Teatr, sztuka, światła, reflektory! - czyli byłam w teatrze i się zachwyciłam.

   Mimo że lat mam już 23, nie mieszkam w miejscu oddalonym zbytnio od cywilizacji, ba, studiuję w dość dużym mieście i to już od 4 lat, to z teatrem jakoś nigdy mi nie było po drodze.

Oczywiście chadzało się do przybytku sztuki w latach szkolnych, ale wtedy bardziej liczyło się jedzenie po kryjomu paluszków i szturchanie tych siedzących z przodu, aniżeli faktyczne oglądanie tego, co działo się na scenie. Ponadto raz wzięli nas na „Anię z Zielonego Wzgórza”, której szczerym uczuciem nienawiści nie trawię i się jakoś od sztuki odsunęłam.

Jednak los dał, że w ubiegły piątek razem z koleżanką miałyśmy okazję wybrać się na spektakl. Wieczorową porą, do Teatru imienia Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, wydarzenie było dość mocno rozreklamowane, więc nie byle jaka to była gratka. Wystroiłyśmy się jak szpaki na Wigilię przy paśniku i poszłyśmy na spotkanie z Sztuką przez wielkie S.

   Pierwszy szok – ludzie są w jeansach. I flanelowych koszulach. Ok, kilkoro z nich może i było ubranych dość elegancko jak my, ale większość przyszła jakby z ulicy. W dodatku z plecakami. No cóż, może tak się teraz tam chodzi, niemniej szok przeżyłam, bo w telewizji zawsze pokazują, że w takie miejsca trzeba się ubrać ładnie. Zostawmy jednak ten temat i przejdźmy dalej.

   Teatr. Miejsce piękne, artystyczne, wszędzie wielkie plakaty, które w niczym nie przypominają tych kinowych, ale oko cieszą. Temperatura powyżej stopni 25, co tylko mnie, stworzenie iście ciepłolubne cieszyło, reszta się pociła.

Weszłyśmy do środka, zgrabnie omijając obiektyw kamery telewizyjnej (a była i telewizja, takie to było wydarzenie!) i zasiadłyśmy w sali. Pierwszy dzwonek, drugi dzwonek, trzeci i się zaczęło. Wyszedł pan w długim brązowym płaszczu i rozluźniał publiczność. Interakcja z widownią na plus. Koleżanka cieszyła się, że siedzimy z tyłu, bo nie chciała w interakcje żadne wchodzić. Po chwili się zaczęło. Historia bardzo prosta... o dziewczynce, którą na stercie śmieci zjadł lew.

"Kiedy się ginie w katastrofie samolotu, to przecież umiera się w niebie."

   Próżno byłoby próbować opowiedzieć to, co widziały moje oczy. A widziały same cuda. Przez większość czasu siedziałam z niekulturalnie rozdziawioną buzią i w głowie miałam tylko: 'Boziu, jakie to ładne jest”, co najmniej jakbym widziała małego szczeniaczka. Głęboka scena, dym, bębny, muzyka – już sam początek był niecodzienny. Sztuka była trudna, nie do końca oczywista i klarowna, ale o to w tym wszystkim chodziło. Na scenie sami młodzi aktorzy, wątpię, czy któryś z nich miał więcej jak 27 lat. Grali sceny wstydliwe, głupie, poważne, tragiczne – a wszystko z obłędnym wdziękiem.

   Pokazywali oni w krótkich scenach opowieści, które łączyły się ze sobą w dziwny, niekontrolowany sposób a miały jedno tylko przesłanie: "Inni mają gorzej." Nie obyło się bez scen z podtekstem erotycznym, bez scen brutalnych, jak morderstwo czy gwałt, nie zabrakło też scen dość obrzydliwych. A jednak ta cała brzydota, ten dosadny język, to wszystko było naprawdę piękne.

   I znowu – interakcja. Niektóre sceny wymagały od nich podejścia do widowni i mówienia wprost do niej. Opowiadania głupich historyjek małej grupie widzów, bo gdyby próbować słuchać ich wszystkich to powstawał tylko szum. Miało się wtedy wrażenie, że przez chwilę aktor jest tylko nasz, że gra tylko dla nas.

   Bywały i sceny śmieszne, jak podskakujący na scenie pan, z rękami uniesionymi ku górze i wołający „Jestem Paszczakiem, jestem Paszczakiem!”. Tego nie zapomnę chyba do końca życia! Podobnie jak tekstu mojej przyjaciółki, z którą tego dnia randkowałam, która podczas pięknej sceny, kiedy to w równym rzędzie z przodu stały lampiony z Maryją (chyba) a w tle aktorzy klęczeli w okręgu i modli się na głos a na środku siedział mężczyzna i się smarował czymś błotopodobnym a cała scena zaczęła się kręcić i dym krążył w około nich – ja w pełnym zachwycie i zdumieniu, ze łzami prawie że w oczach słyszę przy uchu - „Prawie jak szopka u Braciszków!”. 

Dla wyjaśnienia – w jednym z kościołów w naszym mieście, u tak zwanych Braciszków, co roku wystawia się ruchomą szopkę dla dzieci – taką przeogromną. Była już kiedy ja byłam mała i jest nadal i nadal zachwyca.

    Całe przedstawienie trwało 160 minut i było mi mało. Chętnie posiedziałabym tam dłużej, ponapawała się tą atmosferą i innością. To o wiele lepsze niż oglądanie filmów w kinie, nawet jeśli są w HD, 3D a nawet i 8D. W teatrze ma się do czynienia z prawdziwymi, żywymi ludźmi, którzy grają na żywo. Nie powtarzają jednej sceny po kilkanaście razy, nie mają możliwości zrobienia efektów specjalnych jak w hollywoodzkich produkcjach a jednak wymiatają.

   I zdecydowanie są niedoceniani. Brad Pitt, Matt Demon, Demi Moore i inni bogaci, znani i wiecznie pięknie mogą nisko pochylać głowy przed tymi, którzy grają na scenie. Bo to jest dopiero Sztuka, zagrać na żywo, idealnie, za pierwszym razem. Bez kaskaderów, bez reżysera krzyczącego co chwilę „cięcie!”, bez poprawek i bez graficznego poprawiania obrazu.

   Teatr żyje. Ta scena naprawdę oddycha. I być może głupio to brzmi, bo przed piątkiem sama bym tak uważała. Ale byłam. Zobaczyłam. Poczułam ten klimat. I chcę tam wracać. Do teatru, gdzie gra się naprawdę.

   Jeśli będziecie mieli możliwość obejrzenia sztuki „Lew na ulicy” to polecam serdecznie i gorąco.