"Układ" Janusz Koryl

    Książki wywołują w czytelniku różne uczucia; przygody trzydziestoletnich trzpiotek z nadwagą bawią, kryminały zaciekawiają, biografie znanych postaci interesują a książki fantasy pozwalają odpłynąć na chwilę do innej rzeczywistości.

    Powieść a raczej powiastka, bo książka ma ledwie ponad dwieście stron, którą przeczytałam wczorajszego wieczora mnie przeraziła; doszczętnie zmroziła mi krew w żyłach, tak, że teraz, kiedy to piszę, płynie sobie żółwim tempie i próbuje się rozmrozić.

    „Układ” to książka napisana przed mężczyznę, który mieszka niespełna 35 kilometrów ode mnie, w mieście, w którym studiuję. W sumie to dobrze, bo będę wiedziała kogo oskarżyć o dręczące mnie koszmary, gdy takowe się pojawią.

    Być może cała ta makabra wpłynęła na mnie tak bardzo, ponieważ znam osobiście większość z miejsc opisanych w „Układzie” - znam te ulice, znam ludzi którzy tam mieszkają. A to nadaje fikcji pewnej rzeczywistości....

    Miasto Rzeszów, województwo podkarpackie. Paweł Wolański i Tomasz Wieczorek to policjanci z miejskiego komisariatu, którzy zostali wezwani do samobójczego skoku z okna pewnego młodego chłopaka. Tragedia niebywała, ale jeden element był niepasującym puzzlem w całej układane – młody mężczyzna zostawił na ekranie monitora przyczepioną kartkę z tajemniczym napisem – Wj 21,24. Policjanci nie mieli pojęcia co to oznacza i w końcu zrzucili ten fakt na karb tajemnicy, której nigdy nie przyjdzie im odkryć.

   Jednak kilka dni później dostają kolejne wezwanie do ofiary samobójstwa; młoda mężatka, pracownica poczty wykrwawiła się na śmierć w swojej wannie, zdążywszy jeszcze własną krwią napisać w łazience złowieszcze i znane już policjantom – Wj 21,24.

    Rodzice chłopaka i mąż denatki twierdzą, że nie zauważyli u swoich bliskich niczego dziwnego, niczego niepokojącego a policjantom pozostało jedynie snucie domysłów rodem z angielskich kryminałów.

   Aż wtedy na scenę wkroczył on – wujek Google. Niezastąpione źródło wszystkich informacji. Gdy komisarz wpisał w wyszukiwarkę „Wj 21,24” dowiedział się, iż jest to nic innego, jak cytat z Biblii a konkretniej mówiąc z Księgi Wyjścia i brzmi on: „oko za oko, ząb za ząb, ręka za rękę, noga za nogę.”

    Odnalezienie rozwiązania tej zagadki sprawia jedynie, że cała sprawa przybiera jeszcze bardziej niepokojących wymiarów a w międzyczasie kolejne osoby decydują się pożegnać z życiem. Komisarz Paweł Wolański stara się za wszelką cenę, niczym Hercules Poirot, poukładać elementy układanki, jednak bez narracji Agathy Christie jest to diabelnie trudne. Cóż, XIX-wieczny Rzeszów to nie XX-wieczna Anglia i tutaj wszystko dzieje się szybciej i bardziej chaotycznie.

    W końcu jednak policjantom udaje się dotrzeć do miejsca, w którym znajduje się początek wyjaśnienia zagadki – do biblioteki....

    Więcej o fabule ode mnie nie usłyszycie, bo zepsuję wam cały smaczek strachu, który znajduje się w książce Janusza Koryla. A jak oceniam samą powieść?

    Cóż, nie jest to arcydzieło, ale niepokoi. Pomysł na fabułę autor miał świetny i nie obraziłabym się na niego, gdyby dopisał dodatkowych dwieście stron i lekko zagęścił akcję. Niemniej jednak, ta prosta, bezosobowa z lekka forma narracji sprawia, że cała książka przeraża jeszcze bardziej; odczłowiecza, całkowicie eliminuje ludzkie uczucia. Jest podobna do raportu policji czy z sekcji zwłok – suche fakty, proste i klarowne przedstawienie historii.

   Jest to także w pewien sposób hołd (lub przestroga) dla nas, czytelników. Koryl przekonuje, że zwyczaje, z pozoru niewinne przedmioty mogą niekiedy być dosłownie z piekła rodem... I że być może to, co uważamy za fart losu bądź szczęśliwy przypadek jest tak naprawdę pułapką, która na nas czyha a my z radością w nią wskakujemy.

    Czy boję się tej książki? Nie. Czy boję się tego, co może ona za sobą nieść? Tak. I to jak diabli.

PS- Wietrzymy z lubym swoje biblioteczki – TUTAJ możecie pooglądać co mamy ciekawego do oddania.