#Jeżycjada "Kwiat kalafiora" - witamy rodzinę Borejków!

   W niewielkim mieszkaniu przy ulicy Roosvelta 5 w latach siedemdziesiątych zamieszkała rodzina Borejków – mama Mila, pełna ciepła i spokoju, tata Ignacy, wiecznie zaczytany w książkach, Gabrysia, najstarsza i najbardziej uporządkowana ze sióstr, Ida, trzpiotka i okropna gaduła, Natalia, która przeżywała wszystko silnie i emocjonalnie oraz Patrycja, najmłodsza i najsłodsza z całej grupy.

   Borejkowie nie wyróżniali się niczym szczególnym na reszcie polskiego społeczeństwa w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku; ojciec rodziny chodził do pracy, a mama zajmowała się całym domem, doglądając córek i pilnując, by na męża zawsze czekał ciepły obiad po powrocie do domu. Często cierpieli na brak pieniędzy a spowodowane to było zbytnią rozrzutnością w księgarniach wszelakich, jednak Ignacy Borejko wyrażał opinię, że lepiej jest kupić polskie tłumaczenie Plutarcha, które będzie dojrzewało na półce aż dziewczęta po niego sięgną, niż wydawać pieniądze na czekoladę, która nie wpłynie na ich życie w stopniu nawet najmniejszym.

Z tego to powodu wszystkie siostry Borejko były nader oczytane i inteligentne, jednak przy dobrym cieście nie umiały się zachować i zjadały wszystko co do ostatniego okruszka, tęsknie patrząc za dokładką.

   „Z ulicy, pod skośnie zawieszoną, kusą zasłonką, widać było za plecami Idy migający ekran telewizora i schyloną mamę, która zbierała naczynie ze stołu. Pulpa i Nutria ze śmiechem nosiły się na barana. Nie było widać ojca, który siedział zapewne przed telewizorem i z nieobecnym spojrzeniem ciągnął herbatę ze swej ulubionej, wysokiej szklanki. Gabrysia popatrzyła w głąb pełnego Borejków pokoju i pomyślała, że diabelnie, diabelnie ich wszystkich kocha.”

   Prawdopodobnie to zamiłowanie do smakołyków, które w domu pojawiały się od święta, sprawiło, iż Gabriela wybrała się na Sylwestra do swojej kuzynki Joanny w końcówce roku 1977. Poznała tam znanych nam już z poprzednich części Anielę Kowalik i Roberta Rojka  – w książkach Musierowicz to jest właśnie najwspanialsze; że wszystkie wątki łączą się jakby samoistnie, nic nie dzieje się na siłę. Ot, Gaba chodziła do szkoły razem z Hajdukiem i Cesią z „Szóstej klepki” a ich wychowawcą był dobrze znany profesor Dmuchawiec. Joanna natomiast uczęszczała do szkoły poligraficznej razem z Anielą, Robertem i Januszem Pyziakiem, którego nie lubi prawdopodobnie żaden fan tej serii.

   Powracając do Sylwestra, niesiona uczuciem współczucia, Gabriela wylądowała w ramionach Pyziaka i tak zaczęło się między nimi uczucie, które – jeśli ktoś czytał części kolejne – pociągnie za sobą dwa pozytywny i całą masę negatywów w życiu rodziny Borejków.

   Cała zabawa kończy się szybciej niż planowy wybuch fajerwerków, bowiem wcześniej nadchodzi informacja, że mamę dziewczyn zabrało pogotowie. Później potoczyło się szybko lawinowo - strach, niedowierzanie i nieopisana pomoc Robrojka, który właśnie tej nocy po raz pierwszy przekroczył próg ich mieszkania i uspokoił rozhisteryzowaną małą Natalię i pozostałe siostry.

   Podczas pobytu Mili w szpitalu stery przejęła Gaba i przekonała się, że mama – ta mama, która zdawałaby się nic całymi dniami nie robić – robi aż nazbyt wiele. Wstawała najwcześniej ze wszystkich, paliła w piecu, żeby reszta obudziła się już w nagrzanym domu i wyszła spod pierzyny bez żalu. Szykowała śniadanie, sprzątała, pocieszała, rozmawiała, szorowała wannę i robiła masę innych rzeczy, które w odczuciu reszty rodziny robiły się same. A wszystko to bez słowa skargi czy narzekania, tak jakby to był mamimy obowiązek.

„Dzieci mają prawdziwy dom, mówiła mama, i mogą sobie kwitnąć w jego cieple. Nie ma piękniejszej pracy społecznej niż wychować dziecko na porządnego człowieka, mówiła mama.”

   Jako najstarsza przejęła większość jej obowiązków i – co widać w częściach kolejnych – nigdy już do końca nie oddała sterów. Teraz to ona wstawała co rano, robiła to, na co miała więcej siły niż mama i stała się opoką całej rodziny.

   „Kwiat kalafiora” to nie tylko smutne wydarzenia; to także humor Pulpy i Nutrii, którego podrobić się nie da, to roztargnienie Ignacego Borejki, który był wielce zdziwiony, że na zakupy trzeba wychodzić z domu i rozkoszne wręcz siostrzane kłótnie, które miały wiele wspólnego z Arystotelesem i kozą - ale żeby to zrozumieć to trzeba sięgnąć po książkę. 

   To także spotkania grupy ESD – Eksperymentalny Sygnał Dobra, którą założyła Gabriela razem z przyjaciółmi. Celem owej grupy było uśmiechanie się do przypadkowych przechodniów i sprawdzanie ich reakcji – czy na owy uśmiech odpowiadali i czy wystarczy wyjść do innych z zachętą, aby otrzymać od nich dobro i jak najmilsze uczucia. Oczywiście zdarzali się tacy, którzy postrzegali uśmiech jako jawną kpinę i w odwecie wystawiali język, ale były to przypadki raczej sporadyczne. 

   Piękne jest jeszcze to, że przyjaźnie, które narodziły się podczas tych spotkań, przetrwały lata. Mimo, że nie było telefonów, internetu, mimo, że brak było pieniędzy na alkohol a o sushi nikt nie słyszał, to jednak cała grupa znajdywała czas i okazję, żeby spotkać się przy herbacie i cieście. Bo kiedy ludzie dobrze się rozumieją nie potrzeba niczego więcej. 

    Co więc taki „Kwiat kalafiora” może wnieść w nasze życie?

   Żebyśmy szanowali tą pracę, którą wykonuje nasza mama, nasz mąż, babcia, ciotka czy ktokolwiek inny; pracę, której nie dostrzegamy, ale która jest. Może czasami warto wyciągnąć odkurzacz z maminych rąk i samodzielnie poodkurzać, porzucając na chwilę internet czy książkę.

   Możemy też spróbować – jak bohaterowie tej książki – uśmiechać się serdecznie do mijanych codziennie ludzi i możemy zaobserwować ich reakcję. Czy na dobro faktycznie odpowiada się dobrem? Czy to po prostu czysta fikcja literacka? Cóż, trzeba przekonać się samemu. 

„Przytulnie było po prostu z tymi ludźmi – niezamożnymi, niezaradnymi i pozbawionymi siły przebicia. To dlatego goście w Borejków siedziwli zawsze dłużej niż wypadało, a nie jeden z nich zasiedział się i do późnej nocy, choć często jako jedyny poczęstunek wjeżdżała na stół herbata i chleb z dżemem.”