Na zbliżający się weekend - książka "Siła wyższa" oraz serial "The Last Man on Earth"

„Gdybym chciał pomagać ludziom to zostałbym socjalistą a nie zakonnikiem.”

   Tymi słowami rozpoczyna się książka Joanny Szewchłowicz „Siła wyższa”, która – co tu dużo mówić – oczarowała mnie bardziej niż w dzieciństwie historia o Kopciuszku.

   Ale od początku. Cała historia rozpoczyna się w roku 1939, w deszczu i brzydkiej pogodzie, w Poznaniu, gdzie dwóch zakonników wędruje do kościoła Matki Boskiej Miłosiernej, gdzie mieli dostarczyć ponad trzystuletni obraz. Jak to często w książkach bywa, jeden z zakonników był tym dobrym i łagodnym, drugi zaś, jak sam o sobie mówił, po to poszedł do zakonu, „aby studiować sztuki wyższe a nie zajmować się ludzkimi problemami.”

   Proboszcz parafii do której zmierzało dwóch wysłanników Bożych, zniknął w tajemniczych okolicznościach; co złośliwsi (i jeden z braciszków, notabene autor powyższego cytatu) twierdzili, iż okolicznością ta była parafianka, która zakradła się do serca księdza i wypędziła z niego Boga, zuchwale zajmując jego miejsce. Proboszcz, który „jak co środę jeździł do sierotek” pojechał i ani do sierotek nie dotarł ani już nie wrócił. Przepadł jak przysłowiowy kamień w wodę, z tą różnicą, że w przypadku kamienia wiadomo gdzie się on znajduje.

   W tamtych czasach kościół nie zamierzał zbytnio angażować w swoje sprawy urzędników państwowych, dlatego też do rozwikłania sprawy zaginięcia księdza Wojciecha powołano naszych dwóch zakonników; ojca Aleksandra Herbsta oraz ojca Floriana Myszkowskiego. O ile ten pierwszy wydaje się być polskim Herculesem Poirot w sutannie, o tyle ten drugi, złośliwy, już wspomniany, uważał, że najważniejsze jest zawsze dobro Kościoła. W końcu Kościół rzecz święta.

   Depcząc po ostatnich śladach proboszcza Wojciecha, ojcowie docierają do Krynicy, gdzie tamtejszy pensjonat prowadzą dwie typowe stare panny. Jako że dla dobra śledztwa kuria zezwoliła ojcom na zdjęcie habitów (a ojcowi Florianowi nakazała go na pewien czas zdjąć, bo z własnej woli tego zrobić nie chciał), dwie urocze panny były przekonane, że w ich progi zawitali dwaj kawalerowie. Proste równanie, dwie panienki na wydaniu – nic z tego, że w wieku już godnym – i dwóch mężczyzn samotnych jak nic daje w wyniku dwie szczęśliwe pary na ślubnym kobiercu. Przynajmniej taka wizja zrodziła się w głowach panien Malickich. Ich nieudolne flirtowanie i rzucanie znaczących spojrzeć nadaje niebywałego uroku całej książce.

   Cała powieść przetkana jest uprzedzeniami i stereotypami dotyczącymi komunistów, księży, zakonników i starych panien. Autorka robi to jednak w sposób tak uroczy i hipnotyzujący, że ma się ochotę tą książkę czytać i razem z ojcami oskarżać o morderstwo księdza Wojciecha kolejną napotkaną osobę.

   Zwykle czytając kryminał, czytelnik próbuje przed głównym bohaterem odgadnąć, jakie jest rozwiązanie zagadki. W przypadku „Siły wyższej” miałam ochotę jedynie zgadywać kogo kolejnego ojciec Florian wskaże, kierując się swoim światopoglądem (według niego każdy komunista a także człowiek, który komunistą nie był, ale się za nimi opowiadał, mógł być w gruncie rzeczy mordercą.)

   Jest to jeden z nielicznych polskich kryminałów, który naprawdę mi się spodobał; przede wszystkim ze względu na swój niebywały humor i urokliwych bohaterów. Jeśli macie ochotę na dobry kryminał, osadzony w dawnych czasach i wytykający wszystkie ludzkie słabości, to bardzo serdecznie polecam Wam „Siłę wyższą”.

Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu

   A teraz część druga, bo – czemu by nie? Większość z Was wybiera się niedługo na wakacje, urlopy bądź – jak ja – skończyła właśnie studia i szuka pracy. A więc ma lub będzie miało dużo wolnego czasu. Jak wiadomo w takich chwilach człowiek sięga po różnego rodzaju filmy lub seriale a ja będę taka miła i pomocna, że polecę Wam serial, na który mój narzeczony trafił ostatnio przypadkiem i który okazał się dość miłym zaskoczeniem.

   „The last men of earth” to sitcom, który przedstawia świat po wielkiej epidemii/zarazie/Bóg-wiec-co, która spowodowała, że na całej Ziemi pozostał tylko jeden człowiek. Pewnie myślicie sobie teraz „wow, ale by było fajnie być jedynym człowiekiem na całej planecie”. Cóż, sama tak myślałam, ale pierwszy odcinek serialu uświadomił mi, że nie miałabym wtedy prądu, spłuczka w toalecie by nie działała a takie produkty jak jajka czy mleko szybko by się zepsuły (krowa jako pierwsze zwierzę pojawiła się dopiero w okolicach szóstego odcinka, nie pytajcie mnie gdzie była wcześniej).      Racja, główny bohater mógł zamieszkać w jakimkolwiek miejscu na ziemi, mógł gromadzić sobie dzieła sztuki (co zresztą robił) i mógł godzinami leżeć i czytać książki (czego nie robił.) Jednak z czasem wielkie wille zaczęły mu się nudzić i musiał przyznać, że bycie ostatnim facetem na ziemi jest okropne. Szczególnie, że był to typowy przedstawiciel gatunku „jestem-samcem-i-potrzebuję-kobiety-do-wiadomych-celów”. I nie, nie wybrali do tej roli aktora, który byłby: 

a) przystojny, 

b) uroczy, 

c) szarmancki, 

d) wzbudzał jakąkolwiek sympatię.

   Co w pewnym sensie nadaje temu serialowi realności, bo jaka jest szansa, że ostatnim żyjącym na świecie mężczyzną będzie ktoś miły i przystojny a nie jakiś żul spod sklepu? Żul byłby przynajmniej szczęśliwy, bo jak wiadomo wódka się nie psuje. Schłodzona by nie była, ale to już szczegół, poza tym mógłby pojechać sobie z całym zapasem alkoholu do Norwegii i tam ją naturalnie schłodzić. 

   Nasz bohater z braku odpowiedniej jakiejkolwiek przedstawicielki płci pięknej, postanowił więc się zabić i właśnie w tym momencie pojawiła się kobieta... tylko, cóż... sami musicie zobaczyć jaka była to niewiasta. Jeżeli lubicie dziwaczne poczucie humoru i jeśli macie otwarte umysły, to polecam Wam ten serial. Nie zawiedziecie się - a nawet jeżeli, to zawsze możecie przerwać oglądanie i przeczytać "Siłę wyższą". 

Mówiłam. Nie jest przystojny.