Moje zwierzaki - część pierwsza z wielu.

Ryjek. 

    Nie ma innej opcji, ten temat musi być podzielony, bo całe moje 25-letnie życie pełne było futrzaków i pierzaków. Zdecydowanie wychowałam się w domu, gdzie zwierzęta traktowało się na równi z ludźmi i jestem z tego powodu dumna i szczęśliwa. Psy zawsze spały w łózku, koty wygrzewały się w kuchni na piecu kaflowym a wszelakie wróbelki i gołębie były dokarmiane na podwórku. Trudno byłoby mi opisać wszystkie cztero- i dwunogi, które towarzyszyły mi w życiu, dlatego napiszę tylko o tych najbardziej moich.

   Moim pierwszym zwierzakiem był jamnik szorstkowłosy, Pusia. Rodzice przynieśli ją do domu kilka miesięcy po moich narodzinach i mama do dzisiaj mówi, że szczeniak i niemowlak w jednym domu to zdecydowanie zły pomysł. A później dodaje, że gdyby jeszcze raz miała podjąć decyzję, czy wziąć Pusię w tym czasie, to bez zastanowienia by to zrobiła. Uczyłam się chodzić, trzymając się za Pusiny ogon, kiedy już biegałam po domu to razem z nią, na spacery też chodziłyśmy razem. Nie ma takiego wspomnienia z pierwszych pięciu lat mojego życia, w których nie byłoby tego kochanego jamnika. Do dzisiaj wypominają mi jak to wysyłałam psa w kosmos, chociaż teraz wydaje mi się to trochę okrutne, ale spokojnie – psu nic nie było, po zabawie żyła szczęśliwie jeszcze kilka lat.

   Miałam też masę kotów, jak to na wsi. Najbardziej kochałam najpierw Bongusia, którego woziłam w wózku (dla potwierdzenia zdjęcie!) a potem Ciapka, który spał ze mną w łóżku, któremu śmierdziało z pyszczka i który uwielbiał ser w plasterkach Hochland. Pewnie ser i śmierdzący pyszczek były jakoś powiązane, ale miałam pięć lat i nie rozumiałam tego związku.

Mówiłam. Kot w wózku.

   Gdzieś w okolicach moich piątych/sżóstych urodzin to naszego domu trafiła Tola – też jamnik, ale gładkowłosy. Tola była ruda, gruba i żyła ponad piętnaście lat. Jadła wszystko – raz zeżarła nawet taśmę malarską i nic jej po niej nie było. To był pies-morderca – każdy spacer równał się mysim zwłokom, które skubana wykopywała z nor a później bestialsko dusiła. A że była tłuściutka, to raz podczas spaceru utknęła w wykopanej przez siebie dziurze – wujek musiał rozkopywać wokół niej ziemię, żeby wyciągnąć grubasa.

   Pierwszym zwierzakiem po mojej przeprowadzce do bloku był królik Azor, który był dla mnie wredny i fuczał na mnie, ilekroć weszłam do pokoju rodziców. Późniejszy królik, Farbek – na tym etapie mojego życia imion dla zwierząt nie wymyślałam, tylko moja mama, dlatego były takie dziwne – spał pod kołdrą, był rudy i przez pierwsze dwa lata jego życia byliśmy przekonani, że to dziewczynka. Później, po dramatycznej wizycie u weterynarza, kiedy naszemu maleństwu wyrosło coś na podbrzuszu i martwiliśmy się, że to rak i królik nam niechybnie umrze, okazało się, że… Farbek jest chłopcem. Pewnie to, że traktowaliśmy go jak babę przez dwa lata, wpłynęło na jego psychikę, bo później zaczął sypiać na stole.

Pusia i mała Tola.

   Wspomniałam wcześniej o pierzastych zwierzętach i tych miałam trzy – dwa kanarki, które nosiły jakże nowoczesne imię Wróbelek, i każdy przeżył ponad 10 lat. Teraz mam papugę Zyzia, który miał być chłopczykiem a teraz znosi jaja – u nas jest coś nie tak z postrzeganiem płci, zdecydowanie. W ogóle to narzeczony utrzymuje, że ja i moja mama zawsze bierzemy te zwierzęta, które są najbrzydsze – w sumie trochę prawda, bo Zyzio był najbrzydszą papugą w całym zoologu i stwierdziłyśmy, że jeżeli my go nie przygarniemy, to nikt tego nie zrobi… Ale kiedy narzeczony tak mówi, to zawsze odgryzam się mu, że dlatego właśnie z nim jestem, więc się niech tak nie cieszy.

Pyza.

   U mojej babci mieszka teraz piękna, wielka i siejąca strach Pyza, chociaż to najpotulniejszy i najprzytulaśniejszy pies na świecie. Pyza zna się na zegarku – codziennie o 13 przychodzi o kuchni na obiad, nawet jak czas jest przestawiony. Kiedy wątróbka z ziemniakami nie jest gotowa – Pyza nie je nic innego na obiad – to leży na środku i wyje żałośnie. Mieszka tam też przedstawiony na pierwszym zdjęciu Ryjek, którego mama zachorowała kiedy mały miał trzy tygodnie i karmiłam go mlekiem dla kociąt z pipety przez czternaście dni. Później kocica wróciła do zdrowia, Ryjek wrócił do mamy a ja mogę być dumna, że wstawanie co dwie godziny w nocy na coś się opłaciło, bo teraz jest małym, ale szczęśliwym kocurem. 

   Teraz w moim domu mieszka: pies, Tosia, o której kilka razy już wam pisałam, papuga Zyzio i… jeż, Pepa. Cztery dni temu przygarnęłam Pepę, bo jej poprzednia właścicielka nie mogła się nią już zajmować. Pepa jest paskudna, kochana i fucząca – wpisuje się w cały mój mały zwierzyniec. A biorąc pod uwagę, że za niecałe trzy miesiące będę miała na nazwisko Kot – cóż, wtedy to już w ogóle mogę otwierać mały ogród zoologiczny.

   Kocham zwierzęta; nie boję się napisać tego, że nie lubię ludzi, którzy nie lubią zwierząt – ufam też zasadzie, że zwierzę wyczuje złego człowieka i omija go szerokim łukiem.  Mam nadzieję, że będę miała mieć okazję jeszcze stworzyć dom dla wielu zwierzaków. I że będę mogła jeszcze napisać wam kolejną część, bo - jak wspomniałam na początku - przez te 25 lat mojego życia trochę tych futrzaków było. A wy? Macie jakieś zwierzęta? Piszcie!

Pepa. Najnowszy nabytek.