Emily Giffin #5 - "Siedem lat później"

   Nie wiem jak wy, ale ja uwielbiam kiedy książki pisane przez jednego autora w którymś momencie się ze sobą łączą. I wcale nie musi być to jakiś bliski stosunek, który wpływa na całą fabułę, ale mały szczegół, który dodaje fabule smaczku.

   Pamiętacie Bena i Rachel z książki „Coś pożyczonego”? W tamtej książce ani razu nie było wspomniane, że Ben ma siostrę; a przynajmniej ja nic takiego nie znalazłam, chociaż specjalnie przewertowałam książkę raz jeszcze, żeby się upewnić. Jak okazało się cztery części później, miał siostrę o imieniu Tessa. I byli na tyle do siebie podobni, że także ona odwołała ślub kilka dni przed ceremonią.

   Jednak to miało miejsce siedem lat wcześniej niż opisana w książce fabuła; teraz Tessa jest szczęśliwą żoną Nicka, chirurga plastycznego, który operuje głównie dzieci poparzone wskutek nieszczęśliwych wypadków. Sami mają dwójkę pociech – dziewczynę i chłopca – i tworzą tak bardzo typową amerykańską rodzinę, jak tylko można sobie wyobrazić. Tessa, aby bardziej przypasować się do tego wizerunku, zrezygnowała ze swojej pracy i postanowiła być żoną i mamą na pełen etat, żeby wszyscy domownicy byli szczęśliwi i czuli to tandetne ciepło domowego ogniska.

   Przeciwieństwo tej idealnej rodziny z przedmieść stanowi życie Valerie – to prawniczka, która po krótkim i intensywnym romansie z mężczyzną o imieniu Lionel, zaszła w ciążę i urodziła synka. Doskonale wiedziała, że nie ma czego się spodziewać po mężczyźnie o takim imieniu i została samotną matką, która przy pomocy brata bliźniaka i lekko apodyktycznej rodzicielki, stawiała czoło problemom związanym z rodzicielstwem.

   Pewnego dnia synek Valerie – Charlie, wpadł do ogniska, oparzając sobie całą rękę i połowę twarzy. Jego przypadkiem zajął się Nick, który niespodziewanie poczuł wielką odpowiedzialność za tą dwójkę. A że czytujecie książki i wiecie jak wygląda życie, domyślacie się co wydarzyło się później.

   Opiekuńczy mężczyźni tak już mają, że gdy poczują się odpowiedzialni za jakąś kobietę – szczególnie jeśli jest to piękna, samotna matka uroczego ładnego chłopca - to niedługo później się w niej zakochują. Tak już ten świat funkcjonuje, więc nic dziwnego, że w niedługim czasie Tessa zaczęła podejrzewać swojego męża o niewierność. I zaczęła się zastanawiać czy to, że porzuciła pracę i została opiekunką domowego ogniska, przyczyniło się do tego, że jej inteligentny i światowy mąż stracił nią zainteresowanie? Zaczął postrzegać ją jak zwykłą kurę domową, która nie ma nic do powiedzenia oprócz tego, jak zachowywały się dzieci i co tego dnia leciało w telewizji śniadaniowej?

„Najwyraźniej uświadomił sobie, co właśnie dał mi do zrozumienia. Że nie zdradziłby swojej żony, miłości swojego życia. Że ludzie nie zdradzają tych, których naprawdę kochają.”

   Ta książka to też historia o wybaczaniu; czy można wybaczyć zdradę? Czy człowiek jest na tyle silny, aby na nowo zaufać drugiej osobie i iść z nią przez życie, bez szukania śladów szminki na kołnierzyku czy obcych numerów telefonów w komórce? I czy w ogóle ponowne zaufanie ma sens? Przeczytałam już wiele historii, w których kobiety i mężczyźni stawali na obu stanowiskach; jedni żałowali, że dały swoim najwspanialszym drugą szansę, bo znowu zostali zranieni. Inni cieszyli się ze swojej odwagi, bo później ich związek się umocnił i polepszył.

   Nie wiem co zrobiłabym na miejscu Tessy i nie chcę nigdy mieć takiego dylematu.

Jak zwykle cytaty zachwycają i są tak prawdziwe, że aż bolesne. Bo Giffin jasno pokazuje to, co dobrze wiemy – żadne szczęście nie jest w życiu za darmo.

„Myślę o tym, jak trudne bywa małżeństwa, jak wiele wysiłku trzeba, żeby podtrzymać uczucie między dwojgiem ludzi – uczucie, które na początku, gdy wszystko przychodzi tak łatwo, wydaje się niezniszczalne. Dochodzę do wniosku, że w małżeństwie każdy jest winny partnerowi to, by odnaleźć własne szczęście, nawet w tym, co dzielą wspólnie. To jedyny sposób, by zmieniać się razem, nie osobno.”

   Jeżeli interesują was dalsze losy Bena i Rachel to wspomnę tylko, że nadal są w sobie bezwarunkowo zakochani i że przyjaźnią się z Darcy i jej nowym mężem. Ale kto nim jest – tego nie zdradzę, musicie przeczytać „Coś niebieskiego”!