Emily Giffin #2 - "Coś niebieskiego"

   Jeśli czytaliście wczorajszą recenzję to doskonale wiecie kim jest Darcy. Byłą narzeczoną Dexa, byłą przyjaciółką Rachel, egoistką wpatrzoną tylko i wyłącznie w siebie samą. Przynajmniej z pozoru. Bo Emily Giffin postanowiła dać jej szansę obronić się w książce, która opowiada o tym, co działo się po wydarzeniach opisanych w „Coś pożyczonego.”

   „Coś niebieskiego” zaczyna się tak, jak Darcy lubi najbardziej; kobieta jest w centrum zainteresowania, jako porzucona przyszła panna młoda. Przyjaciele i rodzinna stają za nią murem, oskarżając niewierną przyjaciółkę i zbałamuconego byłego o zdradę jakiej świat jeszcze nie widział. Cóż, Darcy snując swoją wersję wydarzeń pominęła kilka ważnych kwestii, jak na przykład to, że miała romans z przyjacielem Dexa, Marcusem. I że zaszła z nim w ciążę, ciągle mierząc suknie na zbliżające się wesele. Ale po co informować wszystkich od razu o tym fakcie? Lepiej poczekać miesiąc, dwa i znowu być w centrum zainteresowania a później urodzić zadziwiająco ciężkiego i dużego wcześniaka i wieść spokojne życie z nowym partnerem. Taki przynajmniej był plan Darcy. Niestety, Marcus nie do końca chciał z nią współpracować.

„Czyż nie mówi się, że szczęście to najlepsza zemsta?”

   Kiedy niedoszły ojciec odszedł, obiecując ich trzymiesięcznemu płodowi pomoc wyłącznie finansową a jej własna matka stwierdziła, że Darcy okryła ich wszystkich hańbą, niczym siedemnastoletnia amiszka w ciąży, ta postanowiła unieść się dumą oraz honorem i wyjechać do Anglii, gdzie mieszkał jej przyjaciel z dzieciństwa. Cóż, był to także przyjaciel Rachel, ale Darcy była przekonana, że Ethan w całym sporze weźmie jej stronę, ponieważ to ona zostanie samotną matką, bez przyjaciół i obrączki na palcu.

„Moim zdaniem, miarą sukcesu podwójnej randki jest to, jak dobrze rozumieją się uczestniczące w niej kobiety.”

   Muszę przyznać, że przez pierwszą część książki Darcy okropnie mnie irytowała. Była wredną, okropną, zapatrzoną w siebie kobieciną, która nastawiona była tylko i wyłącznie na znalezieniu bogatego i przystojnego męża. Jednak w połowie książki, gdzieś w drugim miesiącu pobytu u Ethana, coś w niej pękło. Zapewne związek to miało z tym, iż Ethan wygarnął jej mniej więcej to, co sama jej zarzucałam. I dodał jeszcze, że będzie okropną matką, bo nawet nie chodzi do lekarza, żeby sprawdzić czy z dzieckiem wszystko w porządku a wszystkie swoje oszczędności wydaje na nowe szpilki od Prady, zamiast wydać je na coś tak przyziemnego jak kołyska czy śpioszki dla niemowlęcia, które za kilka miesięcy pojawi się na świecie.

   Muszę przyznać Darcy, że po tych słowach zmieniła się. Jasne, ciągle oceniała ludzi do wyglądzie, ale dawała im szansę i nie skreślała każdego na starcie. Ale … polubiłam ją. I tak się zastanawiam jak dobrą trzeba być pisarką, żeby tak zapętlić czytelnika, by postać przez siebie znienawidzoną zaczął lubić i to do tego stopnia, że zdrada Rachel z poprzedniej części zaczęła i mnie uwierać. Z największego wroga Darcy stałam się jej sojuszniczką. A to samo za siebie mówi jak dobrze pisze Emily Giffin i jak sprawnie żongluje słowami, wydarzeniami i argumentami. Gdyby nie to, że chciałabym przeczytać jak najwięcej jej książek, zażyczyłabym sobie, żeby została adwokatem, bo ma taki dar przekonywania, że z pewnością cała ława przysięgłych byłaby tylko i wyłącznie do jej dyspozycji.

    Beczałam przy tej książce bardziej niż metaforyczny bóbr. Co może być równoznaczne z moją rekomendacją dla tej książki. Zdecydowanie polecam.

    A na koniec najbardziej życiowy cytat na jaki się ostatnio natknęłam:

"Nic nie jest w stanie utwierdzić cię w przekonaniu, że postępujesz właściwie, równie skutecznie jak własna matka, która mówi, że podejmujesz złą decyzję."