Wszystkim nie dogodzisz – czyli co robię źle na własnym ślubie.

   Bardzo mądra była osoba, która stwierdziła, że każdemu się nie dogodzi. Jednak jeszcze mądrzejsza jest każda kolejna osoba, która sobie te słowa przyswoi, zapamięta i wyryje głęboko w neuronach; dzięki temu uniknie wielu nerwów i histerycznego śmiechu, gdy po raz kolejny ciotki-dobra rada zaznaczają, co robisz źle. Z dobrej woli oczywiście.

   A więc moi drodzy, dzisiaj o tym, co na własnym swoim ślubie będę robiła źle. I mimo że do tego dnia zostało jeszcze osiem miesięcy, ja już teraz popełniam kardynalne błędy.

   Suknia i gołe ramiona.

Lat temu cztery byłam na weselu swojego kolegi, na którym w momencie, gdy panna młoda weszła na kościoła, zawrzało. Wcale nie dlatego, że wyglądała fenomenalnie, pięknie i uroczo – wyglądała ale to nie ma nic do rzeczy – ale dlatego, że miała odkryte ramiona! Wszystkie babcie, ciotki, sąsiadki i reszta osób powyżej 40 roku życia patrzyła na nią tak, jakby miała wymalowany na sukni znak antychrysta co najmniej.

   Ja też już się nasłuchałam, że wstyd iść do kościoła z odkrytymi ramionami, że trzeba mieć odrobinę szacunku do tego miejsca. I tak się zastanawiam – czy Bogu naprawdę przeszkadzać będą moje odkryte ramiona? Raczej tym wszystkim, którzy tak czy siak coś znajdą do znegowania lub skrytykowania. Więc daję im jak na tacy – siebie i swoje ramiona gołe w lipcu, przy temperaturze 35 stopni. Będę się przyzwyczajała do ciepełka przy diabelskim kotle, bo tam na pewno za to trafię.

   A tak na marginesie to suknia moja powinna: być dłuższa/krótsza, mieć mniej/więcej koronek/nie mieć ich w ogóle, być biała/beżowa/w kolorze kości słoniowej, mieć/nie mieć rękawa a do niej powinnam mieć welon dłuższy/krótszy, mniej/bardziej koronkowy, tiulowy/hiszpański/muślinowy.

   Kościół.

Od tego to powinnam chyba w ogóle zacząć. Zaraz po zaręczynach od jednej z koleżanek mojego Łukasza usłyszałam, że po co my robimy ślub w kościele, skoro nie chodzimy do niego do tydzień. Co więcej, na mój argument, że to dla mnie ważne i wierzę – a dla mnie wierzyć w Boga a słuchać księży to dwie różne sprawy – odpowiedziała, że w takim razie powinniśmy sobie pójść do pustego kościoła, złożyć sobie przysięgę i wrócić do domu, skoro księża nam nie pasują.

Dobra, może mieć inne zdanie niż ja, może negować moje zachowanie, może nie pasować jej moja wiara – tak jak i wam. Ale jakim prawem ona będzie decydować czy mogę wziąć ślub kościelny czy nie? Tego pojąć nie mogę.

   Sala

Nikt z naszych rodzin czy też znajomych nie robił wesela w tej sali, którą my zarezerwowaliśmy. Ale! Znajomy brata matki szwagra kuzyn z trzeciego pokolenia powiedział, że jego matki siostry były mąż z nową kochanką i dzieckiem z drugiego małżeństwa byli tam na weselu i rosół był zimny.

Może chłodnik?

   Termin.

O tym już kiedyś pisałam, że ślub biorę w lipcu a tam „R” nigdzie ani nie widać ani nie słychać. W związku z tym okazało się, że moje dzieci będą seplenić.

Jeszcze ich nie ma a ja już im taką krzywdę robię.

   Miejsca do siedzenia.

 O matko moja. Temat trudny i z czasem będzie coraz trudniejszy, bo od jakiegoś czasu słyszę tylko: „chcę siedzieć koło A i B i za nic nie sadzaj mnie obok C i D.” Z usadzaniem gości jest taki problem, że ludzie faktycznie potrafią obrazić się o to, że siedzieli w miejscu niewłaściwym dla siebie. Jakaś cioteczna babcia, którą widzisz po raz pierwszy od niemowlęctwa – i która dziwi się jak Ty wyrosłaś przez te dwadzieścia lat – zechce siedzieć zaraz obok młodych i każda sugestia, że nijak poziom znajomości na takie usadzenie nie wskazuje – równie dobrze można by było tam posadzić położną, która przyjmowała nas na świat – spłynie po ciotecznej babce jak po kaczce. Bo on przecież chce!

   Zaproszenia.

Wiecie co zrobiłam źle w tym temacie? Odmieniłam nazwiska gości.

A przecież „mojego nazwiska to się nigdy nie odmienia i ja jakiegoś tam profesora Miodka słuchać nie będę!”.

   Jak to bez kamerzysty?

Kamerzysty na naszym weselu będzie brak. Nie chcemy, źle się czujemy kiedy nas ktoś nagrywa, nie mam parcia na to, żeby później oglądać film z wesela. Oczywiście robimy źle, bo to pamiątka jedyna w swoim rodzaju i warto w to zainwestować, z pewnością się to zwróci. W jaki sposób to nie wiem, może będę organizować seanse oglądania mojego wesela. Chcecie? 20 złotych za wstęp. Powiem wam, że w tym roku byłam na dwóch weselach, gdzie kamerzysty nie było i wiecie co? Impreza się odbyła, naprawdę. Nawet ksiądz im ślubu udzielił!

   Broda

Ten podpunkt dodaję w imieniu narzeczonego, który ma brodę. I co chwila słyszy, ze powinien ją przyciąć/zgolić/zapuścić – w zależności od wersji – bo na swoim ślubie tak wyglądać mu nie wypada. W sumie to zaoszczędzimy na muszce, bo i tak jej widać spod brody nie będzie, więc mu nie potrzebna.

   Obrączki

Pierścionek zaręczynowy mam z białego złota i zawsze powtarzałam, że bardziej mi się ono podoba niż tradycyjne, żółte. Narzeczonemu też. Dlatego też chcemy mieć obrączki ze złota białego. Zgadnijcie co? Źle! Bo ludzie pomyślą, że jesteśmy biedni i nas nie stać na złoto i mamy obrączki ze srebra. Kurczę, może jak zostawię metkę od jubilera i będę wszystkim pokazywać, to jakoś podniosę swój status społeczny?

   Reasumując wszystkie te wady i błędy, które uparcie popełniamy, jestem cholernie szczęśliwa, że je popełniam. Nasz ślub, nasze „błędy”, nasze zachowania niezgodne z obyczajami. Pójdę z gołymi ramionami do kościoła, gdzie ksiądz udzieli mi ślubu, mąż nałoży mi na palca obrączkę z białego złota, nie będzie tego rejestrowała żadna kamera, później odbędzie się wesele, na które zaproszeni będą osoby z odmienionymi nazwiskami i usiądą tam, gdzie będzie stała ich winietka.

   A później będziemy mieli sepleniące dziecko, bo zdecydowaliśmy się na ślub w lipcu.

   I brawo my!