"Notoryczna panna młoda" Jolanta Król

   Jaka jest babska przyjaźń, wie większość z nas; głośna, humorzasta, wylewna i pełna wina, tudzież innych trunków. Po przekroczeniu magicznego wieku lat dwudziestu coraz więcej rozmów kręci się wokół tematu ślubu, dzieci i stabilności życiowej; na początku są to oczywiście bardziej żarty niż poważne plany. Nabierają one kolorów wraz z mijającymi latami życia i z znikającymi z horyzontu koleżankami, które powychodziły za mąż i z dnia na dzień tyją z powodu ciąży.

   Kiedy po trzydziestce nadal nic się nie zmienia, rozmowy zaczynając trącić desperacją a około czterdziestego roku życia tematy te zostają przerzucone do kosza z nazwą „tabu”, bo o bolesnych sprawach lepiej nie rozmawiać. A brak chętnego na męża można z powodzeniem nazwać tematem bolesnym.

   Takimi przyjaciółkami od serca i od poważnych (tudzież mnie) rozmów, kobietami po czterdziestce są bohaterki książki „Notoryczna panna młoda”. Agata – bezdzietna mężatka z kilkuletnim stażem; Jolka, którą definiowały przez całe życie nieudane związki i Hanka, kobieta, która od czasów liceum desperacko pragnie zostać matką i żoną – i to dokładnie w takiej kolejności.

   Nie ma zbyt wygórowanych wymagań – na charakter partnera w ogóle nie zwraca uwagi, na jego wygląd patrzy dość pobieżnie, za to w jego portfel zagląda z uwagą i skupieniem. Bo liczy się przecież hajs, szmal, bogactwo, prestiż. Mąż potrzebny jest Hance do tego, by utrzymać ją i ich wspólne dziecko, a wszystko poza tym – miłość, namiętność, zrozumienie – i tak się kiedyś, zdaniem naszej bohaterki, wypalą.

"Agata zapytała mnie wczoraj, czy ja kocham Jacka. Kocham, nie kocham... Jakie to ma znaczenie? Mam prawie 44 lata i chcę mieć dziecko."

   Hankę poznajemy w momencie kiedy oświadcza przyjaciółkom, że wychodzi za mąż. Ich reakcja jest dość nietypowa, bo zamiast krzyków, zachwytów i łez, pytają tylko zmęczonym głosem: „ale jesteś pewna?”. Bo to nie pierwszy taki plan a sam zainteresowany, jak zwykle, nic o zaślubinach nie wie, co więcej – swojej lubej jeszcze na oczy nie widział, bo poznali się przez internet i dzieli ich od siebie ocean. Hance jednak to nie przeszkadza, po ogłoszeniu radosnej nowiny, rzuca wszystko, co osiągnęła w Polce, pakuje walizki i leci do swojego mężczyzny. W międzyczasie dowiaduje się, że w pakiecie z zasobnym portfelem do ewentualnego małżeństwa Jacek wniósłby dwie szesnastoletnie córki. Jednak marzenia o własnym dziecku jest silniejsze, niż złość, że partner dość długo to przed nią ukrywał. Cóż, ukrywał także swoje nazwisko, pochodzenie...

   Tak irytującej bohaterki jak Hanka nie spotkałam dawno; swoje przyjaciółki traktuje niekiedy jak worki treningowe, na których może się wyżyć i odreagować swoją frustrację nieudanym życiem miłosnym. Agatę wyśmiewa, że tkwi w niedanym związku, Jolce zarzuca tchórzostwo i lęk przed miłością. Nie przebiera w słowach, nie poczuwa się nigdy do winy – ot, taka dama, która zawsze wszystko robi najlepiej.

Wszystkie swoje poprzednie związki, które zakończyły się w mniej lub bardziej drastyczny sposób, wspomina z niejakim zdziwieniem, że to ją zawsze musi spotykać a dawna koleżanka z liceum, która jest brzydka jak noc, miała już trzech mężów (jakby to był powód do dumy!). A biedna Hanka ani jednego! Wprawdzie była kiedyś diabelnie zakochana i to z wzajemnością, ale okazało się, że luby nie wszędzie stawałby na wysokości zadania a to przekreślało niektóre plany kobiety. Więc szukała dalej, za nic mając sobie to, że los podał jej na tacy wspaniałego faceta.

   „Notoryczna panna młoda” to świetne czytadło na jesienne wieczory; nie trzeba przy nim ruszać swoimi szarymi komórkami, można leżeć i dać się ponieść opowieściom o życiu miłosnym kobiety, która miała w życiu jedno marzenie – wyjść bogato za mąż. I mieć dziecko.

Niektóre opowiastki są zabawne, sympatyczne i można przez chwile zapomnieć jaką harpią jest Hanka – ale w sumie jej nieciekawy charakterek sprawił, że miałam ochotę czytać dalej, żeby dowiedzieć się, czy wreszcie dostanie za swoje, czy raczej autorka podaruje swojej bohaterce niezasłużony happy end.

   Jeśli można czegoś nauczyć się z tej książki to tego, że nie zawsze należy gonić za marzeniami. Czasami trzeba się zatrzymać i wziąć to, co daje nam los – i nie chcieć więcej, bo niekiedy może oznaczać to stratę.

   Na nudne wieczory – polecam.  

Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu: