Na weekend - odmowy ślubne.

   Na forach ślubnych można znaleźć masę narzekań przyszłych Panien Młodych. Niektóre są mniej absurdalne, inne bardziej, jednak ostatnio – jako że sezon ślubny ruszył pełną parą – króluje temat, dlaczego zaproszeni goście odmawiają przyjścia na wesele. Przedstawię wam dzisiaj te co bardziej smakowite. Wszystkie chyba autentyczne, bo nie wiem po co Młode miałyby wymyślać takie historie. Inna sprawa, że wymyślają je niedoszli goście…

   Nasze dziecko będzie wtedy chore – prorocy są nadal wśród nas! Dwa miesiące wcześniej rodzice wiedzą, że ich pociecha będzie chora. Ja rozumiem, że matki to mają szósty zmysł, ale nie przesadzajmy, żeby aż tak? Żeby aż z takim wyprzedzeniem?

   Nie mam zębów a na wesele musiałabym zrobić sobie całą szczękę – nie wiem nawet jak to skomentować. Naprawdę. Wcięło mi zęby.

   Nie zostawię kota samego w domu – no tak, mały futrzak nie może zostać sam a na zaproszeniu Mruczka wypisanego nie było… a może by tak warto było zorganizować i animatorkę dla kotów i psów, żeby też się mogły pobawić. Przecież to członkowie rodziny, jakby nie patrzeć.

   Gdyby wesele było u nas w mieście, to byśmy przyszli – idąc tym tropem, to wesel trzeba by było zrobić kilka, żeby każdy gość miał tam wystarczająco blisko. A najlepiej to zaraz koło ich domu, bo wtedy i kot nie czułby się samotny!

   Całą rodziną będziemy w sanatorium – nigdy nie słyszałam o grupowych, rodzinnych turnusach do sanatorium. Ale cóż, młoda jestem, niedoświadczona jeszcze.

   Nie chcę złapać welonu – bo nie wzięcie udziału w oczepinach to zbyt banalne rozwiązanie, lepiej w ogóle na wesele nie iść.

   Nie lubię wódki a na weselu trzeba pić – oczywiście! Znane są zwyczaje, kiedy to Pan Młody otwiera siłą szczęki gościa a Panna Młoda wlewa tam wódkę. A później orkiestra stoi nad delikwentem i każe mu pić litry, ba! Hektolitry wódki. I biedny gość odmówić przecież nie może…

   Nie zostawimy pustego domu, bo ktoś się włamie – czyli nigdy z domu nie wychodzą, co by się złodziej tam nie dostał. Pewnie mają rozpisany grafik, kto kiedy domu pilnuje i za żadne skarby nie opuszczają domostwa, bo złodzieje czyhają!

   Żona mi nie pozwala żona instancja wyższa, jej zawsze trzeba słuchać.

   Ukruszył mi się ząb – nie prościej iść do dentysty, lepiej zaszyć się w domu i cierpieć w samotności przez wiele tygodni. W ogóle problemy dentystyczne są często przez niedoszłych gości podejmowane. Jak ja będę chciała kiedyś odmówić to rzucę po prostu hasłem „ząb” i to będzie tłumaczyło wszystko.

   Nie znam tam wszystkich osób – o i tutaj moi drodzy warto wspomnieć o pomyśle pewnej przyszłej Panny Młodej. Otóż stwierdziła ona, że zrobi sobie przedślubek, żeby na ślubie właściwym miała już wszystko dopięte na ostatni guzik. Z fotografem oczywiście. Na takiej imprezie goście mogliby się poznać i wtedy chętniej przyszliby na samo wesele, bo jak zna się wszystkich to zawsze raźniej, prawda?

    Nie, bo będziecie mieć winietki a ja chcę sama decydować, gdzie będę siedzieć – i to akurat jest przykład, który ja usłyszałam, chociaż ciągle mam wrażenie, że to był żart a nie szczera prawda. Cóż, dowiem się tego już za miesiąc, to dam wam znać.

   

   Zapraszacie wujka Gienka, ja go nie lubię, jak go nie zaprosicie to ja przyjdę - ciągnijmy losy kogo zaprosić a kogo nie. Gienka czy może Stasię z Hameryki? A może powiedzieć obojgu, że tej drugiej strony nie będzie i niech się martwią, jak się na weselu spotkają? Jest jeszcze sytuacja w drugą stronę, kiedy przymusza się Młodych do zapraszania niektórych gości. 

   I hit Internetów, który krąży w nich od lat - Nie, bo się nam krowa cieli. Dziękuję, dobranoc, gasimy światła. 

    A jakie Wy słyszeliście lub sami wymyślaliście wymówki? Piszcie!

Czy jedzenie może być sensem życia?

   Na tym świecie istnieje podział na dwie grupy ludzi; na tych, którzy jedzą po to, aby żyć i tych, którzy żyją po to, aby jeść. Ja zdecydowanie należę do pierwszej z tych grup. Wprawdzie lubię zjeść coś smakowitego, ostatnio nawet stwierdziłam, że moje podniebienie dorosło i zaczęłam doceniać smak suszonych pomidorów, kaparów i rukoli, ale nadal spokojnie mogę żywić się frytkami i duszoną cebulą z kiełbaską (moje ukochane danie z dzieciństwa!).

   Z przyjemnością oglądam Kuchenne Rewolucje i inne programy kulinarne, ale nie mam potrzeby gotować wymyślnych potraw i nie eksperymentuję z nieznanymi mi produktami. Cielęciny nie umiałabym przyrządzić pod groźbą śmierci, wolę trzymać się bezpiecznego schabu czy filetu z kurczaka; to przynajmniej zawsze wyjdzie i da się zjeść. A jak widzę ser pleśniowy to odwracam się na pięcie, bo nie umiem przekonać się do jego ostrego smaku i niecodziennego widoku.

   Wiem jednak, że są ludzie, którzy na jedzeniu opierają całe swoje życie. Wstają po to, aby łechtać swoje podniebienie, punktem kulminacyjnym ich dnia jest obiad, który rozpływa się w ustach i który urzeka feerią smaków i zapachów. Szczególnie można zaobserwować to na Południu Europy. Tam ludzie się nie spieszą; delektują się życiem, powoli rozpływają się w katatonii jestestwa. Kalorie to ich przyjaciele, bo jedzą i jedzą a wcale nie tyją; popijają to wszystko winem, smakują jego smak na języku i sprawiają, że połączenie potrawy i trunku poprawia im każdy dzień.

   Taką osobą jest Nana, bohaterka książki Niebezpieczne związki kulinarne. Bohaterka nie-główna, ponieważ jej rola polega tam tylko na jedzeniu i uprawianiu innych życiowych przyjemności. Nana ma męża, o którym nie wiadomo zbyt wiele; po prostu jest i jest zazdrosny o swoją piękną i apetyczną żonę. I ma ku temu powody, bo Nana zdradza go z Damoklesem i Dimitrisiem; mało tego, panowie są swoimi sąsiadami i gdyby nie przypadek, wcale nie wiedzieliby, że wspólnie przyprawiają rogi pewnemu anonimowemu dla nich mężowi mieszkającemu gdzieś tam w Atenach.  

„Nieszczęśliwym czas prędko mija.”

   Ich związek z Naną jest specyficzny i wbrew pozorom nie opiera się na miłości fizycznej – Nana przychodzi do domu swojego kochanka, zalega na łóżku i … je. Raczy się specjałami, niejednokrotnie każe się karmić i leży, pojękując cichutko nad każdym kęsem dania. I każdy z panów stara się stworzyć coraz lepszą potrawę, wywołać w ukochanej coraz głośniejsze jęki.

   Sytuacja komplikuje się w momencie, gdy Damokles i Dimitris dowiadują się o sobie; męska zazdrość jest niebezpieczna i wybuchowa, nic więc dziwnego, że zamiast dać sobie spokój z Naną, obaj postanowili walczyć o nią ze zdwojoną siłą. Zaczęli przygotowywać jej takie potrawy jak kurczak z piżmianem, karczochy po konstantynopolitańsku czy jagnię pieczone z ziemniakami. Ja nawet nie wiem co to piżmiano, nie mam pojęcia jak smakuje karczoch a jagnięcia nawet nie chciałabym spróbować, bo to takie miłe i kochane zwierzątko jak dla mnie a nie potrawa na talerzu.

„Mąż ma zobowiązania, kochanek przywileje.”

   Perypetie tego niecodziennego trójkąta miłosnego są przesmaczne; książeczka sama w sobie jest chudziutka, dlatego połyka się ją w przeciągu dwóch, trzech godzin. Oczywiście podczas lektury człowiek robi się diablo głodny, więc nie polecam jej osobom będącym na rygorystycznej diecie. Osobiście dzięki postanowiłam pogłębić nieco swoje codzienne menu i pokuszę się o zrobienie filetów z makreli z rusztu. Będzie światowo, a co!

   Podsumowując, Niebezpieczne związki kulinarne to pozycja, którą przeczytać należy. Choćby po to, aby zrozumieć, jak dla niektórych ważne jest jedzenie, jak można zafiksować się na punkcie ugotowania idealnych ziemniaków, czy przyrządzeniu najpyszniejszych mięs. Może ta lektura nauczy was – tak jak mnie – że trzeba czasami spróbować czegoś nowego, poznać nowe smaki. I że jedzenie faktycznie jest afrodyzjakiem. Tylko trzeba się trochę postarać przy jego przyrządzaniu.

   A wy? Jakie najdziwniejsze potrawy jedliście? I czy uważacie, że jedzenie może być sensem życia? Piszcie!

Grzech mnie nie spętał, czyli najnowsza książka Niny Majewskiej-Brown

   Nina Majewska-Brown to autorka, z którą znam się już od dłuższego czasu. Jej debiutancką powieść Wakacje zachwalałam bez reszty, ponieważ urzekła mnie niesamowitym wręcz zwrotem akcji, erupcją emocji i dynamiczną historią. Nic więc dziwnego, że wobec tej pani mam bardzo duże wymagania, jeżeli chodzi o powieści. I pewnie dlatego Grzech wydał mi się za mało… grzeszny.

   Na wsi życie toczy się swoim rytmem, odmiennym od tego miastowego. Tam sensacja jest czymś niezwykłym, czymś, co elektryzuje wszystkich mieszkańców. Każde odstępstwo od normy sprawia, że życie takiej społeczności gwałtownie się zmienia; ba, tam nawet zmiana ceny cukru komentowana jest szeroko przez drewniane płoty. Nic więc dziwnego, że seria niepokojących incydentów sprawia, że ludzie zaczynają drżeć o swoje życie i nie wypuszczają się z domu po nocy. To, co w mieście skwitowaliby zapewne obojętnym ruchem ramion, na wsi sprawiło, że wieloletni sąsiedzi zaczęli patrzeć na siebie podejrzliwie, bojąc się, że zło będzie zataczać coraz szersze kręgi.

   Ktoś zamordował trzy koty i powiesił je na płocie sołtysa. Jakiś czas później zaklejono drzwi i okna prowadzące do kościoła i na plebanię. Z czasem to, co początkowo wydawało się wybrykami niespełnionego złoczyńcy, zaczęło stawać się coraz bardziej niebezpieczne i niepokojące.

   Trudno wskazać jedną, główną bohaterkę powieści – bo bezsprzecznie to właśnie kobiety wiodą w niej prym. Mężczyźni są jakby na obrzeżu tych zdarzeń; umierają, uprawiają rolę, kradną w sklepie, zdradzają i nie mają głównego głosu w całej tej historii. Jedną z bohaterek jest Aleksandra, nauczycielka, która mieszka w mieście i samotnie wychowuje nastoletnią córkę, Monikę. I od niej rozpoczyna się cała historia, bo to jej grzech z przeszłości sprawia, że kobieta postanawia spędzić wakacje na dalekiej wsi, zapomnianej przez Boga i nieznanej wielkiemu światu. Razem z nią w podróż wybiera się zbuntowana Monika, czego Ola za bardzo nie chce, ale nie wie, jak przeciwstawić się własnemu dziecku. Ma swoje plany, swój cel i początkowo uważa, że obecność małoletniej będzie jej tylko przeszkadzała.

   ‘Była typem kobiety, która wciąż czyha na sytuację, w której mogłaby się wściec albo zrobić awanturę. Żyła od kłopotu do problemu, od obawy do paniki, pociągając za sobą w mroczne otchłanie najbliższych, odbierając im jasne perspektywy i radość.’

   Kolejną bohaterką jest Laura, młoda kobieta, która pomaga schorowanym, starszym rodzicom prowadzić gospodarstwo. Dodatkowo pracuje w lokalnym sklepie, sprzedając wszystko od bułek, poprzez rajstopy, na drutach kończąc. Dziewczyna od rana do wieczora robi coś dla innych, dla siebie nie mając w ogóle czasu; jest sfrustrowana, niezadowolona i pragnie wyrwać się ze wsi, chociaż wie, że nie ma na to szans. Dodatkowo matka ciągle porównuje ją do Aśki, córki sołtysa, która całymi dniami przechadza się po wsi i chwali najnowszymi butami, sukienkami i torebkami. Laura wie, że jest lepsza od Aśki, ale jednocześnie, irracjonalnie czuje się od niej gorsza, bo Aśka ma pieniądze, ma możliwości i ma mężczyzn, którzy na nią, Laurę, nie zwracają nawet uwagi.

Losy wszystkich tych kobiet splatają się w jedno, tworząc silny, nierozerwalny węzeł, który po czasie będzie je podduszał, gnębił, który będzie sprawiał, że zapragnął uciec. Tyle tylko, że od niektórych węzłów nie da się uciec.

   W zamiarze ta książka miała być kryminałem, jednak dla mnie, za dużo w niej obyczajówki; autorka zdecydowanie nie wyszła poza ramy swojego stylu i moim zdaniem dość ryzykowne było rzucanie się na tak trudny gatunek literacki, jakim jest kryminał. Bo żeby kryminał był dobry, żeby zainteresował czytelnika, żeby zmroził w żyłach krew, to musi trzymać w napięciu, musi iskrzyć i musi być pełen akcji, albo – jak w przypadku Christie – intrygi. Tutaj natomiast przez większość czasu nie działo się … nic.

‘Minuty ich nieobecności wloką się jak ślimaki po liściu sałaty i jedna nie chce popychać drugiej; ustawione w karnym szeregu przekazują sobie pałeczkę mojego niepokoju.’ 

   Wprawdzie początkowa i końcowa scena są mocne i – jak to w przypadku Majewskiej- Brown bywa – zaskakują czytelnika niezmiernie, jednak są jakby wyrwane z całego kontekstu. Środek książki nie pasuje do obramowań, wygląda tak, jakby został napisany przez debiutanta, przez osobę, która dopiero uczy się pływać a zgłosiła się na maraton przepłynięcia Bałtyku. Niestety, jak dla mnie książka dość średnia. Gdybym oceniała ją jako obyczajówkę, dałabym sześć punktów na dziesięć. W momencie, gdy oceniam ją jako kryminał mogę dać jedynie dwa punkty.

   Cóż… Grzech mnie nie spętał, ale z tego co zaobserwowałam, książka cieszy się kilkoma pochlebnymi opiniami, więc moja nie musi być wiążąca. Może dla mnie kryminał bez Poirota nie jest po prostu kryminałem?

Obiecuję.

   Wprawdzie ten wpis miał pojawić się 1 lipca, w dniu naszego ślubu, ale na co czekać. Dzisiaj jest i lepsza okazja.

   Mogłabym Ci obiecać, że będę kochać Cię w zdrowiu i chorobie, szczęściu i nieszczęściu, w czasie kumulacji totka i w czasie kryzysu gospodarczego. Mogłabym Ci obiecać, że będę gotowała obiady i nie tłukła talerzy. Że każdy następny dzień będzie ciekawszy od poprzedniego. Że będziemy mieli jednego grubego kota, który będzie spał przez cały dzień i nie będzie przeszkadzał. Że będziemy zgadzali się co do wychowania naszego dziecka, że nie będziemy kłócić się o imię, że będziemy idealnymi rodzicami. Że nawet w deszczowe dni będzie świeciło słońce, że nigdy nie będę na Ciebie zła, że ani razu rzez Ciebie nie zapłaczę, że zawsze będę zgadzała się z Twoim zdaniem, że skoczę za Tobą z mostu. Mogę Ci obiecać również to, że nigdy się nie poddam, że zawsze będę silna. Mogę Ci to obiecać. Ale oboje wiemy, że to nieprawda.

   Mogę za to obiecać życie na karuzeli, dobre i złe dni. Że będę krzyczała, jeśli będziesz popełniać jakieś głupstwa. Że nie pozwolę Ci skoczyć z mostu, choćbyś miał mnie za to znienawidzić. Że koty będą wisiały na zasłonach, przewracały rzeczy ze stołu, że będą wchodziły nam do łóżka. Że dzieci będą malowały farbami nasze piękne ściany w salonie, że będą niegrzeczne i będą ciągle gubiły skarpetki. Że wytłukę cały zestaw talerzy, że nieraz przypalę garnek, że będziemy nieraz jedli mrożonki, chyba, że sam coś ugotujesz. Mogę obiecać, że będę doceniała te małe gesty jak podanie butelki wody, przyłożenie termoforu do brzucha, gdy nie ma się siły wstać z łóżka - gesty tak proste, że aż magiczne w swym absurdzie. Że będę wierzyć, gdy już nikt inny nie będzie. Że będę Cię kochać za dźwięk spadającej gwiazdy, za wędrówki, za wino wypite w szczerych polach, za wyleczenie z rzeczywistości, za odrobinę bajki w życiu i za zaufanie, gdy wszystko i wszyscy zawodzą. I że będę Twoja. 

Moje zwierzaki - część pierwsza z wielu.

Ryjek. 

    Nie ma innej opcji, ten temat musi być podzielony, bo całe moje 25-letnie życie pełne było futrzaków i pierzaków. Zdecydowanie wychowałam się w domu, gdzie zwierzęta traktowało się na równi z ludźmi i jestem z tego powodu dumna i szczęśliwa. Psy zawsze spały w łózku, koty wygrzewały się w kuchni na piecu kaflowym a wszelakie wróbelki i gołębie były dokarmiane na podwórku. Trudno byłoby mi opisać wszystkie cztero- i dwunogi, które towarzyszyły mi w życiu, dlatego napiszę tylko o tych najbardziej moich.

   Moim pierwszym zwierzakiem był jamnik szorstkowłosy, Pusia. Rodzice przynieśli ją do domu kilka miesięcy po moich narodzinach i mama do dzisiaj mówi, że szczeniak i niemowlak w jednym domu to zdecydowanie zły pomysł. A później dodaje, że gdyby jeszcze raz miała podjąć decyzję, czy wziąć Pusię w tym czasie, to bez zastanowienia by to zrobiła. Uczyłam się chodzić, trzymając się za Pusiny ogon, kiedy już biegałam po domu to razem z nią, na spacery też chodziłyśmy razem. Nie ma takiego wspomnienia z pierwszych pięciu lat mojego życia, w których nie byłoby tego kochanego jamnika. Do dzisiaj wypominają mi jak to wysyłałam psa w kosmos, chociaż teraz wydaje mi się to trochę okrutne, ale spokojnie – psu nic nie było, po zabawie żyła szczęśliwie jeszcze kilka lat.

   Miałam też masę kotów, jak to na wsi. Najbardziej kochałam najpierw Bongusia, którego woziłam w wózku (dla potwierdzenia zdjęcie!) a potem Ciapka, który spał ze mną w łóżku, któremu śmierdziało z pyszczka i który uwielbiał ser w plasterkach Hochland. Pewnie ser i śmierdzący pyszczek były jakoś powiązane, ale miałam pięć lat i nie rozumiałam tego związku.

Mówiłam. Kot w wózku.

   Gdzieś w okolicach moich piątych/sżóstych urodzin to naszego domu trafiła Tola – też jamnik, ale gładkowłosy. Tola była ruda, gruba i żyła ponad piętnaście lat. Jadła wszystko – raz zeżarła nawet taśmę malarską i nic jej po niej nie było. To był pies-morderca – każdy spacer równał się mysim zwłokom, które skubana wykopywała z nor a później bestialsko dusiła. A że była tłuściutka, to raz podczas spaceru utknęła w wykopanej przez siebie dziurze – wujek musiał rozkopywać wokół niej ziemię, żeby wyciągnąć grubasa.

   Pierwszym zwierzakiem po mojej przeprowadzce do bloku był królik Azor, który był dla mnie wredny i fuczał na mnie, ilekroć weszłam do pokoju rodziców. Późniejszy królik, Farbek – na tym etapie mojego życia imion dla zwierząt nie wymyślałam, tylko moja mama, dlatego były takie dziwne – spał pod kołdrą, był rudy i przez pierwsze dwa lata jego życia byliśmy przekonani, że to dziewczynka. Później, po dramatycznej wizycie u weterynarza, kiedy naszemu maleństwu wyrosło coś na podbrzuszu i martwiliśmy się, że to rak i królik nam niechybnie umrze, okazało się, że… Farbek jest chłopcem. Pewnie to, że traktowaliśmy go jak babę przez dwa lata, wpłynęło na jego psychikę, bo później zaczął sypiać na stole.

Pusia i mała Tola.

   Wspomniałam wcześniej o pierzastych zwierzętach i tych miałam trzy – dwa kanarki, które nosiły jakże nowoczesne imię Wróbelek, i każdy przeżył ponad 10 lat. Teraz mam papugę Zyzia, który miał być chłopczykiem a teraz znosi jaja – u nas jest coś nie tak z postrzeganiem płci, zdecydowanie. W ogóle to narzeczony utrzymuje, że ja i moja mama zawsze bierzemy te zwierzęta, które są najbrzydsze – w sumie trochę prawda, bo Zyzio był najbrzydszą papugą w całym zoologu i stwierdziłyśmy, że jeżeli my go nie przygarniemy, to nikt tego nie zrobi… Ale kiedy narzeczony tak mówi, to zawsze odgryzam się mu, że dlatego właśnie z nim jestem, więc się niech tak nie cieszy.

Pyza.

   U mojej babci mieszka teraz piękna, wielka i siejąca strach Pyza, chociaż to najpotulniejszy i najprzytulaśniejszy pies na świecie. Pyza zna się na zegarku – codziennie o 13 przychodzi o kuchni na obiad, nawet jak czas jest przestawiony. Kiedy wątróbka z ziemniakami nie jest gotowa – Pyza nie je nic innego na obiad – to leży na środku i wyje żałośnie. Mieszka tam też przedstawiony na pierwszym zdjęciu Ryjek, którego mama zachorowała kiedy mały miał trzy tygodnie i karmiłam go mlekiem dla kociąt z pipety przez czternaście dni. Później kocica wróciła do zdrowia, Ryjek wrócił do mamy a ja mogę być dumna, że wstawanie co dwie godziny w nocy na coś się opłaciło, bo teraz jest małym, ale szczęśliwym kocurem. 

   Teraz w moim domu mieszka: pies, Tosia, o której kilka razy już wam pisałam, papuga Zyzio i… jeż, Pepa. Cztery dni temu przygarnęłam Pepę, bo jej poprzednia właścicielka nie mogła się nią już zajmować. Pepa jest paskudna, kochana i fucząca – wpisuje się w cały mój mały zwierzyniec. A biorąc pod uwagę, że za niecałe trzy miesiące będę miała na nazwisko Kot – cóż, wtedy to już w ogóle mogę otwierać mały ogród zoologiczny.

   Kocham zwierzęta; nie boję się napisać tego, że nie lubię ludzi, którzy nie lubią zwierząt – ufam też zasadzie, że zwierzę wyczuje złego człowieka i omija go szerokim łukiem.  Mam nadzieję, że będę miała mieć okazję jeszcze stworzyć dom dla wielu zwierzaków. I że będę mogła jeszcze napisać wam kolejną część, bo - jak wspomniałam na początku - przez te 25 lat mojego życia trochę tych futrzaków było. A wy? Macie jakieś zwierzęta? Piszcie!

Pepa. Najnowszy nabytek. 

Jodi powraca w wielkim stylu - "Małe wielkie rzeczy".

   Ludzie muszą nauczyć się nienawidzić, a skoro są w stanie to zrobić, są również w stanie nauczyć się kochać.

   Ruth wykonuje jeden z najpiękniejszych zawodów świata; pomaga małym ludziom przychodzić na świat. Opiekuje się matkami i dziećmi przez cały czas porodu; uspokaja, pociesza, niekiedy przypomina kobietom o co walczą w bólach na porodówce – o swoje dziecko, o przyszłość, która być może, zmieni kiedyś cały świat.

   Turk i Brit, którzy trafili do szpitala czekali na przyjście na świat swojego pierwszego dziecka. Syna. Wyczekiwanego, którego przyszła ścieżka życia była już jasno określona w ich marzeniach; miał być silny, stanowczy i miał przestrzegać wszystkich zasad, których przestrzegają i oni. Uważali, że biali są na tym świecie najważniejsi. Czarni, żółci i wszystkie inne barwy skóry to zło, które trzeba plewić niby chwasty. Niszczą, są przeszkodą dla aryjskiej rasy, która została stworzona po to, aby rządzić. Dlatego też, gdy Ruth przyszła pomóc im nauczyć dziecko ssać pierś, wyprosili ją z pokoju. Bo nie była godna. Bo była czarna.

   Kilka dni później mały Davis był obrzezany przez wyspecjalizowanego lekarza pediatrę. Zmarł po kilku minutach, z nieznanych nikomu powodów. Zrozpaczony ojciec oskarżył o to Ruth, która przypadkowo była wtedy przy dziecku. Nienawiść Turka, którą wpoili mu przed laty inni dorośli osiągnęła apogeum.

   Rozpoczął się proces, podczas którego należało odnaleźć prawdę... chociaż, czy to prawda była w tym wypadku najważniejsza?

Nikt mi nie mówił, że człowiek pogrążony w bólu jest sam jak palec. Nieważne, kto jeszcze jest w żałobie; każdy siedzi sam w swojej ciasnej celi. 

   Głupcami są ci, którzy uważają, że prześladowania na tle rasowym już się skończyły. Naiwnymi są ci, którzy uparcie powtarzają, że świat się zmienił, że Hitler i jego sny o potędze aryjskiej rasy umarli razem w czasie zakończenia II wojny światowej. Nadal są ludzie, którzy głoszą jego poglądy niczym prawdę oświeconą. Nadal istnieją społeczeństwa, które zamykają się w alkowie swoich pobratymców a wszystkich wyglądających inaczej niż oni, traktują jak największych wrogów. Nie dopuszczają do siebie możliwości, że kolor skóry nie wpływa na charakter człowieka, na jego dobroć czy na jago wybory.

Wolność to krucha łodyżka żonkila po najdłuższej zimie. To dźwięk twojego głosu, gdy nikt cię nie zagłusza. Chęć mówienia „tak” i ważniejsze jeszcze prawo mówienia „nie”. W sercu wolności bije nadzieja: puls możliwości.

   Z pozoru Jodi Picolut zrobiła swoim czytelnikom przysługę; podała jak na tacy Turka i jego żonę, całą ich społeczność i pozwoliła ich nienawidzić. Bo czytelnik od razu machinalnie staje w obronie Ruth, mimo że wydarzyła się wielka tragedia. Czytelnik jednak ma swój rozum i domyśla się, że to nie ona zawiniła, że oskarżenie wniesione do sądu jest kwintesencją marszu nienawiści, który rozgrywał się gdzieś w dalekiej Ameryce. Jednak na końcu książki można przeczytać posłowie autorki, które zmienia cały wydźwięk powieści. Tu nie chodzi o to, żeby nienawidzić Turka, żeby gardzić jego nienawiścią do czarnych; chodzi o to, żeby pomóc mu zrozumieć, że to złe. Że czasami trzeba dostrzec winy w samych sobie a nie we wszystkich dookoła.

   Ta historia – jak każda inna, która powstała w umyśle autorki – uświadamia człowiekowi kolejną prawdę. Amerykański sen nie istnieje; a przynajmniej nie istnieje dla wszystkich. Jest to przywilej, który dotyka tylko białych. Tak jak przed wiekami, tak i dzisiaj Azjaci, Afroamerykanie i inne rasy traktowane są drugorzędnie a każde ustępstwo dla nich podawane jest w wielkiej chwale dla białych, jakby był to przejaw ich dobrej woli, że to wspaniałomyślny dobry uczynek.

   Powieść opowiada także o starej jak świat nienawiści, która wypala trzewia i duszę każdego człowieka. Nienawidzić jest łatwo, żadna to sztuka nauczyć się czuć do kogoś odrazę i obrzydzenie. Sztuką jest pokonać ten mur, ukryć gdzieś głęboko wszystkie uprzedzenia i skoczyć w przepaść, głupio i nawinie wierząc, że czasami, całkiem niespodziewanie na końcu drogi można spotkać człowieka, który będzie dla nas tym idealnym.

   Przez lata czytania książek autorstwa Jodi Picoult, przekonałam się, że nawet ci źli ludzie, nie urodzili się tacy. Zostali tego nauczeni, tak samo, jak uczy się dziecko rachować do dwudziestu czy mówić dzień dobry znielubionej sąsiadce. Złe osoby są najczęściej zranione, chowają się gdzieś w głębi siebie, pod pokrywą swojej pogardy i wyższości. Przypominają trochę zdziczałe koty, które prychają na każdego, bo wiedzą, że ludziom nie można ufać. Czy Ruth pogrąży się w nienawiści do białych, bo oni nienawidzę jej koloru skóry? Czy zło zatriumfuje na tej sali sądowej, jak często ma to miejsce w życiu? Czy da się żyć po śmierci dziecka? Czy da się wybaczyć, to, co boli najbardziej?

   „Małe wielkie rzeczy” to premiera, na którą warto było czekać. Jodi w najlepszym wydaniu. 
Premiera 11 kwietnia.