"Krucha jak lód" Jodi Picoult

   Kiedy rodzi się dziecko, rodzice biorą je na ręce i szukają znaków, które mogłyby świadczyć, że to naprawdę część ich samych. Dlatego z takim roztkliwieniem porównują niewielki nosek do wielkiego, zakrzywionego nosa dziadka a mały podbródek do swojego własnego; szukają w tym dziecku siebie samych, żeby móc zrozumieć tą bezwarunkową miłość.

    Dzieci nosi się na barana, bawi się z nimi w chowanego, uczy się je jeździć na rowerze i chodzić po drzewach. Mamy uczą je zagniatać ciasto i piec ciasteczka a ojcowie pokazują jak wykręca się śrubkę. Niekiedy jednak ciało dziecka jest tak kruche, że każda z tych prozaicznych rzeczy jest niemożliwa do wykonania.

"To, co można złamać - czy to będzie kość, serce czy też przysięga - można złożyć z powrotem, ale to nigdy już nie będzie jedna całość."

   „Krucha jak lód” to kolejna z książek Jodi Picoult; być może jest właśnie tą, która porusza tematykę najczulszą w społeczeństwie, tą która powoduje kłótnie i protesty – aborcję.

Samobójcą i głupcem byłby ten kto wszedłby między szczęśliwe mamy i zapytał czy zdecydowałyby się na aborcję; zapewne zostałby zakrzyczany, wyzwany od potworów i wygnany dalej niż pieprz rośnie, bowiem żadna mama ani żaden tata nie myśli o aborcji, kiedy obok niego stoi istota idealna w każdym calu – własne dziecko.

   Ale gdyby owy człowiek dodał, że chodzi mu o sytuację, w której narodziny dziecka wiązałyby się z jego ciągłym cierpieniem? Gdyby zagniatanie ciasta i jazda na rowerze miałyby być jedynie płonnym marzeniem takiego dziecka? Gdyby każde utulenie matki mogło powodować nieopisany ból i cierpienie?

    Willow cierpi na chorobę zwaną osteogenesis imperfecta,charakteryzującą się bardzo kruchą strukturą kości. Wystarczy lekkie potknięcie, zbyt szybkie zgięcie łokcia bądź ubicie się o coś twardszego niż puchowa poduszka, by złamać kość. U Willow trzaskają one niczym witki wierzby, łamią się i kruszą, zabierając dziewczynce całą radość z dzieciństwa. Rodzice starają się robić wszystko, by zapobiec złamaniom, jednak w teorii jest to równoznaczne z walką z wiatrakami, które nigdy nie przestają wirować.

"Kiedy kogoś kochasz, to wymawiasz jego imię zupełnie inaczej. Słychać, że w twoich ustach jest bezpieczne."

   Po pięciu latach nadchodzi moment, kiedy rodzinie zaczyna brakować pieniędzy i wtedy Charlotte, matka Willow decyduje się na makabryczny krok – pozywa do sądu lekarkę, który prowadziła jej ciążę i oskarża ją o to, że za późno powiedziała jej o chorobie dziecka. Że gdyby wiedziała wcześniej z czym ma do czynienia, zdecydowałaby się na aborcję.

   Czy jest to ponadprzeciętna miłość matki, która chce wywalczyć dla swojego dziecka pieniądze na leczenie i zgadza się tym samym na publiczną chłostę? Czy może to wyznanie jest przyznaniem się do prawdziwych uczuć, które przez lata siedziały zamrożone, bo Charlotte wiedziała, że nie wypada jej tego mówić na głos?

   Czy aborcja w niektórych przypadkach jest słuszna? Czy są osoby, które potrafią zdecydować kto zasługuje na życia a kto nie? I czy są takie osoby, które potrafią zdecydować, że ich dziecko zasługuje na życie w ciągłym bólu? Być może niekiedy śmierć jest wybawieniem, łaską, wolnością; być może w pewnych wypadkach trzeba wziąć na siebie ten ciężar grzechu i pozwolić komuś odejść, nim trzask łamanych kości zagłuszy śpiew ptaków i słowa kołysanki śpiewanej przez mamę.

"- Chciałabym wiedzieć, czy istnieje różnica pomiędzy porządną matką a dobrą matką.

- Owszem. (...) Porządna matka zawsze podąża krok w krok za swoim dzieckiem (...) Za dobra matką dziecko chce iść samo."

   Bycie matką to nie przywilej a obowiązek; bierze się na siebie całą tą odpowiedzialność za drugiego człowieka, za jego charakter i za jego przyszłość. To, na kogo wyrośnie, zależy w wielkiej mierze właśnie od matki, która powinna zawsze i bezwzględnie stać za swoim dzieckiem i łapać je ilekroć się potknie lub ktoś je popchnie. Mama jest po to, by podejmować trudne decyzje i by brać odpowiedzialność za nieprzemyślane kroki swojego dziecka. Być mamą to obiecać dozgonną miłość drugiej osobie, od której nie ma rozwodów i separacji.

    Jodi Picoult jak zwykle zachwyca słowami i uczuciami, które z nich płyną. Nie znam drugiej pisarki, która potrafiłaby samymi literami malować tak piękne obrazy. Jeśli jeszcze jej nie znacie, to nadal was zachęcam - może w roku 2016 ją pokochacie. 

"Bo tak naprawdę każdy z nas pragnie tylko jednego: wiedzieć, że jest dla kogoś ważny. Że bez niego czyjeś życie byłoby uboższe."