"Smak tulipanów" Antoinette van Heugetn

   Rodzinne sekrety ukryte pod warstwą kurzu i wstydu zawsze mnie ciekawiły, dlatego też z chęcią sięgnęłam po nową książkę Antoinette van Heugten "Smak tulipanów" (i dlatego też poszłam na prawo.)

    Główną bohaterką jest młoda lekarka mieszkająca w Houtson, Nora, która dzieliła swoje życie z matką i malutką córeczką, Rose, do czasu aż jeden nieznany sprawca zamordował starszą kobietę a drugi porwał małą Rose.

"Odnajdę moja córkę. Powiedz swoim ludziom, żeby szli przodem, podążali za mną albo, do diabła, zeszli mi z drogi!" 

   Oszalała z rozpaczy Nora postanowiła nie czekać na wyniki mozolnego śledztwa policji i sama ruszyła śladem przeszłości swojej matki, by odzyskać córkę. Na podstawie odnalezionych w domu dokumentów, które nie przedstawiały jej rodziców jako dobrych i nieskazitelnych ludzi, jak zawsze o nich sądziła, wyrusza do Holandii, skąd oboje pochodzili. Tam mierzy się z historią swojej rodziny i całego świata, zagłębiając się w przygnębiające dzieje drugiej wojny światowej. Odnajduje także swoją dawną miłość, ojca Rose. W "Smaku tulipanów" gorycz historii miesza się ze słodkością miłości.

    Cieszy mnie też to, że w "Smaku..." wojna nie jest przedstawiona jedynie jako siedlisko zła i śmierci; Antoinette nie bała się pokazać, że z dala od linii frontu, w strachu i konspiracji także rodziła się miłość - silna, wyjątkowa i niekiedy tragiczna - która łączyła ludzi stojących po dwóch stronach barykady.

    Autorka zastosowała niezwykle ryzykowny zabieg i już w czwartym rozdziale książki powiadomiła czytelnika o tym, kim był morderca a kim porywacz. Kojarzy mi się to z serialem o detektywie Colombo, gdzie pierwszą sceną było zawsze pokazanie samego morderstwa a później widz mógł delektować się oglądaniem miotającego się wśród dowodów i poszlak detektywa. Na całe szczęście nie ujęło to książce niczego a może nawet i większość z Was potraktuje to jako egzotyczną i nowoczesną zaletę (bo w końcu trzeba jakoś się jakoś wyróżnić na tyle miliona innych autorów.)

   Często w dialogi postaci wplatane są holenderskie słówka, które mi osobiście niestety psuły przyjemność czytania, ponieważ holenderski znam na równie dobrym poziomie jak język ludu mieszkającego w dorzeczu Amazonki a ani autorka ani tłumaczka nie pokusiły się na przetłumaczenia wtrącanych co chwilę słówek.

"- Może nie, ale co możemy zrobić innego oprócz poszukania?

- Vooruit! Biorę się do roboty - oświadczyła Marijke i zniknęła w głębi korytarza."

   Moi drodzy parafianie, co oznacza entuzjastyczne (jak wynika chyba z kontekstu?) Vooruit! ?

    Oprócz tej jednej wady "Smak tulipanów" czyta się bardzo przyjemnie i z pewnością będę wyczekiwała kolejnych książek Antoinette. A sam tytuł ma też znaczenie historyczne - jak wiadomo tulipany to symbol Holandii. W czasie wojny kiedy głód ogarnął cały kraj, ludzie zmuszeni byli żywić się cebulkami tych kwiatów, co zakrawało na kpinę; okupacja spowodowała, że umierający ludzie zjadali symbol wolności swojego kraju - ale cóż, życie składa się z samych absurdów.
   Książkę polecam, szczególnie tym z Was, którzy lubią odkrywać rodzinne tajemnice, nie boją się czytać o bestwialstwach wojny i wierzą w prawdziwą miłość.

Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu