"Skrajnie Mylne Sygnały" czyli parodia wszelkich erotyków.

   Zapewne każda z was była kiedyś szalenie zakochana; na tyle szalenie, że zachowywałyście się irracjonalnie i kiedy trochę już otrzeźwiałyście z tego amoku stwierdzałyście z zażenowaniem, że byłyście typowym przykładem „miłosnego haju”. Jeśli jednak jakimś trafem nigdy nie byłyście w takiej sytuacji, bądź pogrzebałyście ją w odmętach pamięci, aby więcej się nie wstydzić, to książka „Skrajnie Mylne Sygnały” uświadomi was lub pomoże wam sobie przypomnieć co znaczy być szalenie zakochanym.

   Bri była zakochana i nie było w tym nic dziwnego. Była kobietą i kochała mężczyznę, więc pod względem biblijnym wszystko w tej kwestii przebiegało prawidłowo. Miała trzydzieści lat i jej partner też był już pełnoletni, więc o pedofilię nikt nikogo nie mógł oskarżyć. Żadna ze stron nie przymuszała też tej drugiej do związku. Jedyną rysą na ich miłości było to, że ukochany Bri, Luca, miał żonę. I wcale nie zamierzał od tej żony odchodzić bo – takiego dobrego powodu to jeszcze nie słyszałam – musi spłacić z nią kredyt za mieszkanie. Jednak wspólna hipoteka łączy mocniej niż ślubna przysięga.

„Powiedzmy to wprost, istnieje tysiąc powodów, dla których jestem w nim zakochana, i powstanie kolejnych tysiąc, kiedy wreszcie zamieszkamy razem.”

   Głównym problemem mężczyzny, oprócz niespłaconego kredytu, jest wieczny brak czasu. Nie dość, że biedaczyna musi spędzać w pracy całe dnie, to później pędzi do żony, aby wypełniać małżeńskie obowiązki. Tak więc sprytnie swój romans przeniósł do sfery sms-owej z kilkoma tylko wyjątkami, gdy przyjeżdżał do Bri, żeby zjeść u niej kolację i zażyć innych, niekoniecznie kulinarnych, przyjemności.

   Trzeba przyznać, że facet wie, jak oczarować kobietę; wysyła jej takie romantyczne smsy, że sama bym na nie nie wpadła a czasami w przypływie wyższych uczuć łaskawie zgadza się zostać u kochanki na noc, co wprawia ją w istną ekstazę. Ale zrządzeniem losu nigdy do niej nie dociera. Wiecie, przeszkadzają mu w tym korki lub żona, która rzuca w niego wazonem i nadwyręża mu bark.

   Muszę zaznaczyć, że nie oceniam Bri w najmniejszym nawet stopniu. Jak wspomniałam już we wstępie, kobiety w szale miłości są irracjonalne i zachowują się głupio – a przynajmniej ja się tak zachowywałam, gdy zaczynałam się zakochiwać i dlatego daję rozgrzeszenie bohaterce już na początku. Ciągle jednak wierzyłam w to, że w pewnym momencie dziewczyna się opamięta, rzuci smartfona i Lucę (chociaż w przypadku tego związku wystarczyło wyłączyć telefon, aby rzucić Lucę) i znajdzie sobie kogoś odpowiedniego.

   Główna bohaterka to taki typ osoby, której nie da się nie lubić. Lekko roztrzepana wariatka, dzięki której można się zdrowo pośmiać; to prawie taka osoba jak ja. Nie zawsze do końca ogarnia rzeczywistość, ale dzielnie usiłuje stawiać jej czoła. Ja polubiłam ją w momencie, gdy Luca zaczął uprawiać z nią sex przez telefon a biedaczka nie wiedziała co się dzieje i co ma robić, ale ochoczo udawała, że podobają jej się świństwa szeptane przez kochanka zza zamkniętych drzwi łazienki – żeby żona nie usłyszała.

   A skoro już jesteśmy przy sex-telefonie, czyli przy głównym wątku erotycznym tej książki, to muszę dać autorce wielkiego plusa za fantazję i innowację. O ile większość babskich książek żeruje na tym, aby jak najczęściej rozpalać zmysły czytelniczek o tyle „Skrajnie Mylące Sygnały” wyśmiewają się na całego z sexu. Wspomnę tylko, co by wam nie zepsuć przyjemności czytania, że gdy Luca prosi przez telefon Brie aby go wychłostała, ta uderzała świeżo kupionym porem w blat stołu, imitując uderzenia bicza. Nie ma jak pomysłowość.

„-Wylej mi gorący wosk na pierś, proszę!

-Gorący wosk... na pierś... Okej, proszę, wylewam, kap, kap, czujesz?

-Tak – mruczy z rozkoszy. - Oooo, właśnie tak, ale parzy!”

   Cała książka jest urocza, zabawna i po prostu trzeba ją przeczytać. Dla relaksu i po to, żeby nauczyć się prowadzić sex-telefony, bo jak się okazuje to nie taka prosta sztuka. Szczególnie, jeśli partner nagle odkryje w sobie sado-masochistyczne ciągoty i trzeba będzie walić porem w blat. Albo udawać, że leje się komuś wosk na pierś. Polecam serdecznie a za książkę dziękuję wydawnictwu