Planujemy wesele! Część druga – jak się to wszystko zaczęło.

   Po pierwsze – dziękuję za tyle miłych komentarzy pod ostatnim postem! Dla tych, którzy to ominęli przypominam nasze perypetie z szukaniem idealnej sali na wesele Pstryk!

    Część druga powinna być w zasadzie częścią pierwszą, ale kto spodziewałby się po mnie prawidłowej chronologii. Dzisiaj więc o tym jak wyglądały zaręczyny i uprzedzam – nie były one typowe i sztampowe, chwała niebiosom.

   Tak więc, zacznę od tego, że oczywiście niczego się nie spodziewałam. A gdybym się spodziewała i miałabym obstawiać ten dzień to obstawiałabym całkowicie inną porę i inne miejsce. Rzecz działa się w Wigilię Bożego Narodzenia. Na początku listopada mój najwspanialszy coś pobrzdąkiwał pod nosem, że jestem zaproszona do niego na rodzinną wigilię, jednak miesiąc później temat magicznie ucichł a ja stwierdziłam, że zląkł się zbyt szybkiego wprowadzania mnie na rodzinne łono i trzeba się z tym jakoś pogodzić. W akcie odwetu, niczym dziecko w przedszkolu, i ja go na swoją wigilię rodzinną nie zaprosiłam, chociaż nawet o to nie zabiegał.

    Zabiegał za to o to, żebym koniecznie kupiła światełka na choinkę. Koniecznie niebieskie. Nalegał tak bardzo, że w końcu sam pojechał do miasta, kupił je i założył na choinkę. Stwierdziłam, że w porządku, ma może jakieś oczekiwania względem wyglądu mojej domowej choinki i kim ja jestem żeby go oceniać. A tak szczerze to w mojej głowie się tłukło - co on ma z tymi światełkami, do jasnej Anielki!?

    W Wigilię, jak co roku, pojechałam do babci, smażyłam karpia, kleiłam uszka i myłam rodową zastawę tradycyjnie pełną kurzu, tak więc już podczas kolacji wyglądałam jak siedem nieszczęść. Ale co tam, obecni byli sami najbliżsi, więc się nie przejmowałam lekko rozmazaną kreską na powiece i zmierzwionym włosem. Po zjedzeniu wszystkiego co wcześniej pomogłam smażyć/gotować/przyprawiać/podjadać przyszedł czas na coroczny powrót do domu. Tyle, że wtedy ciotka i mama postanowiły posiedzieć dłużej niż zwykle. Mnie po całym dniu bolała głowa, babcia odmawiała mi dania tabletki, co dodatkowo mnie irytowało, bo co mi jeden apap zaszkodzi, moje dwie kochane plotkary siedziały i rozmawiały o niczym i nawet kuzyn, który zwykle zbiera się szybciej niż wypada, siedział twardo na swoim miejscu i skubał rybę w tempie walca wiedeńskiego. Czyli powoli, chociaż nie wiem, czy walc wiedeński jest aż tak wolny.

    Po czterdziestu minutach mojego proszenia, żebyśmy wrócili do domu, żebym mogła się ogarnąć i odpocząć przed pasterką z chłopem moim, w końcu towarzystwo się ruszyło i razem ruszyliśmy do domu. Szkoda tylko, że tempo naszej jazdy wynosiło 30 kilometrów na godzinę, gdyż była zima (było ponad 10 stopni ciepła i zero lodu na drodze) a poza tym moja mama koniecznie chciała pooglądać dekoracje w ogrodach obcych ludzi. Mieszkamy cztery kilometry od babci, jechaliśmy do domu dwadzieścia minut. Pod domem mama  stwierdziła, że pójdzie jeszcze z psem na spacer a ja mam iść do domu. Zmęczona i z bolącą głową powlokłam się więc po schodach, gdyż mieszkam w bloku i co zobaczyłam? Nie, nie pięknie udekorowaną klatkę schodową, nie kucyka przywiązanego do moich drzwi ani nie mojego najwspanialszego ubranego w surdut. Zobaczyłam klucz w drzwiach!

    Moja pierwsza myśl brzmiała: „włamali się mi do domu i ukradli telewizor.” Wiem, głupie, bo skąd włamywacze mieliby klucze. I dlaczego akurat ten telewizor taki ważny się dla mnie zrobił?     W te pędy chwyciłam za telefon i dzwonię do rodzicielki, co by mnie wspomogła, zanim maniakalny morderca wbije mi siekierę w czaszkę i informuje ją, że w drzwiach tkwi klucz i co ja mam robić i że panikuję. Mama kazała mi wejść do środka. Nie ma co, w tamtej chwili pomyślałam, że może to jakiś spisek i chce się mnie pozbyć. Więc weszłam, na lekko drżących nogach.

    A w mieszkaniu było ciemno. Słychać było kolędę graną z radia, choinka świeciła na niebiesko to po to te cholerne światełka! a obok stał mój najwspanialszy elegancko ubrany z bukietem z biało-niebieskich kwiatów. I co ja mogłam pomyśleć w takiej sytuacji? Chcecie zgadywać? Lepiej nie. Moja myśl brzmiała - „matko moja, przecież ja smażyłam karpia!”. 

   A potem to już się potoczyło niczym w komedii romantycznej, chociaż muszę przyznać, że człowiek w takiej chwili nie wie co ma zrobić i jak należy się zachować. Ogólnie to wszystko pamiętam jakby przez lekką mgłę. 

   Oczywiście, cała moja rodzina była wtajemniczona w ten spisek i dlatego tak długo jedli rybę. Żeby mój kochany zdążył od siebie do domu przyjechać do mnie i wszystko przygotować. Tylko o tym kluczu w drzwiach zapomniał. Moja mama niczym skowronek zachwycała się nie samym faktem zaręczyn a tym, że dotrzymała tajemnicy. I wyjaśniło się dlaczego babcia nie chciała mnie poratować tabletką - musiałam być jak najmożliwiej trzeźwa i świadoma, żebym potem nie mogła zwalić winy na tabletkę. 

   Minęło już prawie pół roku od tego pięknego wieczora, a to co najważniejsze jest już zaplanowane. Zaplanowane są także pozostałe części tego cyklu a dokładniej: 

- nauki przedmałżeńskie, 

- pierwsze niepoważne przymierzanie sukni, 

- burzenie weselnych stereotypów, czyli czego u nas nie będzie,

- łut szczęścia w związku z fotografem i orkiestrą. 

   Piszcie o czym chcielibyście przeczytać a ja się znowu uzewnętrznię. I jeśli chcecie, to opowiedzcie, jak u was wyglądał dzień zaręczyn. Z chęcią poczytam.