Jodi powraca w wielkim stylu - "Małe wielkie rzeczy".

   Ludzie muszą nauczyć się nienawidzić, a skoro są w stanie to zrobić, są również w stanie nauczyć się kochać.

   Ruth wykonuje jeden z najpiękniejszych zawodów świata; pomaga małym ludziom przychodzić na świat. Opiekuje się matkami i dziećmi przez cały czas porodu; uspokaja, pociesza, niekiedy przypomina kobietom o co walczą w bólach na porodówce – o swoje dziecko, o przyszłość, która być może, zmieni kiedyś cały świat.

   Turk i Brit, którzy trafili do szpitala czekali na przyjście na świat swojego pierwszego dziecka. Syna. Wyczekiwanego, którego przyszła ścieżka życia była już jasno określona w ich marzeniach; miał być silny, stanowczy i miał przestrzegać wszystkich zasad, których przestrzegają i oni. Uważali, że biali są na tym świecie najważniejsi. Czarni, żółci i wszystkie inne barwy skóry to zło, które trzeba plewić niby chwasty. Niszczą, są przeszkodą dla aryjskiej rasy, która została stworzona po to, aby rządzić. Dlatego też, gdy Ruth przyszła pomóc im nauczyć dziecko ssać pierś, wyprosili ją z pokoju. Bo nie była godna. Bo była czarna.

   Kilka dni później mały Davis był obrzezany przez wyspecjalizowanego lekarza pediatrę. Zmarł po kilku minutach, z nieznanych nikomu powodów. Zrozpaczony ojciec oskarżył o to Ruth, która przypadkowo była wtedy przy dziecku. Nienawiść Turka, którą wpoili mu przed laty inni dorośli osiągnęła apogeum.

   Rozpoczął się proces, podczas którego należało odnaleźć prawdę... chociaż, czy to prawda była w tym wypadku najważniejsza?

Nikt mi nie mówił, że człowiek pogrążony w bólu jest sam jak palec. Nieważne, kto jeszcze jest w żałobie; każdy siedzi sam w swojej ciasnej celi. 

   Głupcami są ci, którzy uważają, że prześladowania na tle rasowym już się skończyły. Naiwnymi są ci, którzy uparcie powtarzają, że świat się zmienił, że Hitler i jego sny o potędze aryjskiej rasy umarli razem w czasie zakończenia II wojny światowej. Nadal są ludzie, którzy głoszą jego poglądy niczym prawdę oświeconą. Nadal istnieją społeczeństwa, które zamykają się w alkowie swoich pobratymców a wszystkich wyglądających inaczej niż oni, traktują jak największych wrogów. Nie dopuszczają do siebie możliwości, że kolor skóry nie wpływa na charakter człowieka, na jego dobroć czy na jago wybory.

Wolność to krucha łodyżka żonkila po najdłuższej zimie. To dźwięk twojego głosu, gdy nikt cię nie zagłusza. Chęć mówienia „tak” i ważniejsze jeszcze prawo mówienia „nie”. W sercu wolności bije nadzieja: puls możliwości.

   Z pozoru Jodi Picolut zrobiła swoim czytelnikom przysługę; podała jak na tacy Turka i jego żonę, całą ich społeczność i pozwoliła ich nienawidzić. Bo czytelnik od razu machinalnie staje w obronie Ruth, mimo że wydarzyła się wielka tragedia. Czytelnik jednak ma swój rozum i domyśla się, że to nie ona zawiniła, że oskarżenie wniesione do sądu jest kwintesencją marszu nienawiści, który rozgrywał się gdzieś w dalekiej Ameryce. Jednak na końcu książki można przeczytać posłowie autorki, które zmienia cały wydźwięk powieści. Tu nie chodzi o to, żeby nienawidzić Turka, żeby gardzić jego nienawiścią do czarnych; chodzi o to, żeby pomóc mu zrozumieć, że to złe. Że czasami trzeba dostrzec winy w samych sobie a nie we wszystkich dookoła.

   Ta historia – jak każda inna, która powstała w umyśle autorki – uświadamia człowiekowi kolejną prawdę. Amerykański sen nie istnieje; a przynajmniej nie istnieje dla wszystkich. Jest to przywilej, który dotyka tylko białych. Tak jak przed wiekami, tak i dzisiaj Azjaci, Afroamerykanie i inne rasy traktowane są drugorzędnie a każde ustępstwo dla nich podawane jest w wielkiej chwale dla białych, jakby był to przejaw ich dobrej woli, że to wspaniałomyślny dobry uczynek.

   Powieść opowiada także o starej jak świat nienawiści, która wypala trzewia i duszę każdego człowieka. Nienawidzić jest łatwo, żadna to sztuka nauczyć się czuć do kogoś odrazę i obrzydzenie. Sztuką jest pokonać ten mur, ukryć gdzieś głęboko wszystkie uprzedzenia i skoczyć w przepaść, głupio i nawinie wierząc, że czasami, całkiem niespodziewanie na końcu drogi można spotkać człowieka, który będzie dla nas tym idealnym.

   Przez lata czytania książek autorstwa Jodi Picoult, przekonałam się, że nawet ci źli ludzie, nie urodzili się tacy. Zostali tego nauczeni, tak samo, jak uczy się dziecko rachować do dwudziestu czy mówić dzień dobry znielubionej sąsiadce. Złe osoby są najczęściej zranione, chowają się gdzieś w głębi siebie, pod pokrywą swojej pogardy i wyższości. Przypominają trochę zdziczałe koty, które prychają na każdego, bo wiedzą, że ludziom nie można ufać. Czy Ruth pogrąży się w nienawiści do białych, bo oni nienawidzę jej koloru skóry? Czy zło zatriumfuje na tej sali sądowej, jak często ma to miejsce w życiu? Czy da się żyć po śmierci dziecka? Czy da się wybaczyć, to, co boli najbardziej?

   „Małe wielkie rzeczy” to premiera, na którą warto było czekać. Jodi w najlepszym wydaniu. 
Premiera 11 kwietnia.