Obiecuję.

   Wprawdzie ten wpis miał pojawić się 1 lipca, w dniu naszego ślubu, ale na co czekać. Dzisiaj jest i lepsza okazja.

   Mogłabym Ci obiecać, że będę kochać Cię w zdrowiu i chorobie, szczęściu i nieszczęściu, w czasie kumulacji totka i w czasie kryzysu gospodarczego. Mogłabym Ci obiecać, że będę gotowała obiady i nie tłukła talerzy. Że każdy następny dzień będzie ciekawszy od poprzedniego. Że będziemy mieli jednego grubego kota, który będzie spał przez cały dzień i nie będzie przeszkadzał. Że będziemy zgadzali się co do wychowania naszego dziecka, że nie będziemy kłócić się o imię, że będziemy idealnymi rodzicami. Że nawet w deszczowe dni będzie świeciło słońce, że nigdy nie będę na Ciebie zła, że ani razu rzez Ciebie nie zapłaczę, że zawsze będę zgadzała się z Twoim zdaniem, że skoczę za Tobą z mostu. Mogę Ci obiecać również to, że nigdy się nie poddam, że zawsze będę silna. Mogę Ci to obiecać. Ale oboje wiemy, że to nieprawda.

   Mogę za to obiecać życie na karuzeli, dobre i złe dni. Że będę krzyczała, jeśli będziesz popełniać jakieś głupstwa. Że nie pozwolę Ci skoczyć z mostu, choćbyś miał mnie za to znienawidzić. Że koty będą wisiały na zasłonach, przewracały rzeczy ze stołu, że będą wchodziły nam do łóżka. Że dzieci będą malowały farbami nasze piękne ściany w salonie, że będą niegrzeczne i będą ciągle gubiły skarpetki. Że wytłukę cały zestaw talerzy, że nieraz przypalę garnek, że będziemy nieraz jedli mrożonki, chyba, że sam coś ugotujesz. Mogę obiecać, że będę doceniała te małe gesty jak podanie butelki wody, przyłożenie termoforu do brzucha, gdy nie ma się siły wstać z łóżka - gesty tak proste, że aż magiczne w swym absurdzie. Że będę wierzyć, gdy już nikt inny nie będzie. Że będę Cię kochać za dźwięk spadającej gwiazdy, za wędrówki, za wino wypite w szczerych polach, za wyleczenie z rzeczywistości, za odrobinę bajki w życiu i za zaufanie, gdy wszystko i wszyscy zawodzą. I że będę Twoja.