Jedna z lepszych polskich książek - o miłości, o glejaku i o przetrwaniu. "Dzień cudu" W. Sawicka

„Trzęsła się cała moja nijakość, od patyczkowatych nóg, przez wąskie biodra, płaskie piersi, mysie włosy, aż po mój guz gdzieś głęboko w mózgu. Trzęsło się całe moje bezbarwne dwadzieścia pięć lat.”

   Hanka ma raka. Cóż, w dzisiejszym świecie to żadna nowość, ani żadna inność. Można by rzec – taki urok dzisiejszej rzeczywistości, że ten nieprzyjemny stwór zaczyna się gościć w naszym organizmie i szukając sobie odpowiedniego miejsca, powoli nas zabija. U Hanki rak umiejscowił się w mózgu, w takim miejscu, z którego nie można go żadną siłą wyciągnąć. W medycynie ten rodzaj nowotworu nazwano glejakiem.

   Glejak. Nieprzyjemne słowo, lepi się w ustach, nadwyręża język.

   Hanka nigdy nie miała łatwo i zawsze zgadzała się na bylejakość. Chciała być przebojową singielką, chwytającą życie obiema rękami, ale jej brak werwy i śmiałości spowodował, że wyszła za mąż za człowieka, którego na dobrą sprawę nawet nie kochała. Ot, był, chciał ją, więc zgodziła się ślubować mu wszystko co najważniejsze do grobowej deski. I pewnie trwałaby tak w zawieszeniu do później starości, gdyby nie ten glejak. Bo Robert, jej mąż, stwierdził, że nie podobał takiej odpowiedzialności i nie ma dość sił, żeby patrzeć jak jego żona powoli umiera. Dlatego odszedł, obiecując płacić jej rachunki i w miarę możliwości ją utrzymywać.

„Mój rak miał mnie. Kochał mnie tak samo mocno, jak ja go nienawidziłam.”

   Piotr, drugi bohater tej powieści, jest pisarzem i z charakteru przypomina mi trochę dziennikarza Najsztuba – człowieka skrytego, lekko ironicznego, lubiącego własne przyzwyczajenia i nieskorego do zmian. Piotr żył samotnie, sporadycznie uprawiając sex z Elą, która pewnego poranka stwierdziła z całą kobiecą stanowczością, że powinni się pobrać. Jak pewnie się domyślacie, po kilku stron perypetii i przygód, Piotr i Hanka – z glejakiem na doczepkę – spotkają się i narodzi się między nimi miłość.

   I tak, ta książka jest o trójkącie. Tylko, że tym trzecim jest rak, którego nie sposób się pozbyć.

   Oprócz glejaka, kłody pod nogi rzuca im i sama Hanka, która ciągle ucieka; od uczucia, od umierania, od Piotra, od rzeczywistości. Niby to książka o miłości, jednak bardzo jej tam mało. Więcej jest tam żalu, rozpaczy i niezrozumienia. I nie ma się co bohaterce dziwić, bo kto miałby w sobie na tyle egoizmu, żeby związywać ze swoją śmiercią młodego faceta w sile wieku?

   Muszę z całą pewnością stwierdzić, że to jedna z lepszych polskich książek. Nie w tym miesiącu, roku czy dekadzie. To jedna z lepszych książek w ogóle. Porusza temat bardzo trudny, w którym łatwo jest zahaczyć o patetyczne tony, albo o żałosny rakowy humor. Autorka jednak zgrabnie balansuje na cienkiej granicy, która oddziela dobrą powieść od kiczu.

To nie tylko książka o tym, jak ludzie przyswajają sobie wiadomość, że własne komórki go zabijają. To również nie tylko opowieść o tym, jak ciężko jest patrzeć na osobę, która powoli gaśnie. To przede wszystkim historia o tym, jak może pokochać osobę, nad którą ciąży wyrok. Zwykle zakochując się, widzi się w marzeniach wspólną świetlaną przyszłość – wspólny dom, dzieci, starość spędzaną na tarasie przy szklaneczce porto lub kubku gorącej herbaty. Piotr zakochując się w Hance mógł widzieć tylko szpitalne sale, zastrzyki, kroplówki i powolne umieranie kobiety. A jednak mimo to zgodził się na te kilka miesięcy, tygodni, które jej pozostały.

   Być może zakończenie niezbyt mnie urzekło, ale reszta książki jest na tyle dobrze napisana, że wybaczę autorce to, że miała inne plany co do dalszego życia swoich bohaterów. W sumie to jej prawo, jej historia.

   Za możliwość zapoznania się z tą pozycją dziękuję serdecznie wydawnictwu