"Dzień Niepodległości: Odrodzenie." - Czy warto wybrać się do kina?

   W sobotę wybrałam się z moim najwspanialszym do kina na film, którego nie mogłam nie obejrzeć. Po raz pierwszy „Dzień niepodległości” oglądałam w okolicach czwartej klasy podstawówki a później co roku odświeżałam sobie ten seans, wgapiając się jak zaczarowała w ekran małego telewizora, gdzie dzielni amerykanie walczyli ze złymi kosmitami. „Dzień niepodległości” jest więc jednym z ważniejszych filmów w moim życiu a przemowę prezydenta o wolności i o niepodległości umiałam kiedyś na pamięć. Wprawdzie nigdy nie byłam wielką fanką Willa Smitha, ale potrafiłam docenić jego aktorski kunszt w tej produkcji i sądzę, że nawet gdyby zagrał tam wtedy znienawidzony przeze mnie Leonardo Di Caprio, to stwierdziłabym, że nie jest takim złym aktorem i że film mimo wszystko był kasowy.

   Nic więc dziwnego, że drugiej części filmu wyczekiwałam niczym chomik biegania po swoim ulubionym kółku i na kinowym fotelu zasiadłam z wielkim entuzjazmem. I to był chyba błąd, bo lepiej jest nie nastawiać się w ogóle, niż później srogo się rozczarować.

   Dwadzieścia lat po wojnie z przybyszami z kosmosu, ziemia ma się nad wyraz dobrze. Nie ma wojen, wszyscy ze sobą współpracują, potwierdzając tym samym starą jak świat zasadę, iż nic nie jednoczy tak, jak wspólny wróg. Dzięki technologii obcych, ludzie pokonali problem grawitacji, rozwinęli urbanistykę miast i powielili ich broń, na wypadek powtórnych odwiedzin nieprzyjaciół. Nieliczni kosmici, którzy przeżyli nasz kontratak w 1996 roku zostali uwięzieni w specjalnych więzieniach w Strefie 51 i tam zapali w dziwny rodzaj hibernacji, ignorując zapędy naukowców, aby trochę na nich poeksperymentować.

   Równo dwadzieścia lat po skopaniu kosmicznych tyłków, na tle księżycowego nieba pokazuje się niewielki statek kosmiczny, który w try miga likwidujemy, co natychmiast jest pokazane w wiadomościach. Cóż, oprócz technologii, która wyraźnie ruszyła naprzód, widocznie i informowanie obywateli się poprawiło a szybkość mass mediów przerosła nawet dzisiejsze realne czasy.

   Wspaniały kapitan Hiller (Will Smith) w tej części filmu nie występuje, pojawia się za to jego dorosły już syn. O ile ojciec przypominał pikantną tortillę o tyle jego młodsza wersja to ciepłe kluchy z białym serem; Jessie T. Usher, który wcielił się w rolę młodego Hillera był osobą tak nijaką, że trudno uwierzyć, że nie znalazł się on przypadkowo na planie filmowym. Jednak nie był on najgorszym aktorem występującym w tym filmie – tytuł ten należy do aktorki odgrywającej rolę Catherine Marceaux, która miała wadę wymowy i syczała mi na ekranie przez dwie godziny, grając w dodatku równie dobrze jak Borys Szyc w „Kac Wawie”. W ogóle młoda gwardia tego filmu nie zachwyca z jednym tylko wyjątkiem – Liam Hemsworth zagrał naprawdę dobrze i jako jedyny tchnął odrobinę życia w swoją postać, mimo że teksty napisane przez scenarzystów nie były zbyt wysokich lotów. 

   Jednak stara gwardia spisała się na medal i uratowali ten film mimo iż było to łatwe zadanie. Levinsonowie – zarówno ojciec jak i syn, po raz kolejny zachwycili i urzekali swoją niezbyt normalną relacją. Na ekranie pojawił się także były prezydent, chociaż nieco zarośnięty i szalony a także długo- i siwowłosy naukowiec, który w poprzedniej części „połączył się” z kosmitą. Tym razem jego szaleństwo było jeszcze większe a błysk tlący się w jego oczach spokojnie kwalifikował go do wycieczki do szpitala psychiatrycznego.

   Wracając do akcji, o której ciężko mi jest pisać, bo nie chcę zaspojlerować wam treści: po kolejnym sukcesie, jakim było zestrzelenie małego obcego statku, na horyzoncie pojawia się wielki statek kosmiczny o średnicy pięciu tysięcy kilometrów i kto by się przejmował, że nikt wcześniej nie zauważył tego kolosa sunącego przez galaktykę? Przecież ludzie mieli wtedy ważniejsze sprawy na głowie. Na przykład oglądanie powtórki „Rolnika.” Co dziwne i niepokojące, jego nie da się zestrzelić równie łatwo i ludzkość ginie równie majestatycznie jak dwadzieścia lat wcześniej. Ocalała garstka ma coraz mniej czasu na ocalenie ziemi i pokonanie królowej kosmitów, chociaż jak na złość filmowe „ostatnie trzy minuty” ciągnęły się przez dziesięć minut akcji filmu. Ale przecież to lekkie niedopatrzenie.

   Oh, muszę, bo nie zdzierżę – jeśli nie chcecie znać niewielkiego spojlera to opuście poniższy akapit – bo muszę się wygadać, dla spokoju mojej duszy.

SPOJLER

   W tym pierwszym zestrzelonym statku znajdowała się biała kulka, która wyglądem przypominała Pokeballa. Wiecie, z tej bajki, gdzie łapało się dziwne stworzonka nazywane Pokemonami. I ta kulka była żywą wirtualną? osobą, której jako jedynej bali się kosmici, gdyż wiedziała ona jak ich pokonać – i tutaj pojawia się mój życiowy dylemat, bo kulka wiedziała, jak można z nimi wygrać, ale jej planeta została i tak doszczętnie zniszczona. Po czym kulka oznajmia głosem pani z automatycznej sekretarki, że ludzie są dość prymitywną formą życia nosz kulko! My ich już raz pokonaliśmy a Ty, mimo swojej wysokiej inteligencji, nie dałaś rady! Więc się odkulkuj.

KONIEC SPOJLERA

   Oprócz starej gwardii i świetnej gry Liama, na pochwałę zasługują także efekty specjalne, które faktycznie są dobre. Nie spodobały mi się jedynie niebieskie i zielone błyski wydobywające się z walczących ze sobą odrzutowców, bo za bardzo trąciło mi to „Gwiezdnymi wojnami”, ale mogę ten fakt przeboleć.

   Podsumowując – z pewnością nie jest to równie dobry film jak część pierwsza z 1996 roku. Zamysł może i byłby dobry, ale ta nieszczęsna kulka sprawiła, że zwątpiłam w dobre sequele... Może czasami po prostu trzeba dać klasykom być klasykami i nie odgrzewać ich na siłę, jakby były niedzielnymi kotletami jedzonymi w poniedziałkowe popołudnie. To się niestety nie sprawdza. A szkoda. Niemniej miło było zobaczyć znowu znajomych kosmitów i zobaczyć co dzieje się z bohaterami pierwszej części. Bo po tylu latach powtórnego oglądania filmu, są dla mnie trochę jak rodzina. 

  Czy warto wybrać się do kina? Cóż, na pewno z czasem kupię sobie ten film na DVD, mimo, że idealny nie jest, więc byłabym ignorantką mówiąc, że nie warto. Warto przede wszystkim dlatego, że to kontynuacja świetnego filmu, który wniósł wiele do światowego kina a szczególnie do filmów sci-fi. Obsada filmowa jest niczego sobie i można do woli napatrzeć się na syna australijskiej ziemi, Liama, który jest naprawdę dobrym aktorem i podejrzewam, że dla naszych wnuków będzie tym, kim dla nas jest Jack Nicholson. 

   Obejrzeć warto, ale nie warto się nastawiać. Co by się nie rozczarować. Ale mój najwspanialszy twierdzi, że jestem zbyt krytyczna wobec tego filmu, więc wiecie - podzielcie moje rozczarowanie przez pół.