Szkolne wspominki.

   Z okazji nadchodzącego roku szkolnego, który totalnie mnie nie dotyczy, bo z wszelakiej edukacji wyrosłam już dawno, wzięło mnie na wspominki. Niektóre rzewne, niektóre zabawne, inne dość straszne, ale jak chyba każdy po kilku latach mogę powiedzieć – ta szkoła nie była taka zła.

   Do pierwszej klasy poszłam w 1999 roku. Jak to było dawno! Teraz dzieci, które wtedy się rodziły, już dodają milion zdjęć na Instagramie i kurczę, są pełnoletnie! Ja wtedy miałam dwa blond kucyki, niebieski plecak w Dalmatyńczyki, piórnik w Myszkę Miki i pióro zamiast długopisu, bo moja ambitna mama stwierdziła, że będę pisała piórem (nie pisałam.) Umiałam już czytać i pisać, bo nauczyła mnie tego babcia-nauczycielka, więc na lekcjach generalnie się nudziłam. Długo początkową edukacją się nie cieszyłam, bo końcem listopada trafiłam do szpitala, zoperowali mnie i do szkoły wróciłam w okolicach marca. Mama-nauczycielka (tak, i mama i babcia to nauczycielki, a babcia nawet dyrektorka szkoły!), zadbała o to, żebym nie została w tyle i zamiast lenić się popołudniami i wracać do zdrowia, rozwiązywałam z nią ćwiczenia i obie udawałyśmy, że matematyka jest równie przyjemna co polski.

   Właśnie, ta nieszczęsna matematyka… każdy inny przedmiot nie był mi tak straszny, nawet fizykę obroniłam zawsze na mocną czwórkę. Z „królową nauk” natomiast miałam problem, bo po prostu jej nie rozumiałam. Z wyjątkiem tangensów i sinusów, bo te potrafię rozwiązywać do dzisiaj i kompletnie nie wiem, dlaczego mi to wychodzi. Biorąc pod uwagę zdolności matematyczne mojego męża, dziecko będę musiała zapisać na korepetycje już w przedszkolu, żeby nadrobiło.

   Oprócz matematyki, w szkole nie cierpiałam jeszcze jednego. Kanapek. Czyli drugiego śniadania. Do dzisiaj jak widzę bułkę w folii aluminiowej to mi słabo i apetyt zanika mi na pół dnia. Nie wiem czemu mam taki uraz, może w poprzednim życiu zadławiłam się folią aluminiową przemyconą w bułce z szynką i serem? W każdym razie po pierwszej klasie moi rodzice zrezygnowali z domowych śniadań i kupowali mi rogaliki do szkoły. A w gimnazjum przestawiłam się na batony mars i uwierzcie – przez trzy lata, od poniedziałku do piątku, codziennie, w szkole, jadłam jednego marsa. Nie mam urazu, aczkolwiek teraz za nimi nie przepadam.

   O, mam pytanie. Czy u was w gimnazjum też malowanie się było całkowicie zakazane? U nas respektowali to okropnie, wychowawczyni potrafiła wstawić uwagę nawet za podmalowane rzęsy. Gorzej jak ktoś miał swoje długie i ciemne i był codziennie oskarżany o potajemne malowanie się. Zabronione było też noszenie szortów i spódnic krótszych niż te sięgające do kolana; teraz, jak przechodzę koło gimnazjum, z żalem stwierdzam, że przepisy chyba się zmieniły, bo połowa uczennic ma pośladki na zewnątrz a makijażu mają na twarzy więcej niż ja na swoim ślubie. Cóż, czasy się zmieniają.

   A jeżeli mówimy już o wychowawczyniach, to jakoś nigdy nie miałam do nich szczęścia. No, z wyjątkiem podstawówki. Moja wychowawczyni z liceum tak nas nie lubiła (co powtarzała nam na każdej lekcji), że w ramach wycieczki szkolnej wzięła nas na …. Spacer po mieście. Nasze miasto jest malutkie, każdy je zna jak własną kieszeń, nie ma tu żadnych zabytków, ba! w tamtych czasach nawet kino działało tylko w piątki. To była pierwsza i ostatnia wycieczka w ciągu trzech lat.

   Warto wspomnieć jeszcze o maturze, której każdy się boi. Oczywiście, jak większość maturzystów, miałam ambitny plan, żeby od września uczyć się do niej pełną parą. I jak 60% wszystkich odkładałam to w czasie: najpierw przełożyłam ostrą naukę do „po 11 listopada”, potem do „po Świętach”, po feriach, po Wielkanocy, a później uznałam, że i tak niczego się nie nauczę w tak krótkim czasie. Maturę zdałam, nawet nie czułam wielkiego stresu, ot trochę dłuższy i bardziej oficjalny sprawdzian. Zdawałam też rozszerzoną maturę z polskiego i do interpretacji był wiersz „Niech żyje bal”; wiecie, ten, który później śpiewała Rodowicz. Przez pół godziny próbowałam go przeczytać, bez włączania się w mojej głowie muzyki; trudna to sztuka, spróbujcie sami „przeczytać” tekst znanej piosenki.

   Uwierzycie, że na pierwsze wagary poszłam dopiero na studiach? Jak koleżanka raz mnie namówiła na opuszczenie wykładu, tak później często można nas było spotkać w kawiarni, zamiast na wykładzie o ustawodawstwie europejskim.

   Czy chciałabym wrócić do szkoły? Na dzień, może dwa. Na pewno nie na cały rok szkolny. Ale wy, którzy w poniedziałek zaczynacie intensywny rok szkolny, cieszcie się tym czasem. W końcu szkoła jest jak gorzka czekolada.