"Moje śliczne" Karin Slaughter - thriller doskonały.

    Historia z pozoru rozpoczyna się prosto: w jednym z amerykańskich miast żyło małżeństwo z trójką dzieci. Los tak postanowił, że były to same córki, więc kłótniom i docinkom w domu nie było końca. Jednak mimo ciągłych bójek o apaszkę, krzyków o nową pomadkę i wylewanych łez „bo z niej jest małpa!” rodzinie żyło się całkiem dobrze i każdy z nich był zadowolony z tego, co dostał w przydziale od życia.

   Idealne życie popsuło się w jednej chwili, kiedy to najstarsza z córek, dziewiętnastoletnia Julia poszła na imprezę i już z niej nie wróciła. Policja przekonywała rodziców, że uciekła, dołączyła do komuny i rozpoczęła życie wędrowniczki, nie oglądają się na swoich bliskich. Z czasem młodsze siostry i matka zaakceptowały policyjną wersję i starały się żyć jak kiedyś. Jednak ojciec nie odpuszczał i szukał Julii dzień i noc, chcąc odnaleźć chociażby jej ciało, by móc się z nią pożegnać.

   Mijały lata; szczęśliwe małżeństwo się rozpadło, jedna z córek zerwała kontakt z rodzicami i zaczęła ćpać a druga znalazła mężczyznę, który kochał ją najbardziej na świecie. W końcu zdesperowany ojciec odebrał sobie życie i nikt nawet za nim nie płakał, bo wszyscy wiedzieli, że tak naprawdę odszedł razem z Julią kilka lat wcześniej. 

"Wszystko się zmieniło, kiedy poznałem twoją matkę. Dzięki niej zapragnąłem tego wszystkiego, o czym nigdy dotąd nie marzyłem; stałej pracy, porządnego samochodu, kredytu hipotecznego, rodziny. Dawno temu domyśliłaś się, że to po mnie odziedziczyłaś zamiłowanie do podróży. Chcę, abyś wiedziała, co się dzieje, kiedy spotykasz osobę, z którą masz spędzić resztę życia: ten ciągle dręczący niepokój rozpływa się jak masło." 

   Jak to już bywa, życie nie zatrzymało się na krótką chwilę, by opłakać strzępy pozostałe ze szczęśliwej, zdrowej rodziny. Lydia, starsza z pozostałych sióstr uzależniła się od narkotyków, zaszła w ciążę, pozbierała się i ułożyła sobie życie z dala od osób, które nazywała kiedyś rodziną. Claire, młodsza, wyszła za mąż za Paula, który był troskliwy, kochający i bogaty i mógł zapewnić jej wszystko, czego pokrzywdzona przez los kobieta potrzebuje.

   Spotkanie sióstr zostało sprowokowane złośliwym chichotem losu, który postanowił zamordować idealnego Paula i owdowiał biedną Claire, która, jak większość wdów, zaczęła porządkować rzeczy zmarłego męża. Wśród nich znalazła nagrania, na których mężczyzna w masce torturował, gwałcił i zabijał młode kobiety. I wtedy pojawiły się nieprzyjemne pytania: czy jej mąż był psychopatą? Był tylko widzem, czy też uczestniczył w tych torturach? I dlaczego policja twierdzi, że to jedynie fetyszowskie porno?

   Są thrillery dobre; takie, które mają szybką akcję, które mrożą krew w żyłach i które mają wyrazistych bohaterów. Są też thrillery doskonałe; które oprócz akcji opisują ludzkie życie. W których bohaterowie nie są dobrzy, bo każdy ma w sobie cząstkę prymitywnego zła. Które nie przerażają brutalnością, ale bezsilnością i niemocą. W książce „Moje śliczne” Karin Slaughter to właśnie ta bezsilność najbardziej na mnie wpłynęła; to przez nią rozpadłam się na kawałki i spędziłam bezsenną noc na zastanawianiu się „a co gdyby to przydarzyło się mnie?”.

Jak poradziłabym sobie w sytuacji, w której osoba mi najbliższa okazałaby się bestią i nikt nie chciałby mi uwierzyć, bo każdy był z nim w zmowie? Do kogo miałabym się zwrócić, wiedząc, że dookoła mnie są szpiedzy i inne bestie? Jak miałabym ratować samą siebie przed załamaniem i wariactwem, bo moje życie, to wszystko co zbudowałam na związku z drugim człowiekiem, okazałoby się jedną wielką ułudą?

„Skoro ten ślub, którego nie było, jest tylko moją fantazją, tego wyjątkowego dnia, chłopak jest porządnie ogolony, ma uczesane włosy, lekko zdenerwowany stoi koło kaznodziei i patrzy na ciebie tak, jak zawsze chciałem, żeby mężczyzna na ciebie patrzył: czule, z miłością, z dyskretnym uwielbieniem.”

   „Moje śliczne” dyskwalifikuje inne thrillery. Karin Slaughter ma przewagę nad innymi pisarzami tego gatunku, bo do swojej prozy dodała, oprócz krwi i tortur, coś jeszcze – dodała pierwiastek ludzki. Pokazała historię nie z perspektywy ofiary, mordercy czy detektywa; pokazała ją z perspektywy rozbitej i zniszczonej rodziny, która została kompletnie zniszczona przez jedno zdarzenie. Śmierć Paula, zaginięcie Julii, samobójstwo ojca – wszystko to ma jeden wspólny mianownik. Jedną osobę, która stoi za tym wszystkim. Osobę, której się nie spodziewacie na miejscu zabójcy.

   Cała akcja przeplatana jest listami, które ojciec pisał do swojej zaginionej córeczki. To manifest mężczyzny, który resztę życia poświęcił szukając córki, zaniedbując dwie pozostałe. To upadek człowieka, który w złej chwili powiedział „jest idealnie” dają losowi policzek. A los w takiej sytuacji nigdy nie odpuszcza i zabiera to, co cenne, by nauczyć człowieka pokory.

   Bezsilność. Piękno. Cierpienie. Miłość. Wszystko to znajdziecie w tej książce. I będziecie chcieli tłuc pięściami w ścianę, jeśli wejdziecie choćby na chwilę w skórę Clarie, i krzyczeć i płakać i tupać nogami, bo to wszystko to cholery, nie może przytrafić się jednemu człowiekowi.

   Cierpienie wcale nie jest takie złe. Złamane serce to pestka. Samotność to tylko samotność. Najgorsza jest bezsilność. 

„Uśmiechasz się, ściskasz moją dłoń a ja nawet we śnie rozumiem: niezależnie od tego, co się z tobą stało i przez jaki koszmar przeszłaś, kiedy cię porwano, zawsze będziesz moją małą śliczną córeczką.”  

Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu