"Prowincja pełna snów" - cytat roku.

   Jeśli nie znacie jeszcze książek Katarzyny Enerlich to muszę Wam powiedzieć, że według mnie, to jedna z bardziej specyficznych polskich autorek, ponieważ jej książki, mimo że obyczajowe, dotykają tematów filozoficznych i duchowych (nie mylić z duchownymi.)

   Z „Prowincjami....” znam się już kilka lat, bowiem jest ich już siedem części. Główna bohaterka, Ludmiła, przeżyła w swoim życiu tyle rozczarowań i nieszczęść, że można by obdarować nimi dziesięć innych osób. Jednak dzięki temu, że celebruje każdy najzwyklejszy dzień, że nauczyła się cieszyć ze spraw tak prostych jak bieżąca woda w kranie, że stara się być o krok bliżej natury niż dzisiejsza cywilizacja, nie poddała się. Z uporem maniaka wstaje na nogi ilekroć los zadaje jej prawy sierpowy prosto w szczękę.

   W „Największym lęku”, który recenzowałam ostatnio, akcja rosła powoli, stopniowo i porównałam ją do jazdy górską kolejką. „Prowincję pełną snów” mogę przyrównać do tego, jak ktoś zapala silnik samochodu i gwałtownie zaczyna jechać; już od samego początku autorka nie daje się nam nudzić i 'przygniata' nas, w pozytywnym tego słowa znaczeniu, informacją, która u mnie wywołała oburzenie i niedowierzanie.

Ludmiła po raz kolejny musi poradzić sobie z nieprzychylnym losem. Jako niedawno owdowiała kobieta, matka kilkuletniej Zosi i była żona Martina, który planuje ślub z nową ukochaną, Ludmiła powinna być co najmniej zmęczona tym jak dotąd toczyło się jej życie. A wbrew temu podejmuje nowe wyzwania i próbuje sprawić, by świat był trochę lepszym miejscem. Otwiera Babę Jogę – pensjonat dla praktykujących jogę, próbując dać ludziom z miasta odrobinę natury w najczystszej postaci. 

  „Gdy idzie się pod wiatr, ten przenika przez najgrubsze warstwy kurtki. Gdy idzie się w deszcz, buty stopniowo przemakają. Zawsze jest jednak jakiś powrót, jakiś dom, jakaś herbata.”

   Zapewne jesteście przekonani, że bohaterka tej serii książek, jest bardzo przerysowaną postacią i że w rzeczywistym świecie taka osoba dawno by się już poddała. Nie dodałam jednak najważniejszego elementu, który według mnie daje właśnie siłę Ludmile – przyjaciele. Ma kilkoro tak oddanych sobie osób, że nawet ja jestem w stanie zrozumieć skąd ta kobieta czerpie siłę do dalszego działania. Gdyby Katarzyna Enerlich nie wykreowała takich postaci jak pan Janusz, Bronia czy Ania, to śmiało mogłabym zaliczyć tą książkę do fantastyki, bo w pojedynkę żaden człowiek nie dałby rady tylu kłopotom. 

  „Czasami mam wrażenie, że wszyscy na tym świecie szukają szczęścia na zewnątrz, a mało kto rozumie, że jego źródłem jest nasze wnętrze.”

   Jak wspomniałam na początku, „Prowincje...” są dość niezwykłe, bo niby przypadkiem, na marginesie mówią o ludzkiej duszy, o tym jak ukoić ból po stracie kogoś bliskiego, jak poradzić sobie z samotnością i jak zaufać innym. Na szczęście autorka nie narzuca się z tymi tematami czytelnikowi, nie zasypuje go dyrdymałami na temat piękna istnienia i jestestwa, czego bardzo nie lubię w książkach. 

   Czytanie tej książki zawsze kojarzy mi się w siedzeniem w puchatym fotelu kiedy w okna uderzają krople deszczu i kiedy czuje się ten kontrast pomiędzy brzydotą na zewnątrz a ciepłem we własnym domu. Może i Wam się będzie z tym kojarzyła saga o Ludmile. Dla tych, którzy jeszcze nie czytali podaje listę wszystkich tytułów, w porządku chronologicznym:

1. Prowincja pełna marzeń
2. Prowincja pełna gwiazd
3. Prowincja pełna słońca
4. Prowincja pełna smaków
5. Prowincja pełna czarów
6. Prowincja pełna szeptów
7. Prowincja pełna snów
   
   
     „To właśnie nietrwałość i zmiana są jedyną stałą.”

   Wspominałam, że akcja „Prowincji pełnej snów” rozpoczęła się jak jazda na pełnym gazie. Zakończyła się z piskiem hamulców, w pełnym kurzu, który nie opadnie aż nie przekonamy się w następnej części jak to wszystko się skończyło.

Na koniec, najpiękniejszy moim zdanie, cytat z książki:

„Miłość pojawiła się we mnie nagle i znienacka. (…) Chciałam zmienić swoje życie. Chciałam poddać się czyjejś opiece, zmęczona samotnością, samodzielnością, potargana życiowymi burzami.

- Zasłużyłam na ciebie – powiedziałam nagle w ciszę, która panowała między nami.”

   Która z nas z przekonaniem i pewnością, ze skromnością i bez patetycznego tomu potrafiłaby powiedzieć swojemu ukochanemu, że tyle w życiu przeszła, że zasłużyła na jego uczucie, na miłość i na opiekę z jego strony? Może się mylę, ale myślę, że byłaby to mała liczba. I niech ten cytat zachęci Was do książki. Ja nie muszę.