Zanim się pojawiłeś – każdy o tym pisze, piszę i ja. Każdy się zachwyca.... a ja?

   Nie da się zaprzeczyć, że blogosfera ostatnio bardzo przeżyła pojawienie się w kinach filmu „Zanim się pojawiłeś.” Zachęcona waszymi recenzjami, pochlebnymi komentarzami i zapewnieniem, że będę rzewnie płakać ze wzruszenia, razem z koleżankami wybrałam się na ten film.

   Aby babski wieczór był faktycznie wieczorem dopełnionym, film poprzedziłyśmy zjedzeniem pysznej sałatki (czy jest coś lepszego niż połączenie kurczaka, fety, suszonych pomidorów, ogórka i sosu czosnkowego?) i popiciem jej orzeźwiającym mohito, bo przy trzydziestu stopniach upału ciężko było raczyć się innym trunkiem.

   Na wstępie zaznaczę, że wszystkie mamy lat 24, więc gdy weszłyśmy do mojego małomiasteczkowego kina z jedną tylko salą do wyświetlania filmu i zobaczyłyśmy tłum dziewczyn z wieku 13-14 lat, z miejsca pomyślałyśmy, że pomyliłyśmy dni seansu i wybrałyśmy się na film o rybce Dory. Jak się okazało – byłyśmy prawie najstarszymi osobami na sali, ale wmówiłyśmy sobie, że i tak wyglądamy młodo i wpasowujemy się w całe towarzystwo.

   Zanim przejdę jeszcze do opisu filmu, muszę wam powiedzieć jaką mamy w Polsce ambitną młodzież. Wszyscy narzekają, że gimnazjaliści tylko piją, biją i się awanturują a to nieprawda o czym przekonałam się wczoraj. W rzędzie za nami siedziała grupa dziewczyn i o czym rozmawiały? O tym, że koniecznie muszą w przyszłym roku zrobić projekt, który będzie obejmował ich wszystkie zainteresowania! Ha. Młodzież ambitna jest.

   Film się rozpoczął i od samego początku poczułam przypływ irytacji, bo skądś tego głównego aktora kojarzyłam, ale nie wiedziałam skąd. Znacie to uczucie, kiedy chcecie sobie coś przypomnieć i się nie da? Dopiero dzisiaj rano odszukałam w czeluściach Internetu, że to ten sam aktor, który grał w Finnicka w „Igrzyskach Śmierci” i stwierdzam, że gdybym wiedziała o tym od początku filmu, to może lepiej bym go przyjęła. Ale płyńmy dalej.

    Młody, wysportowany, odnoszący sukcesy w pracy i w miłości mężczyzna, widocznie czym obraził samego Boga, bo ten postanowił postawić na jego drodze motocykl, który w spektakularny sposób zniszczył mu rdzeń kręgowy. Tym sposobem z wesołego i pełnego życia faceta, Will stał się ironicznym, sarkastycznym (i nadal przystojnym) więźniem własnego wózka inwalidzkiego. W pełni zautomatyzowanego, bo jego rodzina oprócz zamku miała sporo pieniędzy, ale cóż mu było po tej fortunie, skoro nie mógł poruszyć żadną częścią ciała poza szyją? A i to z wielkim trudem.

   Dlatego Will postanowił poddać się eutanazji, przy wielkim sprzeciwie matki i za milczącą zgodą ojca, który rozumiał jak ciężkie stało się życie jego jedynego potomka. Ze względu na mamę (która miała imponujący wprost wzrost) zgodził się pożyć jeszcze przez pół roku a później – witaj Szwajcario!

   Lou, młoda, dwudziestosześcioletnia dziewczyna, która przez agencję pracy trafiła do posiadłości rodziców Willa, została jego opiekunką, nieświadoma faktu, że opiekuje się osobą, która odlicza z radością dni do swojej śmierci. Lou była tak ekscentryczna jak tylko ekscentrycznym można być w angielskim filmie – nosiła kolorowe ubrania, czesała się w dwa warkocze i paplała ciągle o herbacie, która ponoć jest dobra na wszystko.

   Praca Lou nie była niestety łatwa – Will z początku nie chciał z nią rozmawiać a kiedy już nawiązali nić porozumienia, dziewczyna dowiedziała się co on planuje. Postanowiła pokazać mu, że życie na wózku może być piękne i że nie warto go tracić. I cały szkopuł filmu polegał na tym, czy Will zmieni dzięki niej zdanie, czy jednak ostanie przy swoim wyborze. Czy miłość do kobiety przezwycięży ból fizyczny i psychiczny? Czy miłość jest faktycznie lekarstwem na wszystko?

   Książki nie czytałam, ale z licznych recenzji wiem, że było tam napisane dokładnie dlaczego Will chce umrzeć; nie dlatego – jak przedstawiono to w filmie – nie może biegać, skakać ze spadochronu i kochać się z kobietami, ale dlatego, że ciągle odczuwał ból fizyczny, spowodowany nawracającymi infekcjami, zanikami mięśni i innymi medycznymi sprawami, na których się nie znam, więc nie będę się wypowiadać. W filmie niestety większy nacisk postawili na tym, że Will nie może samodzielnie jeść posiłku, niż na tym bólu, który wyjaśniałby jego decyzję.

   Po tym filmie z pewnością mam ochotę założyć pasiaste rajtuzy i zdobywać w nich świat. I jeszcze bardziej jestem zauroczona angielskim akcentem, który wprost zniewala moją malutką, polską duszyczkę. Nie jestem jednak jakoś specjalnie zachwycona i nie będę go pokazywać mojej przyszłej córce, gdy będzie już na tyle duża, by zrozumieć o co chodzi w tej całej miłości. Jak dla mnie, to za mało było w tym filmie głębi, przekonania aktorów do tego co grają. A w niektórych momentach czułam się niestety tak, jakbym oglądałam parodię o komediach romantycznych, bo wszystko było niestety zbyt przesadzone. Jak na przykład scena nocą na plaży - dla tych, którzy oglądali. Lou była tak mało przekonująca, tak przerysowanie dramatyczna, że płakać mi się chciało, ale ze śmiechu.

   Potencjał świetny, główny bohater znakomity, brwi głównej bohaterki także, jednak brakło mi tego czegoś. Tej iskry, po której widać że reżyser i aktorzy czuli, że film ma sens. Że coś zmieni. Niestety, u mnie zmienił tylko chęć posiadania rajtek w paski.

   Ah i nigdy nie widziałam bardziej namiętnej sceny golenia brody. I chyba nie chcę widzieć tego powtórnie. 

   

PS - Nagrodę niespodziankę otrzymuje Pani Komoda! :) Pięknie to poleciłaś, tak smakowicie. A wszystkim Wam dziękuję, teraz zasób seriali nigdy mi się nie skończy ^^