"Nie oddam szczęścia walkowerem" czyli pierwszy taki polski duet!

   Jak głosi stara ludowa mądrość – dorosłe życie wcale łatwe nie jest. W niczym nie przypomina komedii romantycznej, którą z zapartym tchem oglądamy w kinie, chłonąć każde słowo i każdy gest bohaterów.

   Prawdziwe życie przypomina raczej dramat obyczajowy, w którym jest wprawdzie miejsce na zabawne i wzruszające momenty, jednakże należy liczyć się z tym, że nie wszystko będzie miało dobre zakończenie. Potwierdzeniem moich słów jest z pewnością książka Agnieszki Jeż i Pauliny Płatkowskiej, które napisały historię o niczym innym, jak o życiu.

   Magda i Jagoda w czasach szkolnych były najlepszymi przyjaciółkami; dzieliły się ze sobą wszystkimi smutkami, radościami, razem przeżywały pierwsze miłości i leczyły swoje złamane serca. Później, jak to często bywa, każda poszła w swoją stronę, zakładając rodzinę, rodząc dzieci i podejmując nudną pracę, która nie przynosiła im nic poza zgryzotą i lichą pensją wypłacaną co trzydzieści dni. Z czasem ich stabilne i poukładane życie przestało się im podobać i o ile jedna z nich rozstała się ze swoim mężem kulturalnie przez obliczem sądu, o tyle druga tkwiła w nieszczęśliwym układzie, bojąc się podjąć jakąkolwiek decyzję dotyczącą ich przyszłości.

„Ludzka psychika ma to do siebie, że nawet najpodlejsza teraźniejszość wydaje się jej lepsza od nieznanej przyszłości.”

   Pewnego dnia obie panie spotykają się przy przymierzalni jednego z wielu szmateksów. I ich przyjaźń odżywa na nowo, mimo że w dość nietypowej formie. Kobiety bowiem nie spotykają się na przysłowiowej kawie, aby wspomóc się radą, ale korespondują za pomocą e-maili.

   Magda, rozwódka, poznała Wiktora, który był spełnieniem jej marzeń. Niestety, był też spełnieniem marzeń innej kobiety, która była jego żoną. Magdzie, która pracowała w katolickim piśmie i powinna być wzorową i prawą duszą, nie za bardzo to jednak przeszkadzało i zamiast odejść w swoją stronę i poszukać kogoś bez obrączki na palcu, jeszcze bardziej wchodziła w relację z czyimś mężem. Wmawiając sobie przy tym to, co wmawia sobie każda kobieta wiążąca się z żonatym mężczyzną – że nie jest on szczęśliwy w małżeństwie i dopiero związek z nią daje mu szczęście.

   Jagoda, w przeciwieństwie do przyjaciółki nadal jest mężatką i godzi się nawet na propozycję męża i razem z nim wędruje na terapię, która ma uratować jej związek, ale w głębi duszy nadal myśli o Jerzym, który powoli, nienachalnie aczkolwiek nieprzerwanie, wkrada się do jej serca. Co zdecydowanie jest nie w porządku wobec jej męża, który stara się naprawić to, co między nimi zaczęło szwankować.

   Obie kobiety znajdują się w trudnej sytuacji, bowiem żadna z nich nie może po prostu być z człowiekiem, z którym chce być. Jednak – jakby nie było – obie są w tych sytuacjach na swoje życzenie. Jagoda mogłaby się zdecydować na jednego mężczyznę zamiast wodzić dwóch za nos a Magda – cóż, w takiej sytuacji najlepszym wyjściem jest chyba usunąć się prawowitej żonie z drogi i zakończyć ten niezdrowy trójkąt.

   Jakby jednak nie było, obie panie mają spore problemy i omawiają je przez internet, przez co cała struktura książki jest dość interesująca, bo czytelnik może poczuć się jak adresat maili, pisanych przez obie kobiety.

   „Pozwól, że przedstawię ci stan liczebny kołder. Otóż są dwie. Bez problemu mieszczą się na naszym ogromnym małżeńskim łóżku, które zapewnia wygodę i intymność – każdemu z osobna; możemy się w nim nie spotykać i wysypiać. Nazwa „małżeńskie” przy meblu tych gabarytów jest absurdalna. Wspólnotowe powinny być tapczany, wersalki lub materace o nieprzekraczanej szerokości dziewięćdziesięciu centymetrów.”

   Jednak czy prawdziwa przyjaźń może opierać się jedynie na łączu internetowym? Cóż, według wielu osób jak najbardziej, bo przecież w dzisiejszym świecie w taki sposób powstają nie tylko najsilniejsze przyjaźnie, ale i rozpoczynają się związki, które później trwają latami. Jednak ja jestem zdania, że niezwykle ważnym elementem jest „żywa” relacja z drugim człowiekiem. Niektórych min, uczuć, emocji nie da się przekazać słowami, chyba że ma się talent pisarski podobny do Jodi Picoult czy choćby Stephena Kinga i ta korespondencja internetowa faktycznie przewyższa relację interpersonalną.

Panie autorki.

   Niezwykłą gratką jest to, że tekst napisany jest przez dwie autorki, przez co mogły one wpływać na siebie nawzajem. Żadna z nich nie miała całkowitej „władzy” nad fabułą i musiały w taki sposób żonglować przygodami swoich bohaterek, aby były one ze sobą spójne. Chciałabym napisać książkę w tym stylu, jednak z moim tempem odpisywania na maile (Angelika, przepraszam, obiecuję, że się zmotywuję i wyślę Ci zdjęcie tej pomadki!)byłoby to dość trudne do osiągnięcia.

   Książkę polecam tym, którzy lubią nowe i niestandardowe rozwiązania w literaturze. Oraz miłośnikom polskiej książki obyczajowej. A zresztą... polecam ją Wam wszystkim. 

Przypominam, że już od środy zaczynamy nasz tygodniowy cykl z Emili Giffin. Codziennie o godzinie 11 na moim blogu pojawiać się będą recenzje jej książek. Oczywiście mojego autorstwa.