcja została zakryta przez dziwną, niepokojącą miłością nastolatków, którzy sami nie wiedzą czego chcą i próbują udawać dorosłych, chociaż bliżej im do przedszkola, niż do poważnego życia. Cóż, być może mój starczy i podeszły wiek to sprawia, że czytanie o niespełnionej miłości, która miała być na śmierć i życie (mimo, że zakochani mieli po lat 16 i znali się dwa tygodnie) jakoś mnie już nie rajcuje. Chyba dorosłam a Rachem Cohn mi to uświadomiła.

Dziękuję, Rachel Cohn! Ale nie pisz już więcej książek.  

*zastanawiacie się pewnie co ja o bólu wiem. Otóż wiem wiele, bo obecnie wyżynają mi się jednocześnie dwie ósemki - górna i dolna, obie po tej samej stronie. W nocy w zasadzie nie śpię, bo boli, w dzień w zasadzie drzemię tylko wtedy, gdy nafaszeruję się lekami i chwilowo nie boli, ale wtedy mama mnie budzi i narzeka, że się faszeruję lekami. Włosy mi oklapły, nie pomagają żadne odżywki ani olejki, skóra mi zszarzała a pół szczęki napuchło i nawet gdybym umiała się malować, to nie wiem czy potrafiłabym to zakryć.

Pani dentystka pocieszyła mnie, że górną ósemkę już czuć pod palcem i tylko patrzeć jak wystawi główkę i  będzie wśród nas (czuję się, jakbym rodziła). Dolna niestety jest dopiero gdzieś w połowie drogi i nie obejdzie się chyba bez chirurga szczękowego. Na razie mam antybiotyk, który jest tak wielki, że nie da się go połknąć a jak wspaniałomyślnie przecięłam go na pół to myślałam, że z goryczy wyzionę ducha. Dlaczego antybiotyki nie mogą mieć smaku czekolady? Ludzie, potrafimy latać na księżyc a nie potrafimy zrobić dobrego antybiotyku?!

No, to się wyżaliłam. Tego mi było trzeba.