Emily Giffin #3 - "Dziecioodporna"

   Mówi się, że dziecko jest największym skarbem. Dopełnieniem miłości, kimś, kto scala dwoje ludzi na zawsze i kto nadaje sens całemu życiu. Nic więc dziwnego, że większość młodych ludzi pewien czas po ślubie (albo i bez, gdyż mamy XXI wiek i jesteśmy wyzwoleni) decyduje się powołać na świat nowe życie. Jednak zdarzają się wyjątki. I o takich wyjątkach w swojej kolejnej książce napisała Emily Giffin.

   Clauda i Ben mają po trzydzieści kilka lat. Są małżeństwem, dobrze zarabiają, mieszkają w centrum Nowego Jorku, podróżują, jadają w drogich restauracjach i są tak szczęśliwi jak tylko mogą. Już na pierwszej randce ustalili, że obojgu marzy się życie bez dzieci, które są wprawdzie słodkie i kochane, ale jedynie w niewielkich ilościach.

   Żyło im się dobrze, do momentu, gdy para ich najlepszych przyjaciół oznajmiła, że spodziewają się potomka. Claudia była zdziwiona i zawiedziona, że chcą się uwiązać w domu, za to Ben był tak zachwycony, jakby było to jego własne dziecko. Zdjęcie z USG powiesił na własnej lodówce, oglądał małe, niebieskie śpioszki i zaczął namawiać Claudię na ten sam krok. Ta jednak była nieprzejednana i definitywnie odmówiła zostania matką. Ban obiecywał, że pójdzie na ojcowski urlop, że w jej życiu nic się nie zmieni, jednak kobieta nie chciała zmienić raz podjętej decyzji.

„Czasami po prostu potrzebuje się kogoś, kto będzie się cieszył – lub smucił – razem z tobą.”

   Rozwiedli się. Rozstali się w zgodzie, ale czuli do siebie żal. Ben dlatego, że uważał, że miłość jego życia postępuje zbyt egoistycznie. Claudia, czuła się rozczarowana, bo przecież umówili się, że będą żyć tylko we dwoje. Oboje byli nieszczęśliwi i mimo że nadal się kochali – wstydzili się przyznać tej drugiej osobie do swoich uczuć.

   Z pewnością „Dziecioodporna” porusza trudny i kontrowersyjny temat. Posiadanie dziecka uważa się za coś naturalnego a małżeństwa, które w ciągu trzech lat od ślubu nie kupuję wózka dla swojego maluszka, uważane są za bezpłodne. Społeczeństwo nie potrafi zaakceptować faktu, że niektóre kobiety po prostu nie czują instynktu macierzyńskiego i nie chcą sprawdzać, czy poczują go po dziewięciu miesiącach ciąży. To ich wybór i ich partnerów. Ale co się dzieje, gdy nagle jedna ze stron pragnie zostać rodzicem? 

„Najważniejszą decyzją, jaką podejmuje w życiu kobieta, nie jest to, za kogo wyjść za mąż, lecz to, kto powinien zostać ojcem jej dzieci.”

   Nie umiem jednoznacznie określić czy Claudia postąpiła dobrze czy źle; sama chcę mieć kiedyś dzieci i nie wyobrażam sobie małżeństwa bez tego tupotu małych stópek na schodach. Jednak bohaterka tej książki od początku postawiła sytuację jasno – wprost powiedziała, że nie chce mieć dzieci i że nigdy się to nie zmieni. To Ben nagle zmienił zdanie, to on złamał obietnicę, która była jedną z podwalin ich związku. Tak, był miłością jej życia i była gotowa oddać za niego życie. Jednak nie była gotowa powołać dla niego nowego życia.

Czy można ją oceniać? Ja chyba tego nie potrafię; oboje popełnili błędy i nie dali sobie czasu aby dojść do porozumienia. Stwierdzili, że skoro nie mogą się dogadać, to trzeba się rozstać. A powinni próbować. Dać sobie czas i szansę.

   Po raz kolejny Emily Giffin pokazała, że potrafi poruszać emocjami czytelnika; jej bohaterowie nie są przerysowani, nie są biało-czarni, ale mienią się wszystkimi znanymi kolorami. Są normalni, codzienni, lecz mimo to ich historie wydają się wyjątkowe i ważne.

   Chyba uzależniłam się od jej książek. I chyba mi się to podoba.