"Amelia i Kuba. Stuoki potwór" - pragnę mieć koc z merynosów!

   Wiecie kim są merynosy? Cóż, ja przez większość mojego dorosłego życia nie miałam pojęcia, że takie zwierzęta w ogóle istnieją i że można robić z nich koce. Pewnie jest to wina tego, że do moich drzwi nigdy nie pukali domokrążcy, którzy chcieliby mi takowy koc z merynosów sprzedać za jedyne sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych i dziewięćdziesiąt dziewięć złotych.

   Taki domokrążca jest jednak bohaterem najnowszej książki Rafała Kosika: „Amelia i Kuba. Stuoki Potwór.” Jest to książka przeznaczona dla młodszego czytelnika, ale przyniosła mi tyle radości podczas czytania, że spokojnie mogłabym się wrócić do podstawówki, żeby móc przeżywać takie przygody jak te opisane w książce.

   Świat dzieci i świat dorosłych jest zgoła inny; dzieci mają inne problemy, które przez ich rodziców są zazwyczaj bagatelizowane i umniejszane. Bo po co przejmować się tym, że ma się alergie i nie można mieć w domu żadnego zwierzątka? Albo po co przeżywać to, że na klasowym forum ktoś wyznał komuś miłość i potem cała klasa się z tego śmiała? Dorośli zapominają, że kilkadziesiąt lat temu mieli takie sami kłopoty, które spędzały im sen z powiek i które sprawiały, że codzienność psuła radość z bycia dzieckiem.

   Amelia i Kuba mają dwa zasadnicze problemy, które są katalizatorami ich ciągłych wybuchów złości i niechęci – młodsze rodzeństwo. O ile młodszy brat Amelii, Albert jest małym geniuszem i przypomina Sheldona z „Teorii wielkiego podrywu”, o tyle młodsza siostrzyczka Kuby, Mi, jest urocza, rozgadana i niezwykle roztrzepana. I to właśnie ona zapoczątkowała wszystko to, co wydarzyło się w „Stuokim potworze.”

Stado merynosów. Kochane!

   Pewnego dnia, by zrobić bratu złośliwy żart, Mi napisała na jego klasowym forum, że kocha on Amelię. Żart niezbyt kardynalny, biorąc pod uwagę, że oboje mieli po 11 lat i się przyjaźnili, więc docinki kolegów i koleżanek z klasy nie powinny zbytnio ich zaboleć. Jednak zabolały Amelię, szczególnie dlatego, że jedną z osób kpiących z tego „romantycznego wyznania” była Klementyna, jej najlepsza przyjaciółka. Nie wiele myśląc, Amelka postanowiła się zemścić i wrzuciła na popularną Twarzoksiążkę ośmieszające Klementynę zdjęcie. Gdy złość już jej przeszła i dziewczynka próbowała je skasować, okazało się, że ilość kopii fotki jest tak ogromna, że nie było jak nad tym zapanować. Cała szkoła zaczęła wyśmiewać się z Klementyny i wstawiać jej zdjęcie na swoich profilach.

   W dodatku i w świecie dorosłych zaczęło się robić nieciekawie, bo na całym osiedlu – trzeba zaznaczyć, dość ekskluzywnym, na którym mieszkała też Celebrytka przez naprawdę duże C – zainstalowano monitoring, aby mieszkańcy mogli poczuć się bezpieczni. Aby nie zatrudniać nowego ochroniarza postanowiono, że monitoring będzie „obywatelski” a to oznaczało, że każdy mógł we własnym domu obserwować to, co działo się w okolicy. Niestety, zamiast zwiększyć bezpieczeństwo, monitoring przyniósł same straty – dorośli zamiast pracować zaczęli ślęczeć przez monitorem laptopa bądź telewizora i podglądali swoich sąsiadów.

   W tej niepozornej książce dla młodych czytelników autor – swoją drogą pan Rafał wydaje się być bardzo zabawnym człowiekiem! - poruszył dwa ważne tematy związane nieodłącznie z dzisiejszym światem. Po pierwsze – internet i jego zgubny charakter oraz uzależnienie od podglądania innych. Przyznajmy szczerze, chcemy wiedzieć co się dzieje w życiu innych ludzi, kręci nas pozyskiwanie coraz to nowych informacji. Czasami jednak zatracamy w tym naszą codzienność i zaczynamy żyć jedynie życiem podglądanych osób.

   A i autor porusza jeszcze jeden ważny temat – koce z merynosów. Dlaczego, ah dlaczego nie każdy może sobie taki noc zakupić? Teraz pragnę mieć rajstopy w paski (inspiracja filmem „Zanim się pojawiłeś”) i koc z merynosów. Tyle mi do szczęścia potrzeba.

   Zacytować wam jeszcze muszę małego Alberta, żebyście uwierzyli, że on faktycznie jest podobny do Sheldona:

„- Musisz wszystko mówić w taki skomplikowany sposób? - skrzywiła się Klementyna.

- Gdybym to jeszcze bardziej uprościł, toby zostały same przecinki i kropki.”  

Za książkę serdecznie dziękuję: