"Pierwsza przychodzi miłość" - Emily Giffin

   Josie i Meredith są siostrami, ale niezbyt za sobą przepadają. To, co kiedyś je łączyło – miłość i podziw dla starszego brata, odeszło razem z jego nagłą i niespodziewaną śmiercią. Dziewczęta z chęcią rozdzieliłyby się na dobre, ale szacunek do pogrążonej w wiecznym żalu matki nakazywała im utrzymywać ze sobą zdawkowe relacje.

   Piętnaście lat po śmierci Daniela ich życia różniły się diametralnie. Meredith wyszła za mąż za najlepszego przyjaciela swojego zmarłego brata, chcąc w ten sposób ukoić ból po jego stracie. Odkupiła od matki ich dawny dom, zatrudniła się w kancelarii i żyła z dnia na dzień, coraz bardziej nienawidząc swojego życia, które było monotonne i nudne. Nawet pojawienie się na świecie jej córeczki nie spowodowało, że Mer uznała, że jest szczęściarą i że brat nad nią czuwa i zsyła jej same dobre dni.

   Josie była starą panną, chociaż ani trochę jej to nie przeszkadzało. Uczyła pierwszaków w podstawówce, miała psa i współlokatora, z którym – jak twierdziła – łączyła ją jedynie silna przyjaźń. Jako, że Josie zbliżała się do magicznej granicy czterdziestego roku życia, postanowiła zostać matką. A z braku idealnego kandydata na ojca dziecka, postanowiła skorzystać z banku spermy. Gdy poinformowała o tym rodzinę – w tym także oczywiście Meredith – siostra uznała, że Josie jest egoistką, która narazi swoje dziecko z próbówki jedynie na cierpienie i ból istnienia, po czym spektakularnie wyszła, trzasnąwszy drzwiami.

   Najnowsza książka Emily Giffin, na którą wielu czekało z zapartym tchem, znacznie odstaje od pozostałych. Tam prym wiodła miłość pomiędzy kobietą a mężczyzną; i różna była to miłość, o czym mogliście się przekonać czytając moje poprzednie recenzje. W „Pierwsza przychodzi miłość” chodzi przede wszystkim o miłość pomiędzy rodzeństwem – i muszę z żalem stwierdzić, że nie znam takiej miłości, bo rodzeństwa nie mam.

Relacje pomiędzy braćmi i siostrami są różne; zawsze mówi się, że krew nie woda i że rodzeństwo powinno stać za sobą murem, jednak ja uważam, że w niektórych drastycznych przypadkach, dwoje ludzi o takim samym, choć inaczej zmieszanym DNA, powinno się rozejść, każde w swoją stronę, zamiast na siłę udawać, że im na sobie zależy.

Siostry nie były szczęśliwe przebywając ze sobą. Wspólne rozmowy nie dodawały im otuchy, żarty ich nie rozśmieszały, ale oburzały a każde spotkanie wywoływało w nich żal i smutek. Jak skończyła się ich historia? Czy zdecydowały się w końcu na wieczną rozłąkę? Czy doszły do porozumienia, wybaczając sobie przeszłość? Czy siostrzana miłość jest tak silna, że pokona wszystkie przeciwności? I czy można kochać kogoś, kogo już nie ma?

   Obok ich siostrzanych problemów są także te, które bardziej prywatne. Meredith chce rozstać się z mężem, ale gdy wyjeżdża na kilka dni do Nowego Yorku, żeby przemyśleć czego chce od życia, zaczyna nagle tęsknić za swoim nudną i monotonną codziennością. Muszę przyznać, że Mer jest szalenie irytującą postacią, bo ciągle na wszystko narzeka, wszystko jej przeszkadza i wszystkim wszystkiego zazdrości. Nie chce mieć drugiego dziecka, ale zazdrości siostrze tego, że zostanie w niedługim czasie matką. Boi się radykalnych kroków, ale nie rozumie dlaczego jej przyjaciółka mogła mieć kiedyś romans a ona nie. Właśnie – pamiętacie książkę „Sto dni po ślubie” i tą irytującą istotę, która ledwo trzy miesiące po ślubie stwierdziła, że chce wrócić do swojego byłego? Cóż, to właśnie ona jest najlepszą przyjaciółką Mer. Chyba dlatego ta postać jest równie denerwująca jak jej poprzedniczka...

    Za to Josie jest cudowną istotą; wiecznie radosna, pozytywnie zastawiona do życia, z którego czerpała pełnymi garściami. Nie rozumiała swojej siostry i po jakimś czasie przestała nawet o to zabiegać; razem z bratem pochowała nadzieję na zgodną i kochająca się rodzinę.

   Gdy zdecydowała się na dziecko, los postawił na jej drodze mężczyznę, który zgodził się dać jej dziecko i nie żądać niczego w zamian - byleby tylko ją uszczęśliwić i sprawić, że na jej twarzy wykwitnie uśmiech. Jednak w momencie, gdy Josie zgadza się przyjąć jego propozycję, kolejny mężczyzna proponuje jej to samo. Mężczyzna o wiele bliższy i o wiele milszy sercu.... kogo wybierze Josie? I czy w końcu zostanie mamą?

   Podsumowując tą książkę, zacytuję słowa samej autorki. Bo one najgłębiej oddają sens całej jej twórczości:

„Ale jest jedna stała rzecz, na którą zawsze można liczyć: miłość. To one jest najważniejsza i zostaje z nami na zawsze.”  

A tutaj mam dla Was darmowy fragment książki - KLIK