"Pierwsza kawa o poranku" Diego Galdino

   Prawie równy rok temu przyznałam się Wam, że gdyby ktoś na ulicy zaczepił mnie i poprosił o wymienienie pięciu pisarzy, którzy tworzą książki o miłości i zaproponował mi za to milion dolarów, to musiałabym ze smutkiem pożegnać się z tą małą fortuną i odejść w smutku i ze łzami w oczach. Niemniej jednak moja wiedza poszerzyła się o znajomość nowego autora, który pisze książki przeznaczone głównie dla pań. Diego Galdino, rodowity rzymianin, barista i najbardziej wrażliwy z mężczyzn jakiego znam.

   „Pierwsza kawa o poranku” to taka książka, którą powinno się czytać właśnie przy tym gorzkim, czarnym trunku. Sama za kawą nie przepadam, ale zawsze zasiadając do lektury Galdingo, sięgam po cafe latte albo inną kawową wariację i muszę przyznać, że wtedy smakuje ona lepiej. Kawa, nie książka, bo ta jest dobra sama w sobie.

   "Pomyślał, że nie ma co rozpaczać, gdy coś idzie źle od samego początku. Zawsze przecież mogło pójść jeszcze gorzej."

   Massimo Tiberi jest właścicielem niewielkiego baru w samym Rzymie; codziennie od bladego poranka parzy kawę i sprzedaje ją turystom i stałym klientom, którzy mają swoje ulubione kawowe typy a Massimo oczywiście doskonale wie, o której musi zacząć przygotowywać kawę dla stałych bywalców, tak by przywitać ich gotową filiżanką ulubionego gatunku. Właściciel ma niecodzienny zwyczaj porównywać swoich znajomych do rodzajów kawy; dla osoby, która zna się na tych trunkach i lubuje się w ich wariacjach, jest to ciekawy kąsek, bo z łatwością może ocenić taką postać jak pomocnik Massima, Daria, który opisany był jako caffe ristretto w mocno ogrzanej filiżance. Cokolwiek to oznacza. 

"Bo czymże jest miłość, jak nie widzeniem ukochanej osoby tam, gdzie jej nie ma?" 

   Massimo znał wszystkich i prowadził proste, wypełnione gwarem ludzkich głosów i zapachem kawy, życie. Wszystko zmieniło się w momencie, gdy do jego baru los przyprowadził Francuzkę o pięknych, zielonych oczach i uroczych piegach na lekko garbatym nosku. Dziewczyna była typową introwertyczką; zamknięta przed światem, była osobą raczej cichą i nieśmiałą, chociaż w dużej mierze mogło spowodowane być to jej niezbyt dobrą znajomością włoskiego języka. W każdym bądź razie Massimo z miejsca zakochał się w tej cichej i pięknej dziewczynie, ale bariera językowa i nieśmiałość obojga sprawiła, że na próżno jest szukać w książce tej pikantnego romansu, na miarę „Pięćdziesięciu twarzy Grey'a”.

   To raczej spokojna historia o tym, jak dwójka niezbyt przebojowych ludzi powoli, małymi krokami, poznaje się i daje sobie szansę na wspólne życie. 

   Nie mogę wyjść z podziwu, jakim cudem, mężczyzna potrafi tak delikatnie pisać o miłości. Zwykle to kobiety dominują w tego typu historiach a panowie skupiają się na pisaniu thrillerów, horrorów bądź książek akcji. Na palcach jednej ręki można wymienić pisarzy piszących książki obyczajowe, lub te  o miłości. W tym wypadku rządzi chyba stereotyp, że to kobiety prawią o miłości, zakochaniu się i o byciu z drugą osobą a panom zbytnio to nie wypada. Bo wstyd? Bo to niemęskie? Bo po co mówić o tym, co oczywiste?

   Faktem jest, że Diego Galdino, jest wyjątkiem spośród swojej płci. Jeżeli więc macie ochotę przeczytać książkę o miłości napisaną przez mężczyznę, który nie boi się o tym mówić, to serdecznie wam polecam tą pozycję.  Dodatkowo autor uraczy was pięknymi opisami Rzymu, który – musicie to przyznać – jest miejscem, które po prostu trzeba kiedyś odwiedzić. Choćby po to, żeby usiąść obok jednej z wielu fontann, napić się prawdziwej włoskiej kawy i poczuć to, co nazywają pełnią życia.

   A na koniec zostawiam Was z tym cytatem; ot tak, żebyście na początku tygodnia mieli świadomość, że nie warto zostawiać niczego na ostatnią chwilę. Bo czas ciągle ucieka i nie wiadomo kiedy dopadnie nas starość.

"Pewnego dnia obudzisz się jako starzec, może nawet ciut mądrzejszy starzec, jeśli ci się powiedzie, i będziesz pamiętał wszystkie stracone okazje. Codziennie wieczorem, zanim zaśniesz, będą ci stawać przed oczami."