Emily Giffin #1 - "Coś pożyczonego"

      Moi mili, rozpoczynamy tygodniowy cykl. Codziennie, równo o godzinie 11, na moim blogu pojawiać się będzie recenzja książki Emily Giffin. Jako że książek napisała do tej pory osiem, łatwo jest wywnioskować, że czeka nas osiem wspólnie spędzonych dni. Mam nadzieję, że dacie szanse tej obyczajowej serii, która - z małym wyjątkiem (ale nie zdradzę wam jeszcze która część mnie rozczarowała) podbiła moje serce. Dajcie szansę i mi i autorce Was zauroczyć!

    Rachel i Darcy były przyjaciółkami od zawsze; razem dorastały, przeżywały swoje pierwsze miłości, sukcesy i porażki. Były nierozłączne aż do czasów collegu, jednak nawet wtedy rozmawiały ze sobą godzinami przez telefon i spotykały się ilekroć tylko mogły. Tam, gdzie była Darcy, była też i Rachel. Ta cichsza, mniej atrakcyjna, mniej zabawna, mniej asertywna. Rachel, która skończyła studia prawnicze i pracowała w zapyziałej kancelarii w Nowym Jorku, męcząc się każdego dnia z tomami akt, które ją tylko irytowały i z szefem który poniewierał nią gorzej niż wiatr zapomnianą reklamówką podczas wichury.

    Darcy, która ukończyła szkołę ze średnią ledwo powyżej 2,1, dzięki swojej aparycji i miłemu uśmiechowi dostała pracę w agencji PR i zarabiała na tyle dużo, by nie martwić się stanem swojego konta w momencie, gdy kupowała nową parę szpilek od Manolo Blahnika.

   Rachel była samotna, Darcy zaręczona. Co więcej, jej przyszłym mężem był niegdysiejszy przyjaciel Rachel ze studiów, którego ta nierozważnie przedstawiła swojej przyjaciółce, mimo że sama coś do niego czuła. Ale cóż, Rachel zawsze ustępowała Darcy i dawała jej wszystko to, czego tamta zapragnęła. Nie można było powiedzieć, że ich znajomość miała zdrowy charakter; bardziej przypominało to relacje panujące pomiędzy psem a kleszczem; Darcy była zadowolona, bo miała na kim żerować i z kim się porównywać (bo to ona była tą szczuplejszą, miała bardziej połyskliwe włosy, lepiej się bawiła i miała więcej przyjaciół), Rachela zaś miała na swoim grzbiecie towarzysza, który zawsze był obok. Nawet jeśli był wredny i niemiły.

   Prawdopodobnie przyjaźń ta trwałaby do końca ich dni, gdyby nie pewien incydent który miał miejsce podczas trzydziestych urodzin Rachel; jej przyjaciółka dość szybko przekroczyła swój alkoholowy limit i po szybkim tańcu na barze została odprowadzona do domu przez opiekuńczego narzeczonego, który jednak wrócił po chwili, gdy okazało się, że jego luba zostawiła w knajpie torebkę. Zachęcony ogólnymi okrzykami został na dłużej, co w rezultacie skończyło się tym, że wylądował z Rachel w łóżku. I tylko jedno z nich tego żałowało. Zgadniecie które z nich? 

   Wyrzuty sumienia nie dawały Rachel spać, jednak Dex, narzeczony i kochanek w jednej osobie, stwierdził, że nie żałuje tego co się stało i – co więcej – miał ochotę nadal to kontynuować. Biedna Rach nie wiedziała czy jest dla niego ostatnim szaleństwem przed nadchodzącym ślubem czy może Dex czuje do niej coś więcej. Poza tym, mimo że usprawiedliwiała się uczuciami do przyszłego męża przyjaciółki, nie mogła poradzić sobie z poczuciem winy wobec niej.

   Znacie to uczucie, kiedy robicie coś, czego robić wam nie wolno, ale sprawia wam to wielką frajdę? Małe dzieci często robią coś, co jest zabronione przez rodziców i pod nosem mówią sobie „nie, nie, nie, nie wolno.” Cóż, podobnie było z Rachel; wiedziała, że nie może tego robić, ale bycie zakochaną i bycie w końcu kimś więcej niż cieniem Darcy spowodowało, że nie zamierzała z tego rezygnować. Szczególnie, że Dex wyznał jej miłość... problemem było tylko to, że nie potrafił odwołać ślubu, żeby nie zdradzić swojej ówczesnej narzeczonej.

   „Coś pożyczonego” nie ma dobrych i złych bohaterów; ciężko jest stwierdzić, kto w tej układance zawinił najbardziej. Rachel - niewierna przyjaciółka, Dex, który był z obiema kobietami naraz, czy Darcy, która traktowała ich oboje jak swoje podnóżki? W tej książce wszystko działało na zasadzie domku z kart – gdyby oskarżyć jedną z tych osób i zrzucić na nią całą winę, automatycznie spadłaby ona i na pozostałych. I wiem, tak się nie robi – nie zdradza się, to niemoralne, to złe, za to się idzie prosto do samego Lucyfera. Ale sami musicie przyznać, że zdrady zawsze były, są i będą. Są na tyle liczne, że powstał nawet program o tym tytule a to już coś znaczy, prawda? Emily Giffin pokazuje w swojej książce, że nikt tak naprawdę w tych trójkątach, czworokątach i wielokątach związkowych nie jest bez winy. Może być to wina mniejsza lub większa, ale ona zawsze w jakimś stopniu jest. A ludzie są tylko ludźmi i popełniają błędy. Chociaż... czy związek Rachel i Dexa można nazwać błędem? Czy miłość podlega jakimkolwiek regułom?
   To już musicie ocenić sami.

   I pamiętajcie - jutro recenzja kolejnej książki autorki!