Emily Giffin #4 - "Sto dni po ślubie"

   Stało się! Czwarta z kolei książka Emily Giffin przyniosła nieoczekiwany zwrot akcji, ponieważ... cóż, nie zachwyciła mnie. W porównaniu do poprzednich tytułów, które miały w sobie „to coś” i spotkały się z moim entuzjazmem i zadowoleniem, ta sprawiła, że poczułam się tak, jakby autorka osiadła na laurach i napisała „byle co, byle się sprzedało.”

   Równe sto dni po ślubie Ellen spotyka przypadkowo Leo – swoją wielką, jedną, prawdziwą miłość. Mężczyznę, z którym spędziła swoje najlepsze lata, który nauczył ją kochać, rozumieć i wybaczać. Mężczyznę, który rozstał się z nią bez żalu i zbędnych formalności, pozostawiając jej rozdarte serce na pastwę losu.

   Prawdopodobnie większość kobiet na miejscu Ellen zaszczyciłaby takiego byłego lekkim skinieniem głowy, albo po prostu zignorowałaby go, nie przywiązując do tego spotkania jakiejkolwiek wagi. Jednak nasza bohaterka nie dość, że prawie dostała zawału z radości na jego widok, to w dodatku natychmiast odebrała telefon, gdy ten do niej zadzwonił. I tak to się zaczęło...

„Ale może właśnie do tego wszystko się sprowadza. Do miłości, która nie jest dalą namiętności, lecz decyzją, by poświęcić się czemuś, komuś, niezależnie od tego, jakie przeszkody stoją nam na drodze. I może podejmowanie tej decyzji wciąż, dzień po dni, rok po roku, mówi więcej o miłości, niż gdyby w ogólne nie trzeba było stawać przed takim wyborem.”

   Ellen była żoną Andy'ego przez sto dni i była szczęśliwa. Jego rodzina traktowała ją jak córkę, ba! jego siostra dzieliła z nią pokój w collegu i były najlepszymi przyjaciółkami, więc małżeństwo scaliło tylko ich znajomość. Miała dobrą pracę, pieniądze i mężczyznę, który nigdy by jej nie skrzywdził. Jednak po trzech miesiącach od wspaniałej ceremonii, Ellen zaczęła mieć wątpliwości, czy faktycznie wyszła za mąż za przeznaczonego jej mężczyznę. Bo przecież to Leo jako pierwszy trafił do jej serca...

   Moralne wątpliwości Ellen połączone z ukrywanymi przed mężem rozmowami z byłym kochankiem były dość żałosne. Kobieta starała się przekonać samą siebie, że jest szczęśliwa, nie chce odnawiać kontaktów z dawnym kochankiem i wcale nie ukrywa ich rozmów przed mężem, tylko nie ma okazji go o tym poinformować (przez kilka miesięcy.)

   Z bólem serca przyznaję, że Ellen jest tak irytująca, że w tym względzie przebija nie tylko osławioną Bellę Swan, ale i Anastasię z „Grey'a”. Nie zachowuje się jak na nowo zakochana kobieta, co sprawiłoby że wybaczyłabym jej to irracjonalne zachowanie; zachowuje się jak osoba, która jest wielce pokrzywdzona przez los, bo nie może mieć wszystkiego czego chce a więc życia z dwoma mężczyznami naraz. Z jednej strony byłby tajemniczy i „intensywny” Leo a z drugiej spokojny i stabilny Andy, na którym zawsze może się oprzeć.

„Nasze zerwanie było w moim życiu czymś w rodzaju katalizatora, trampoliną do nowych, lepszych wydarzeń. Dzięki rozstaniu z nim stałam się pełniejszą i dojrzalszą kobietą. Innymi słowy, byłam gotowa na nowy związek i lepszego mężczyznę.”

   Mimo, że bohaterka jest na tyle irytującą osobą, że w prawdziwym życiu darłabym z nią zapewne koty, książka ma pewne plusy. Przede wszystkim postać Margot – siostry Andy'ego i przyjaciółki Ellen. Margot jest typową kobietą z południa; wyrafinowaną, egzaltowaną, ale niezwykle sympatyczną i lojalną. Jej prostolinijność sprawiły, że poczułam do niej tak dużą sympatię, że aż sama się sobie dziwię. Bo zwykle nie przepadam za wyrafinowanymi osobami.

Drugim plusem są cytaty; w tym przypadku Giffin jak zwykle nie zawiodła i w moim prywatnym rankingu może konkurować nawet z Jodi Picoult. Zawsze potrafi trafić w mój czuły punkt i mam ochotę zapisywać jej cytaty na ścianach, co by inni mogli przyznać mi rację. Bo czyż nie prawdą jest to, że:

„Miłość to suma wyborów, siła zaangażowania, więzi, które trzymają nas razem.”

   Kto temu zaprzecza niech pierwszy podniesie rękę. Bo, kurczę blade i przypieczone, ja się z tym jak najbardziej zgadzam.

   Nie zgadzam się jednak z rozważaniami Ellen, która nagle się obudziła i stwierdziła, że nie jest pewna swojego męża. Jeśli kobieta decyduje się na ślub to powinna być przekonana w stu procentach, że mężczyzna stojący obok przy ołtarzu jest tą właściwą osobą. Jedyną, której nie można wymienić z powodu stabilności czy braku silnych wrażeń w związku. Tak jak chciała to zrobić Ellen.

   PS - Kolejna recenzja ukaże się nie jutro, ale w poniedziałek. Tak żeby dać Wam chwilę oddechu od mojego paplania.