"Szczęście w nieszczęściu" Izabella Frączyk

   Zacznę niestandardowo, bo od okładki. Zwykle nie zwracam na nią uwagi a jeśli zwracam to w głębi siebie i nie opowiadam wam o tym jakie zrobiła na mnie wrażenie. Tutaj jednak jest inaczej, bo jestem zauroczona trampkami pani na okładce! Tak zauroczona, że z miejsca dałam książce wielkiego plusa.

   Czy było warto?

   Klarę, główną bohaterkę poznajemy w trudnym momencie jej życia. Straciła ukochaną babcię i pracę, pozostał jej tylko weekendowy narzeczony, którego wprawdzie nie kochała, ale który zapewniał jej rozrywkę w piątkowe i sobotnie wieczory. Powiedzieć o Mirku, że był nieprzyjemnym typem mężczyzny to mało; powiedzieć o Klarze, że była głupia, pozwalając się tak traktować, to duże niedomówienie.

„- Czy ty przypadkiem czegoś nie paliłeś? - zirytowała się.

-- No pewnie, że paliłem. W końcu jestem w Holandii, ty tępa kobieto! Kto by pomyślał, że taka inteligentna, a głupa rżnie! Odebrałaś to pranie?”

- dla waszej wiedzy – nie, nie odebrała prania.

   Klara to typ kobiety całkiem odmienny niż ja; nie wstydzi się krzyczeć na swój samochód na środku zatłoczonego parkingu, płacze rzewnie i odważnie prezentując światu swoje podpuchnięte oczy i zakatarzony nos i podoba jej się układ „przyjaciele z dodatkami”, jeśli wiecie o czym mówię. Z taką dziewczyną mogłabym się zakolegować, ale na pewno nie taką kobietą chciałabym być. Ale miło jest poczytać o bohaterkach, które są całkowicie odmienne ode mnie.

   W każdym bądź razie, Klara w końcu przeciera ze zdumieniem oczy i spostrzega z kim się związała i w rezultacie rozstaje się z upalonym Mirkiem. Bez pracy, bez rodziny, bez chłopaka, z zepsutym samochodem – cóż, z takim stanem rzeczy można zrobić tylko jedno. Zacząć wszystko budować od początku.

   Tak, jest to typowo babska książka, z całym tym love-story. Tak, to taka typowa opowiastka o zakochanej niej i o zakochanym nim. Jednak co miłe i zaskakujące, romantyzm w tej książce jest iście „męski”. Brak jest tutaj patetycznych wynurzeń o wielkiej miłości, brak jest fajerwerków wybuchających na głowami zakochanych i brak jest całej tej otoczki z gołębi i czerwonych serduszek fruwających nad każdym słowem.

„Ponieważ dowiedziałem się wczoraj, że jesteś, hm, niczyj, postanowiłem wziąć sprawy we własne ręce. Jeśli tylko zechcesz, możesz być moja. Chętnie cię przygarnę.”

   Treść tej książki niesie ze sobą pewną miłą, przyjemną prawdę, o której często zapominamy – co by się nie działo, jak źle by nam w życiu było, los, Bóg, Jahwe, Latający Potwór Spaghetti, czy w kogo tam wierzycie, ma dla nas plan. Nie zostaliśmy zostawieni sami sobie, jesteśmy częścią czegoś większego i musimy pamiętać o tym, że gdyby nie my, to świat wyglądałby całkiem inaczej, chociaż trudno uwierzyć w tak absurdalne zapewnienie.

   Człowieku! Nawet jeśli masz nos tak duży, że zakrywa ci całą twarz, nawet jeśli bekasz po zjedzeniu pomidorówki, nawet jeśli jesteś humorzasta i obrażasz się za żarty o blondynkach, nawet jeśli twoją życiową ambicją jest obejrzenie całej serii „Gry o tron” - tam gdzieś w świecie czeka na ciebie druga połówka. Ktoś, kto pokocha cię bezinteresownie i kto będzie kochał twój za duży nos, będzie ze spokojem słuchać bekania przy pomidorówce, obejrzy z tobą serial i będzie całował cię po rączkach, żeby humory poszły precz.

   Książka ta została „napisana na nowo”. Kilka lat temu pojawiła się na rynku wydawniczym pod tytułem „Pokręcone losy Klary” i autorka po latach zdecydowała się tchnąć w opowieść nowe życie i – nauczona doświadczeniem – poprawiła w niej to i owo. Nie czytałam pierwotnej wersji, więc trudno mi powiedzieć czy zmiana jest czy jej nie ma, ale ogólnie książkę oceniam na plus. Tak jak i trampki na okładce.