Ciemniejsza strona Grey'a i przesłanie tego filmu

   Zrobiłam to dla Was. Przepchnęłam swój mózg przez wyżymarkę, spędziłam półtorej godziny z Christianem, Aną i lekko zapomnianym gryzionym ołówkiem i czuję się tak, jakbym przebiegła spory maraton. Jeżeli takie poświęcenia nie zapewnią mi kariery blogowej, to nie wiem już co musiałabym zrobić.

   Aż nie wiem od czego zacząć. Cóż, film zaczyna się od tego, że Ana jest obrażona na Christiana i nie zamierza mieć z nim nic wspólnego. Po czym spotyka go na wernisażu i zgadza się iść z nim na obiad. Fakt, nie chciała go znać, ale że on zaprosił ją na kolację a ona była głodna to… wiecie, jak jest, z powodu głodu można złamać swoje zasady.

   Później, kiedy siedzą już w restauracji Grey bez wahania zamawia dla nich dwa steki a wtedy Ana – ta nierezolutna, wstydliwa i cicha Ana – mówi do kelnera „ja jednak wezmę sałatkę” i patrzy na Grey’a wyzywającym wzrokiem. Ah, ten pokaz sił! Scena prawie jak z Gladiatora! Kto dopuści? Czy Christian zamówi jednak tego steka i wepchnie go jej w gardło, czy pozwoli jej zjeść sałatę! Emocje sięgały zenitu, nerwy napięły się do granic ostateczności, widownia zadrżała w niepokoju! Stek czy sałata? Grey czy Ana?

   Zapewne któregoś wieczora twórcy filmu stwierdzili, że sam romans między dwójką bohaterów to zbyt mało i trzeba go okrasić czymś bardziej spektakularnym. A że pewnie byli fanami Toma Cruise’a i Mission: Impossible zdecydowali się wpleść w fabułę odrobinę sensacji. Ana zaczyna być śledzona i molestowana a Christian cudem uchodzi z życiem z wypadku helikoptera, którym oczywiście potrafi latać, bo jest taki wspaniały. W ogóle zastanawiam się skąd autorka wzięła pomysł na tą postać – facet jest przed trzydziestką, ma sporą fortunę, wszystkiego o seksie nauczył się od swojej opiekunki z nastoletnich lat i kurde – potrafi pilotować helikopter. Nie wiem w jakiej krainie żyje E.L. James, ale tutaj, na ziemi, raczej takich mężczyzn brak. I całe szczęście, bo musiałabym spakować walizki i się stąd wyprowadzić.

   Kolejna sprawa. Dialogi. Jak wiadomo wszystkim, dialogi są najważniejszą częścią każdego filmu; są i takie produkcje, które opierają się tylko na rozmowie, bardzo uduchowione, mądre, z przekazem. Cóż, w Ciemniejszej stronie Grey’a nie ma dialogów. Jest mruczenie i dyszenie. Już nawet filmy pornograficzne mają więcej przekazu. Pierwsza lepsza z brzegu scena pomiędzy głównymi bohaterami wygląda miej więcej tak:

[Grey] - Ano….

[Ana] - dyszenie, otwarte usta

[Grey] - otwarte usta, wzrok wpatrujący się w nieznany nikomu punkt

[Ana] - Tak?

   Brak może w tej części przegryzanego ołówka i wewnętrznej bogini, ale za to mamy możliwość obserwowania jamy ustnej Grey’a w całej okazałości i rozchylonych ust głównej bohaterki co drugą scenę. A i jej przygłupiej grzywki, już fryzjer z zapadłej deskami wsi w Wietnamie lepiej by ją ostrzygł niż ten ktoś, kto to zrobił. A jej stylizacja na balu… czy tylko ja uważam, że Ana wyglądała tam jak osoba mocno upośledzona? A Grey niczym Batman ze szkolnego teatrzyku.  

   Muszę także zacytować mojego drogiego kolegę Darka, który ten film oglądał wcześniej niż ja – czego się nie robi dla żony! i powiedział, że jedyną interesującą częścią było to, jak Grey przerzucał Aną jak kebabem – wtedy, kiedy założył jej na nogi dziwne i nieznane mi urządzenie, które je rozszerzało i unieruchamiało. W ogóle sceny erotyczne były tak drętwe, że już bajkowy Pinokio lepiej by sobie w nich poradził. Aktor grający Christiana ma więcej wspólnego ze zdechłym karasiem niż z namiętnym i pełnym pasji mężczyzną, zaś Dakota… cóż, gdybym była mężczyzną to nie chciałabym się z nią kochać, ta grzywka działałaby na mnie odpychająco.

   Ciemniejsza strona Grey’a to film, który można by ochrzcić mianem „bezmajtkowym”. O ile w pierwszej części głównym atrybutem Any był wszędobylski oblizany ołówek, który u Grey’a powodował erekcję, tak w tej części jej atrybutem był … brak majtek. Coś mi się zdaje, że hitem lata 2017 roku będzie nienoszenie tej części garderoby. Porzućcie więc niewiasty swą bieliznę, bądźcie jak Anastasia!

   Kiedyś na pewnym blogu przeczytałam, że ten film niesie ze sobą przesłanie, którego inni nie dostrzegają. Być może jestem głupia. Być może moja wiedza o kinematografii jest zbyt mała, żebym mogła się w ogóle w tej tematyce wypowiadać. Ale za cholerę nie wiem jakie przesłanie ma Ciemniejsza strona Grey’a. Bo jakie? Może wy wiecie? Uświadomcie mnie! Błagam! 

R.I.P oblizany ołówek