"Gwiezdne Wojny: Przebudzenie Mocy" - bez spojlerów, babskim okiem.

   Pierwsze wspomnienie z Gwiezdnymi Wojnami mam sprzed jakichś dwudziestu lat – jako trzyletni brzdąc widziałam tatę, który po raz kolejny oglądał przygody Hana Solo i Luke'a Skywalkera. Kojarzyłam, że w filmie są miłe misie w kapturach, wielki niedźwiedź, który nie potrafił mówić ludzkim głosem a jedynie mruczał i stękał po swojemu oraz, że być Rycerzem Jedi to zaszczyt. Ach, i uwielbiałam Yodę, bo był mały, zielony i śmiesznie mówił.

   Po raz kolejny, już świadomie, obejrzałam wszystkie filmy całkiem niedawno razem z chłopakiem – i muszę szczerze przyznać, że wtedy nie zakochałam się w historii Lucasa, nie zaczęłam piać z zachwytu nad fabułą i nie wyczekiwałam z zapartym tchem kolejnej części. Moja przygoda z odległą galaktyką tak naprawdę zaczęła się 19 grudnia tego roku. To wtedy dopiero poczułam w sobie moc fenomenu Gwiezdnych Wojen.

   Sala kinowa była pełna, jak nigdy. Kilka sekund przed pojawieniem się na ekranie napisu „Star Wars” i dźwiękiem charakterystycznej w całej galaktyce muzyki, wszyscy dookoła mnie wstrzymywali oddech. A kiedy się zaczęło, dało się słyszeć – naprawdę! - jak ludzie dookoła się uśmiechają. Starsi dlatego, że mogli znowu powrócić do odległej galaktyki, młodzi – bo w końcu będą świadkami jak legenda rodzi się na ich oczach.

   Nie jestem podłym Sithem, by zdradzać wam fabułę, dlatego też postaram się lawirować tak, by nie umknęło mi nic, chociaż wierzcie, że chcę z kimś podzielić się tym, co widziałam. Z chłopakiem nie mogę, bo był w takim szoku, że na pewne tematy nakazał mi milczeć, żeby się nie denerwować.

   Nie bez powodu cała fabuła była owiana taką tajemnicą – bo obraz zachwyca, bo są wątki, które na zawsze kończą coś, co wydawało się być stałe i pewne; jeśli czytaliście jakieś spojlery sprzed premiery, to mogę obiecać, że żaden z nich się nie sprawdził. Nikt nie odgadł pomysłu wielkiego J.J. Abramsa, bo umysł geniusza przejrzeć jest naprawdę trudno.

   Jeszcze przed premierą zarzucano Abramsowi, że chce on odejść od historii, która była w książkach i komiksach z tej serii, że decyduje się postawić na własny pomysł wizji przyszłości galaktyki i że może skończyć się to wielkim fiaskiem. Niektóre plotki głoszą, że jego wizja nie była nawet wizją samego Lucasa, że Abrams poprowadził całą fabułę w inną stronę. Jak dla mnie, była to jedna z jego najlepszych decyzji – zdecydowanie stanął na wysokości zadania i zrobił to, co reżyser zrobić musi – zachwycił, rozbawił, wkurzył do granic możliwości i zaciekawił widza. Obok tego filmu nie da się przejść obojętnie; każdy po seansie będzie miał coś do powiedzenia, do skomentowania. Wywierano na niego ogromną presję, miliony fanów zasiadło w kinowych fotelach, by rozliczyć go z jego pracy – i ja daję Abramsowi najwyższą notę i żałuję, że nie stanie już za kamerą w kolejnej części.

   Reżyser postawił na młodość; stara gwardia stoi jakby z boku i obserwuje poczynania kolejnego pokolenia, które jest bardziej nowoczesne, bardziej zróżnicowane, bardziej „nasze”. O ile Han, Luke i Leia byli już dorośli w „Nowej nadziei” o tyle bohaterowie „Przebudzenia mocy” to bardziej wyrośnięci nastolatkowie, niż poważni ludzie. Dzięki temu widać tchnienie nowości, na ekranie jest ten typowy dla nastolatków bunt i ironia. Pojawił się też humor, którego w dawnych częściach poskąpiono a szkoda, bo jak widać na tym przykładzie, w żadnym stopniu nie uszczknąłby on niczego z fabuły.

Ach i jeszcze jedno; w „Przebudzeniu Mocy” pojawił się bohater idealny – szybki, mądry, zabawny, odważny, odgrywający jedną z najważniejszych ról w filmie – robot BB-8. O ile C-3PO miał zabawne, lekko chamskie odzywki w „swoich” częściach, o tyle BB-8 mimo że nie mówi ludzkim językiem, był o wiele zabawniejszy poprzez swoje gesty (które i tak sprowadzały się jedynie do przekrzywiania okrągłej głowy) i wydawane dźwięki. Nie ma chyba osoby, której nie urzekłby ten mały, rezolutny robot.

   „Przebudzeniu Mocy” zarzuca się zbytnie powielanie poprzednich części – jak dla mnie jest to wyrazem szacunku dla tych, którzy właśnie za te poprzednie filmy pokochali całą serię. Gdyby całkowicie odejść od tamtego świata, to tak, jakby zapomnieć w naszej rzeczywistości, że kiedyś Ameryka była angielską kolonią, że istniał ktoś taki jak Hitler, że Rzym władał kiedyś większością Europy. Nie da się odciąć od przeszłości i nie da się nie powielać wzorców, bo po to się to robi, aby nie zapomnieć jak to wszystko się zaczęło, skąd się to wzięło i do czego się dąży.

    Co do czarnego charakteru – wiadomo, że trudno byłoby sprostać fenomenowi Lorda Vadera i jego mrocznemu życiorysowi. Kylo Ren stara się dosięgnąć do pięt mistrza, ale już teraz widać jego słabości, które kiedyś mogą stać się jego siłą. Za dużo emocji w nim wrze, by mógł stać się kimś potężniejszym niż Anakin, dlatego jego władza nie jest niepodzielna, tam nie ma absolutyzmu, jaki był 30 lat wcześniej. Tajemniczo, wiem, ale po poznaniu jego historii zrozumiecie o czym mówię. I przekonacie się, że tych dwóch łączy więcej niż tylko Ciemna Strona Mocy...

   Czy czegoś mi w filmie brakowało? Jednego. Brakowało tego krótkiego dialogu, który na zawsze zapisał się w historii kinematografii: - I love you. - I know.

   

    Wracając jeszcze do starych cytatów warto przytoczyć jeszcze ten, który padł z ust księżniczki Lei w „Powrocie Jedi”: „Znaleźli się w niewłaściwym miejscu, o niewłaściwym czasie. Oczywiście zostali bohaterami.” Jak widać, księżniczka nigdy się nie myli, nawet po 30 latach.

    Dawno temu w odległej galaktyce zapewne nie wiedzieli, że potrzeba będzie Abramsa, BB-8 i szczypty Disney'owskiej magii, by Gwiezdne Wojny pozyskały nowego wiernego widza. Długo nie dałam się przekonać Mocy. W końcu uległam. A skoro ja mogłam, to wy też przejdziecie w końcu na Jasną Stronę Mocy.