Tak!

    Kevin przez najbliższy rok nie będzie sam w domu ani sam w Nowym Jorku i w spokoju będzie mógł cieszyć się rodziną w komplecie (chyba, że podli pracownicy Polsatu i innych stacji na nowo każą mu przeżywać jego koszmar w powtórkach.) My przez blisko 365 dni nie weźmiemy do ust karpia i nie zjemy raczej barszczu z uszkami, bo dziwnie tak jeść go bez towarzystwa rzadko widzianego wuja siedzącego na przeciwko. Święta się skończyły i czas wrócić do normalności. Jednak w moim przypadku normalność ta obróciła się o 360 stopni.

    Kto by pomyślał, że niektóre z życzeń spełniają się tak szybko i tak niespodziewanie? I kto mógłby przypuszczać, że cała rodzina mogłaby spokojnie bawić się w konspiratorów, bo udawać potrafią jak nikt inny? Rewelacyjnie przetrzymywali mnie na Wigilii, byle dłużej, bylebym później wróciła do domu; moja ciotka nigdy tak długo nie zmywała naczyń jak w tym roku. Ja na ich miejscu wygadałabym się pół godziny po tym, jak solennie obiecałabym nie pisnąć ani słowa. Jak nic, jestem adoptowana. Ale lepiej trafić nie mogłam.

    A, wy nie wiecie o czym ja mówię w ogóle. O tym.

   Było idealnie, romantycznie i jak z bajki. Sama lepiej bym tego nie zaplanowała, chociaż zawsze uważałam, że w romantycznych porywach jestem mistrzem - nie jestem. I cieszę się, że mogłam się przekonać, że w tym fachu jest ktoś lepszy ode mnie.

Jeszcze nie do końca otrząsnęłam się z szoku i co rano spoglądam z niepokojem na palec czy aby to nie był sen. Bo, oprócz mnie, wszystko było jak we śnie - tylko, że ja w nich zawsze zachowywałam się dystyngowanie, elegancko, z klasą i jak w filmach a jak przyszło co do czego to zachowałam się jak... cóż, ja.

Jako narzeczona czuję się wspaniale. I chyba nigdy nie byłam tak szczęśliwa.
Mam zdecydowanie najlepszego narzeczonego na świecie! 

    A nie mówiłam, że warto skoczyć?