Co najgorszego może spotkać matkę?

„Zawsze myślałam, że najgorsze, co może spotkać matkę to śmierć dziecka. Myliłam się.”

   Codzienna poranna krzątanina; ojciec pospiesznie nalewający do kubka gorącą kawę, matka biegająca ciągle w szlafroku, szykująca kanapki dla swoich trzech córek. Kłótnie o pożyczoną bluzkę, siostrzane dogadywanie, prychający z wysokiej szafy stary kot. Codzienność, zwykłość. Obraz, który w tysiącach domach jest czymś normalnym a przez to niedostrzegalnym. I dopiero kiedy ten obraz się traci, zaczyna się doceniać te wspólne minuty spędzone przed maratonem codziennych zajęć. Gorzki posmak kawy w gardle, śmiech córek, wesołe spojrzenie żony, miękkość kociego futra.

   Ben i Julia byli rodzicami trzech wspaniałych córek; oczywiście zwykle postrzegali to inaczej, bo trud związany z wychowaniem dorastających istot jest zbyt wielki, żeby mieć czas na tak wspaniałomyślne i górnolotne przemyślenia. Ot, czasami popatrzyli z czułością na swoje dzieci i stwierdzili, że się im udało. Zazwyczaj jednak uważali, że te małe rozwydrzone istoty, które zesłał im los, kiedyś się wyprowadzą, założą swoje rodziny i będą ich tylko sporadycznie odwiedzać.

   Pewnego wieczora otrzymali telefon od policji; ich środkowa córka, Caitlyn zginęła w wypadku samochodowym. I mimo, że była to wielka tragedia, bo żaden rodzic nigdy nie powinien dożyć śmierci swojego dziecka, nie to w całej historii było najstraszniejsze. Sprawcą wypadku była Haley, najstarsza z rodzeństwa. Jak można nadal kochać dziecko, które sprawiło, że drugie z nich odeszło na zawsze? Jak można ze szczerością, z ulgą przytulić do siebie tą rozdygotaną istotę i powiedzieć – wybaczam ci? Jak można na nowo posklejać rodzinę, kiedy nawet nie ma się siły wstać w łóżka i odgonić głupiego żalu?

   Julia zatraciła się w swojej żałobie. Starała się pokazywać Haley, że nie ma do niej żalu, że rozumie, że był to głupi wypadek, śliska droga, zła widoczność, szczęście, że nie zginęły obie, że chociaż ją oszczędził los. Ale wszystkie jej słowa płynęły jakby przez szybę. Dziewczyna zaczęła walczyć z całym światem, z wszystkimi zasadami, z samą sobą. W końcu Julia postanowiła zabrać Haley w podróż, żeby na którejś z amerykańskich dróg nauczyły się sobie wybaczać. Żeby znalazły gdzieś tam siłę, żeby móc dalej żyć.

   „Julia i jej córki” to historia o trzech kobietach i jednym mężczyźnie, którzy muszą nauczyć się podnosić po upadku. Każdy z bohaterów jest inny i mimo, że autorka daje głos tylko kobietom, to gdzieś tam z tyłu majaczy się postać ojca, głowy rodziny, który chyba najmniej sobie z tym wszystkim radzi i dlatego ucieka. W pracę, w kolegów, w picie, byle dalej od domu, byle smutek został za nim. Julia z kolei to postać bardzo krucha, delikatna, ale przez to że jest matką, ma w sobie niewytłumaczalną siłę do walki. Bo wiecie, matka zawsze zrobi wszystko, żeby ratować swoje dzieci, nawet kiedy sama jest zraniona i Julia to robi. Pomimo bolącej duszy wsiada ze swoimi córkami do samochodu i wyruszają w wielokilometrową podróż, aby gdzieś tam na końcu znaleźć mityczny koniec tęczy i ukojenie.

   Haley, sprawczyni wypadku, to najbardziej tragiczna postać z jakąś miałam okazję się spotkać w ostatnim czasie. Nie jest łatwo być nastolatką i nie jest łatwo być człowiekiem, który obwinia się o śmierć siostry. Dlatego dziewczyna się tnie, robi wszystko na opak, na przekór, żeby…. No właśnie, po co? Sama tego nie wie, jest świadoma tylko jednego – zasługuje na karę, jakakolwiek by ona nie była. Jest jeszcze Izzy, pomijana trochę w tej książce, chociaż i ona ma w niej swój głos; to najmłodsza z córek, ma zaledwie dziesięć lat i przeżywa całą tragedię na swój dziecięcy jeszcze sposób.

   Ponoć nikt inny nie ma takiej magicznej siły, by jednym całusem zniwelować ból ubitego kolana czy użądlenia wrednego komara. Tylko mama potrafi z kilku kartek papieru i z nożyczek wyczarować zwierzątka, które ożywają i którymi można się bawić bez liku. Tylko ona wie, że przykładając usta do czoła można sprawdzić, czy dziecko ma gorączkę. Tylko ona potrafi wszystko znaleźć, choćby było to schowane w najciemniejszym kącie szafy. Opowiada najpiękniejsze bajki na dobranoc i wie, jak wypędzić potwory z pokoju, który zakradają się zawsze wtedy, kiedy gasi się światło. Kocha najbardziej, pomimo wszystkich błędów, kłamstw i pomimo śmierci. I o tym jest ta książka – o matczynej miłości, która wcale nie jest łatwa, ale – jak się w gruncie rzeczy okazuje – niestrudzona.