"To przez ciebie!" - powieść o trudnym wyborze najmilszej przyszłości.

   Zdarza się niekiedy, że dobra książka zostaje rozreklamowana w zły sposób, przez co tylko traci. I taką książką jest „To przez ciebie!” autorstwa Mhairi McFarlane. Okładka obiecuje, że podczas lektury będziemy wybuchać głośnym śmiechem. Cóż, humor może i w książce występuje, ale wybuchać nie miałam zamiaru ani razu. Czytając recenzje innych blogerów na temat tej powieści zauważyłam, że wiele z nich zarzuca właśnie ten rozłam między obietnicą ogromnego humoru a tym, co znajduje się w środku.

  Gdyby jednak zareklamować „To przez ciebie!” troszkę inaczej...

   Główna bohaterka, Delia, ma trzydzieści trzy lata i od dziesięciu lat pozostaje w szczęśliwym związku z Paulem; razem mieszkają, mają psa ze schroniska i piorą nawzajem swoje skarpetki. Podczas randki z okazji okrągłej rocznicy Delia postanawia zachować się jak kobieta nowoczesna i oświadcza się swojemu chłopakowi, bo uważa (i słusznie), że po 10 latach pora na ślub jest jak najbardziej odpowiednia. Nieco niemrawo, ale Paul zgadza się i by przypieczętować nowy układ udają się na jeszcze jedno piwo do pubu. Stojąc w kolejce przy barze świeżo upieczony narzeczony przez przypadek wysyła Delii sms-a przeznaczonego dla kochanki.

"Spaliłam za sobą mosty. Przybyłam, jestem twoja." 

   Jak łatwo się domyśleć, późniejsza część wieczoru nie jest słodka i miła. Poważna rozmowa, obietnice Paula, że z tym skończy i że przecież ciągle kocha Delię (a kochankę ma przez przypadek oczywiście i nie ze swojej winy), jej chłodne opanowanie i poranny wyjazd do domu rodziców, to dość niecodzienny obraz po-zaręczynowy. Nasza bohaterka wraca do panieńskiego pokoju i czuje, że straciła nieuchronnie to wszystko, na to pracowała przez ostatnie lata swojego życia; poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa.

   Jednak oto Paul prosi ją, i to dość żarliwie, żeby do niego wróciła. Nawet, gdy ona wyjeżdża do Londynu i tam kogoś poznaje, niedoszły narzeczony błaga, by dała mu jeszcze jedną szansę. Zaklina się, że nigdy więcej nie spojrzy na żadną kobietę, że chce wziąć ślub tylko z Delią, że wszystko będzie dobrze. I co w tej sytuacji ma zrobić kobieta?

   Z jednej strony ma możliwość powrotu do dawnego życia, do mężczyzny, którego zna jak własną kieszeń, z którym stworzyła już dom. Może bezpiecznie schować się w znanych dobrze ramionach i pokazać wszystkim, że to ona jest tą najważniejszą. Może nie przejmować się swoim ciałem nie podobnym do ciał modelek, bo przecież Paul zna je doskonale. Jedyna cena, która się kryje za powrotem do niego jest strach czający się gdzieś z tyłu głowy, że może zdradzić po raz kolejny...

"Chcę zwykłego życia, wszystkich twoich dni i nocy, na dobre i na złe, w zdrowiu i w chorobie. Chcę mieć tę samą szansę, jaką miał Paul."

   Druga perspektywa to nowy związek, z nowym mężczyzną, którego zna krótko i który jest lekko nieobliczalny. I który otwarcie mówi, że nigdy nie był zakochany, mimo swoich 34 lat. Będąc z nim, będzie musiała układać wszystko na nowo, od początku się poznawać, nauczyć się akceptować swoje ciało i nie bać się pokazać go innemu mężczyźnie. I będzie musiała poczekać z założeniem rodziny a jej lata nieubłaganie lecą...

   Moim zdaniem, gdyby książka ta zareklamowana była jako „powieść o trudnym wyborze najmilszej przyszłości” to z pewnością byłaby lepiej odebrana. Każdy spodziewał się niesamowitej dawki humoru a tego niestety zabrakło, przynajmniej w ogromnych ilościach.

   Czy warto przeczytać tą książkę? Jak najbardziej tak. Nie jest może to szczyt literatury, niemniej jednak, czasami warto wspiąć się na pagórek, omijając Kilimandżaro i Górę Kościuszki.

„To przez ciebie” to książka, po której niejedna osoba będzie się zastanawiać, co zrobiłaby będąc w sytuacji głównej bohaterki? Zostałaby z mężczyzną, który ją zranił, ale którego kochała przez tyle lat, czy rzuciłaby się ze skały i spróbowała czegoś nowego?

"Był to jeden z najlepszych, najbardziej podniecających i najwięcej obiecujących pocałunków w jej życiu - smakował czerwonym winem, pastą do zębów i obietnicą przyszłości, w której będzie jej mężczyzną do grobowej deski"

   Osobiście powtórzę cytat z książki „Kuchnia na walizkach”: „Jeśli zdecydujesz się na skok, ziemia podniesie się, żeby cię przytrzymać.” Naprawdę warto puścić niekiedy to, co bliskie i co niesie ze sobą dużo wspomnień, żeby zrobić w życiu miejsce na coś nowego, na coś lepszego.

   A jeśli nie wierzycie, że uda się wam, jeśli porzucicie to, co już nie jest takie jak kiedyś, ale ciągle naiwnie wierzycie, że może się to zmienić, że może wrócić dawny ogień – dajcie sobie szansę i idźcie naprzód. Ziemia naprawdę podniesie się, żeby was przytrzymać. Wiem, bo skoczyłam. I nie spadłam. Lecę. 

   A jak wy postąpiłybyście na miejscu Delii? Zaryzykowałyście kiedyś i wybrałyście to, co nieznane? Czy jednak wolicie to, co sprawdzone, mimo, że zawodne?

Za książkę dziękuję wydawnictwu