Jodi Picoult "Dziewiętnaście minut". Jak daleko sięga miłość matki?

   Dziewiętnaście minut to średni czas trwania amerykańskiego sitcomu. W dziewiętnaście minut można wyszykować się rano do pracy. Zjeść spokojne śniadanie. W dziewiętnaście minut można się w kimś zakochać i postanowić, że z tą osobą spędzi się życie. Można kupić dom. Wziąć kredyt. W dziewiętnaście minut można urodzić dziecko. W dziewiętnaście minut można stracić wszystko

   Lacy była szczęśliwą matką dwóch synów; starszego, odnoszącego sukcesy w sporcie Josha i młodszego, nieco lękliwego, skupionego na nauce Petera. Kochała ich obu tak samo i za każdego z nich skoczyłaby w ogień, jak na matkę przystało. Niestety śmierć nie dała jej szansy zamienienia się z ukochanym synem i bez słowa wyjaśnienia zabrała go, powodując wypadek samochodowy. Złoty sportowiec, ukochany Josh umarł i Lacy nie była już matką dwóch chłopców.

   Wiedziała jednak, że został Peter i że dla niego musi być silna. Wstawała więc co rano, robiła śniadanie swojemu mężowi i synowi, prała ich skarpetki i plotła wokół nich sieć bezpieczeństwa i miłości. Ale sieć nie była widocznie zbyt ciasna, bo przez jakąś szparę wdarło się zło, które kazało Peterowi sięgnąć pewnego poranka po pistolet ojca, pójść do szkoły i zastrzelić swoich kolegów i koleżanki.

„Na poczucie szczęścia nie składała się jedynie suma suchych faktów, ale również to, w jaki sposób zdecydowaliśmy się te fakty zapamiętać.”

   W ciągu 19 minut Peter zmienił życie większości mieszkańców miasteczka. Zabrał swoim sąsiadom synów, córki, sobie zabrał przyszłość a swojej matce ostatnie dziecko. Czy Lacy nadal była matką, skoro uważała, że to nie jej syn, ale ktoś całkiem obcy strzelał wtedy jego rękami? Czy przestaje się być matką, gdy twoje dziecko odbiera życie innym?

   Jodi Picoult, moja ulubiona pisarka, kobieta niezwykłego pióra, która w poprzednim życiu z pewnością była samym Homerem, kilka lat temu napisała i wydała książkę „Dziewiętnaście minut.” Była ona inspirowana zdarzeniami, które miały miejsce w pewnym z amerykańskich miasteczek, gdzie pewien nastolatek wszedł do swojej szkoły i zastrzelił kolegów, których znał od lat. To historia o tym, jak prześladowania po latach zbierają ponure żniwo. Jak wyzwiska i poszturchiwania na szkolnym boisku zmieniają się z czasem w czystą nienawiść, której nic nie jest w stanie zatrzymać.

„Ale niewykluczone, że zło powraca, ponieważ tylko dzięki temu jesteśmy w stanie pamiętać, czym jest dobro.”

   Jednak dzisiaj, kiedy przeglądałam tą książkę, żeby ją wam zrecenzować i szukałam cytatów, które was zachęcą jeszcze bardziej, to zauważyłam, że większość tej historii kręci się wokoło matki. Mamy, która ciągle stoi na uboczu, jakby nie wiedząc jak ma się zachować. Która jest wyrzutkiem w mieście, w którym mieszkała od zawsze, bo nagle się okazało, że wydała na świat potwora. Która nie rozumie zachowania swojego syna, ale która nadal go kocha i której serce wyrywa się do niego. Która nie rozumie swojego męża, który mówi: „Nie mam już syna.”

   Kiedy rodzi się dziecko ma się wobec niego plany; niby mimochodem, w żartach mówimy: „O, będzie baletnicą”, „Kiedyś będzie znanym piłkarzem!”, „Z pewnością ten maluch osiągnie kiedyś wiele!”. Nikt nie mówi, nikt nawet nie pomyśli „Być może kiedyś moje dziecko skrzywdzi kogoś tak mocno, że aż braknie mi tej miłości którą mam.” A jednak tak się czasami dzieje; mimo wychowania, mimo otaczającej miłości, nagle okazuje się, że nasza słodka córeczka jest zdolna do zamordowania kogoś z zimną krwią. Do strzelenia prosto w czyjeś serce. I wtedy nagle bycie rodzicem staje się cholernie trudne.

   Jak daleko sięga miłość matki? Przez oceany, przez góry, przez szum respiratora. Sięga dalej niż przestrzeń kosmiczna, niż przejechane kilometry, niż nieporozumienia i kłótnie. Sięga dalej niż więzienne, zimne kraty, niż nienawiść w oczach dziecka i dalej nawet niż sięga śmierć.

„Wszyscy zapamiętają jedynie te dziewiętnaście minut z życia Petera. A co z pozostałymi dziewięcioma milionami? Lacy będzie musiała zostać ich strażniczką, bo inaczej zaginie pamięć o tamtym dawnym Peterze."

PS – Zauważyliście jakie to wspaniałe, że większość książek można zrecenzować z różnych perspektyw? Chociażby i tą; mogłabym pisać o prześladowaniu w szkole, o presji wśród rówieśników, o utracie życia przez jeden błąd albo właśnie o roli matki w tym wszystkim. Każdy z nas może odbierać książkę na swój sposób i na swój sposób ją opisywać. I to jest w tym wszystkim chyba najlepsze.