Być kobietą.

   Być kobietą, być kobietą, marzę ciągle będąc dzieckiem... Przebój sprzed lat wpadł mi dzisiaj prosto do małżowiny usznej, stamtąd powędrował do neuronów i spowodował, że teraz oto popełniam ten felieton. Niech mi wybaczy, kto żyw!

   Na początku muszę zaznaczyć, że wcale nie marzyłam w dzieciństwie o tym, by być kobietą; myślałam raczej o byciu weterynarzem a mój dziecięcy umysł nie precyzował dokładniej jakiej płci. Księżniczką być nie chciałam zdecydowanie, to chyba przez niechęć do kokard, które mama upinała w moich włosach a należy zaznaczyć, że kokardy były wielkie i czerwone a moje blond włoski liche i rzadkie. Już wtedy wiedziałam, że z mamą jako projektantką daleko nie zajdę, dlatego wolałam porzucić zawód księżniczki, nim popadnę w niełaskę ludu.

   A propo mamy - pamiętam, że używała kiedyś mleczka do demakijażu, w takim niewielkim biało zielonym opakowaniu – pachniało niesamowicie! Kiedy tylko mogłam to zakradałam się do łazienki i je wąchałam i chciałam wreszcie używać szminki nie po to, żeby zachwycać tłumy linią swoich ust, ale żeby móc zmyć ją za pomocą tego pachnącego cuda! Więc można przyjąć, że w pewnym stopniu chciałam jednak tą kobietą być, chociaż powód miałam dość lichy.

   Ogólnie bycie kobietą jest trudne. Przede wszystkim, ma się problemy z podjęciem jakichkolwiek decyzji. U nas, kobiet, nie ma miejsca na „szast-prast i już, rozwiązanie gotowe.” My musimy analizować. Przezywać. Przegadać sprawę z przyjaciółkami. Zdajecie sobie sprawę ile czasu zajęłoby przeciętnej kobiecie poproszenie faceta o rękę? Dodając, że taka kobieta musiałaby wydać na niego z dobry tysiąc złotych, które on by nosił na paluszku. Ha! Taka zamiana miejsc, zdaje mi się, zmniejszyłaby drastycznie liczbę ślubów na świecie. Bo wiecie, facet, jak kocha i jest pewien to po prostu się zaręcza. A kobieta? Ona musi przemyśleć czy to na pewno Ten i czy czasem aby nie ma szans, że Brad Pitt zapuka do drzwi i porwie ją w swoje silne, hollywoodzie ramiona. Poza tym wybór pierścionka – trwałoby to latami; brzydki być nie może, bo wstyd, ale też nie za ładny, bo jakby to wyglądało, że on ma ładniejszą biżuterię jak ona?

   Inny problem. Cellulit. Dlaczego, do cholery, mężczyźni go nie mają? A z tego cellulitu (rodzaj męski, wiadomo, że zły i podły) to cwana bestia jest – wystarczy jedna czekolada za dużo, jeden przysiad za mało i hop! już macha nam radośnie z naszych ud, panosząc się na nich wygodnie. A wypędzić go trudno; kremy nie pomagają, ćwiczenia nie pomagają, zdrowa dieta nie pomaga – cellulit jest jak wierny jamnik, na którego mamy alergię i którego wstydzimy się przed chłopakiem. Dobrze chociaż, że nie szczeka.

   Z byciem kobietą łączy się oczywiście posiadanie przyjaciółek. Jak to ostatnio moja ukochana J. powiedziała mojemu chłopakowi „najlepsza przyjaciółka dziewczyny to twój najgorszy wróg.” Nie zrozumiał dlaczego, ale po kilku godzinach spotkania zaczął rozumieć (spokojnie, nadal się lubią. Chyba. Mam nadzieję. Błagam!) Przyjaciółki wiedzą wszystko, nawet jeśli kobieta zarzeka się, że nie wiedzą nic, ba, niekiedy mam wrażenie, że one wiedzą więcej niż ona sama. I z nimi się nie wygra, więc – mężczyzno, który przypadkiem to czytasz, bo zawędrowałeś w złe strony internetów – odpuść. Zdrowiej dla ciebie.

   Zauważyłam też, że kobiety wszystko mocniej przeżywają, chociażby jakieś głupstwa. Przed chwilą momentem mama mi opowiadała jak jej koleżanka szła z mężem do kościoła a ten ją pospieszał, bo „ksiądz przecież czekać nie będzie.” Jakby ksiądz był kobietą to by zrozumiał i poczekał. Spieszyła się więc i w pospiechu do tego auta wsiadła, później z niego wysiadła, weszła do kościoła, zaczęła się modlić i gdzieś w okolicach pierwszego czytania słyszy oburzony głos męża - „Kryśka! Ty masz jego oko pomalowane!”. Z reszty mszy nie wie nic, skupiła się na swym oku bez odzienia maskary i eyelinera.

   A co do przeżywania jeszcze to kto widział przez dwa lata jeden dzień planować? O ślub oczywiście chodzi, bo to głównie planujemy (napisałam, że dwa lata, ale wiadomo, że to od dzieciństwa się już planuje. Ale ciii, niech to będzie nasza babska tajemnica.) Znajoma mojej znajomej posunęła się w planowaniu do tego stopnia, że zdecydowała się przesunąć ślub na później, bo nie zdążyła wszystkiego zaplanować! To się nazywa poświęcenie dla sprawy, prawda?

   O byciu kobietą można pisać naprawdę wiele, ale jako przedstawicielka swojego gatunku muszę iść pomalować paznokcie - to moje kolejne podejście do hybryd, mam nadzieję, że tym razem się z nimi zaprzyjaźnię. A jutro idę do fryzjera, zmieniam całkiem image i z włosów brązowo-czerwono-Bóg-wie-jakich robię ombre. Żeby ładnie się na Święta prezentować, wiadomo, wypada. Gorzej jak paznokcie odpadną w czwartkowy poranek a włosy będą suche i zniszczone przez farbę. 

   

   A czemu piszę dzisiaj o kobietach? Bo jutro idę na „Gwiezdne wojny” i chcę poczuć w sobie te wszystkie kobiece hormony, żeby przetrwać napad testosteronu i Przebudzenia Mocy.